Er was weinig verandering vandaag.
Ik heb weer een lekker rondje gedaan.
In de mooie witte wereld.
Gelukkig zijn de wegen redelijk begaanbaar.
En ziet alles er gewoon nog erg mooi uit, want nog nauwelijks dooi.
Enige verschil met gisteren was dat ik andersom liep.
En een stukje verder.
Een heerlijke dag vandaag.
Vanmorgen een beetje nevel, maar de zon kwam al snel door.
Nou .... en zo mag het van mij nog wel een tijdje blijven hoor.
Als dat gele ding maar aan de hemel staat.
Glibber de glibber op de binnenwegen, ik kom niet zover. Gelukkig was de wind gaan liggen vandaag, dus het voelde al veel minder koud en dat wàs het ook, dat ging dubbelop. Vanmiddag dooide het zelfs even.
Achter de kachelhoutjes zat een mooi vogelnestje verborgen, goed voor een foto voordat het op de grond valt. En deze bomen houden gewoon veel van elkaar.
Vergroeid voor het leven, voordat ze samen gerooid worden.
Bijna 60 jaar geleden nu en weer volop in de belangstelling, de ramp van 1 februari 1953.
Hier vertelde ik al eens mijn versie, maar in de krant komen nu ook de verhalen los. Ook op TV Omroep Zeeland elke avond een verhaal. Het lijkt of sommige mensen nu pas kunnen praten en het lang verdrukt hebben. Gezinnen werden letterlijk uit elkaar gerukt en zagen voor hun ogen ouders of kinderen verdrinken. En ook al was ik nog klein, ook op mij heeft het een diepe indruk achter gelaten.
Zoals op de foto werden ook wij uit huis gehaald.
Ik ben ook nog veel kwijt hoor, want na drie maanden Rotterdam kwamen we weer in Dreischor, niet meer in ons eigen huis, maar in een huis op de Ring. Daar moeten we toch ook nog wel een paar maanden gezeten hebben, maar daar weet ik dan weer niets meer van, of ik naar school ging, of wat we deden, ik moet het mijn zus nog eens vragen.
Eén september gingen we naar Zonnemaire en daar ging ik, pas zes geworden, naar de lagere school aan de Oostweg.
Op de foto's huizen aan de Boogerdweg waar wij woonden, er staan voor mij geen bekenden op. Mensen op een vlot werden gered.
Hier nog wat foto's.
Brrr... met die wind erbij is het helemaal frisjes. Mooi is het ook niet meer, dus van mij mag het nu weg, haha. Nou nog eventjes schaatsen dan. De schaatsbaan is open. De tennisbanen zijn onder water gezet en dat levert een heel mooi baantje op. Ik heb er even gekeken vanmiddag, schaatsen begin ik niet meer aan. Foto's durfde ik niet te maken, er liepen er al een paar met van die toeters, daar word ik altijd een beetje verlegen van.
Verder niet veel gedaan, ik verveel me eigenlijk een beetje, speel spelletjes en lees wat hier een daar.
Dit is dan de Schaardijk waar laatst om gevraagd werd.
Kijk Instagram, best grappig eigenlijk, vooral omdat ik het met mijn tablet kan doen.
Mijn das is af, voorlopig stop ik even met breien.
Misschien was het wel mijn laatste kunstje.
Ik deed hem aan vanmiddag, maar hoe wollig hij er ook uit ziet, hij haalt het niet bij de wollen kasjmir sjaals uit Nepal. Leuk voor erbij, maar niet als het ècht koud is dus.
Misverstanden ontstaan soms zomaar, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Iemand ziet iets, vraagt zich af hoe dat kan en zo gaat het een eigen leven leiden. Gelukkig hebben we dan nog het èchte leven, waarbij je elkaar recht aan kunt kijken, daar kan geen Facebook, chat of email tegenop en is meestal wel zo duidelijk.
Als je een foto tagt, komt die foto ook bij die ander zijn foto's en dat kan voor die ander dan weer voor problemen zorgen.
"Mist", zei Joop toen hij vanmorgen de gordijnen open deed.
Dat beloofde mooie plaatjes, dus na de koffie deed ik een rondje door de tuin. Het wemelde van de witte spinneragen, werkelijk alles zat eronder.
En dat levert dan weer leuke plaatjes op.
Daarna deden we even boodschappen in Zierikzee. Joop ging ook mee voor de gezelligheid, maar die blijft voorlopig maar thuis hoor. Hij deed niet anders dan aan de verwarming draaien en zitten bibberen en ik zag zoveel leuke foto's onderweg, maar ja, durf maar eens te stoppen en uitgebreid foto's te gaan maken als er zo iemand naast je zit, ik niet.
Eind van de middag nog even naar de fysiotherapeut voor de laatste keer. Het wordt er niet veel beter van al dacht ik dat even van wel. Het is allemaal een beetje vaag en zal wel slijtage zijn. Ik zie het nog even aan.
"Waarom heb jij geen Instagram" zei Margo gisteravond laat. Ik weer het verhaal van mijn ouwe grammofoon mobiel verteld, maar dat klopte niet volgens haar, het moest kunnen via mijn tablet. Dus ik weer me erin verdiept vanmorgen, Joop erbij gehaald en jawel, het gaat.
Ik ben nog steeds niet kapot van al die filtertjes op enkele uitzonderingen na en dan vooral bij anderen, maar natuurlijk ga ik het nu zo af en toe eens gebruiken en zorgen dat ik wat volgers krijg, dus meld je maar als je het ook hebt, want al doende leert men. Ik heb me vandaag al zoveel geergerd omdat het niet ging en er iets weer niet lukte, ik moet nu wel.
Het was weer heerlijk weer vandaag, zo mag het van mij een tijdje blijven.
Eind van de middag kieperde ik nog even een plens olie over me heen. Als je het deksel van een pan omdraait kan er nog een andere pan bovenop, alleen in die onderste zat olie voor de patatjes. Ik had er zelfs een stickertje opgeplakt 'olie', dus ik hield er al rekening mee, maar ja als de olie hoger staat dan het omgedraaide deksel dan loopt dat vol... en toen pakte ik de bovenste pan vanavond. Snapt u het nog? Ik wel, dat blijft nog wel even glad daar en mijn goeie broek is ook verpest.
