We liepen even richting Brouwersdam vanmiddag, ik wilde toch nog wel iets meekrijgen van het jaarlijkse CAS festival.
Het was twee uur, vier uur zou het beginnen, er was bijna nog niemand.
Tot hier en niet verder.
Voor Didi hoefde het niet.
Die ging liever weer met de ballen spelen.
Het is inmiddels prachtig weer, genieten dus voor de festivalgangers.
Ze groeien bij de orchideeën, dus ze zoeken vochtige grond en ik weet nog steeds niet was het is.
Het zijn een beetje rommelige bloemetjes en niet groot, op de onderste zit een mier.
Iemand enig idee?
Wat was het warm hè, dat hoeft nu ook weer niet. We wandelden wel toen het bewolkt was en Didi zwom lekker in de vaart, maar het laatste stukje kwam de zon door. Ik was blij toen ik thuis was.
Vanmiddag is ook mijn haar nog geknipt, het is nu allemaal puur natuur, mijn eigen bosje vlas, Zeeuws haar.
De klaprozen bloeien volop, dus ik ging vanmiddag op zoek naar een veldje.
Bij Dreischor vond ik er eentje.
Een flinke lap lijnzaad.
Eerder was ik al langs het vlas gewandeld, dat stond weer netjes overeind.
Het was heerlijk vandaag.
We kregen ook nog bezoek uit Drente, een nicht van Joop die in de buurt in een huisje zit met haar man. Door de neven- en nichtendag zoekt de familie elkaar toch weer wat meer op. Erg gezellig.
Vanmiddag deden we een rondje, het was lekker al vielen er wel af en toe wat spetters. De boeien op het strand lagen net in de branding, dus als er een golf aankwam werden ze weer richting strand gegooid, best schrikken elke keer.
Vanmorgen ben ik begonnen met de jaarlijkse grote knipronde, elke dag wat en dan komen we vanzelf weer aan het eind. Ik begon met de elektrische knippert, maar na een half uurtje kon ik het toch niet laten om het stopcontact van het verlengsnoer af te knippen. Daarna ging ik gewoon verder met de handknipschaar en eigenlijk vind ik dat wel zo relaxed, je ziet wat je knipt, hoeft geen drie keer op een neer met die schaar en ik heb het idee dat het net zo snel gaat en met minder lawaai.
Pluk een roos, dan komt het allemaal wel goed.
Vandaar dit wilde roosje vandaag...
Waar zou Ruitje zijn? Vroeger kwam ik hem nog weleens tegen... Ruitje?....Leef je nog?
Van een ruitje als op de foto kan ik helemaal lyrisch worden, zo mooi!
Ik liep voorbij het vlas, tussen de buien door, dat lag behoorlijk plat en ik vroeg me af of het ooit nog goed zou komen. Het wapperde nog wel een beetje, was niet helemaal platgeslagen, dus ik had wel goed hoop.
Een stukje verderop kwam ik toevallig de boer tegen en ik vroeg of het nog goedkwam met het vlas.
"Jaa, dat kom hoed ô! Vlas mô minstuns drie keer plat helegen è, angders bluuftut te lught".
Waarom het te 'lught bluuft' ben ik vergeten te vragen, maar ik was natuurlijk gelijk gerustgesteld.
Misschien krijgen de stengels spieren van het steeds weer overeind krabbelen en wordt het daardoor sterker, waardoor ook het linnen weer sterker is. Volgende keer ga ik het hem vragen, of misschien weet Bart het wel.
Bart is ons trouwens ook nog een ander antwoord schuldig, over die drukke boer en wat hij aan het doen was.
Vertel eens Bart. Ik zal het er als een update onder zetten.
Nog maar eens molen 'Het Hert', de strepen in de lucht vielen mooi samen met de wieken vond ik. Deze draaide niet, maar molen 'de Lelie' een stukje verderop, draait bijna elke dag volop.
We zijn sufgewaaid en ik heb er een rood hoofd van, maar het was heerlijk wandelen met dit weer. Niet veel foto's gemaakt, we kwamen weinig leuks tegen.
Berenklauwen zijn stoere jongens met een klein hartje. Deze heeft een strikje om en balt zijn vuistje.
Ik stop ermee me zorgen te maken om dingen waar ik toch niets aan kan veranderen, dat heeft geen nut en het zorgt er enkel maar voor dat ik verzuur en zelf de lol in het leven verlies, terwijl de rest van de wereld gewoon lekker doorfeest....
Was het maar waar hè. Nee het is juist voor het overgote deel ellende, armoede, honger, ziektes, noem het allemaal maar op, we hebben het veel te goed hier.
Gisteren was ik weer in de borstenbus, twee jaar lijken in een vloek en een zucht voorbij, het leven is te kort om altijd maar bang te zijn voor noodweer. Code oranje, ik scheet in mijn broek en het stelde niets voor!
En toch ben ik boos. Op mensen die wèl zelf hun geluk in handen hebben en het op de één of andere manier toch weten te verzieken voor zichzelf en hun omgeving.
