De rust bij de Plus keert langzaamaan weer. Goed gevulde vakken en minder volk, heel fijn.
Vanmiddag deed ik een rondje door Zierikzee, daar was het nog wel best druk, een heel verschil met een paar jaar geleden toen alles overhoop lag met het renoveren van het havenplein. Een paar jaar achter elkaar steeds maar werkzaamheden, daarna Corona, maar nu lijkt de gezelligheid weergekeerd.
Even een rondje langs een paar winkels, schoenen gepast maar niet gekocht, lippenstiftje gekocht. Dat moet ik eens vaker doen denk ik dan elke keer, best lekker even slenteren.
De foto's die ik kon en wilde scannen uit het album van mijn zus zitten nu netjes in de map "boekjanny'. Het zijn er niet zo heel veel want foto's die vastgeplakt zitten kunnen niet in de scanner.
We gingen na de ramp nog even terug om foto's te maken bij 'ons huis' dat naar later bleek al voor de ramp verkocht was. Het enige huis ongeveer dat ongeschonden lijkt, netjes aangekleed alweer. Wij woonden in bij mensen op de Ring. (Doeleman)
Dat huis had mijn vader vlak voor de oorlog laten bouwen en Janny en ik zijn daar allebei geboren, ik vertel het nog maar eens voor de zoveelste keer. Maar zo leuk dat ik nu wat meer foto's van ons samen heb ook met onze ouders en Janny heeft ze nu ook digitaal.
Op de bovenste foto een vriendin van Janny erbij en opa?
Daarna gingen we zoals bekend naar Zonnemaire en wel op 1 september 1953. Onze ouders deden veel definitiefs op 1 sept. zou later blijken. Ze begonnen om op die datum te trouwen (1939) en later zouden verhuizingen altijd op die datum plaats vinden, of toch de meeste.
Dat deed ik dus vanmorgen en een groot deel van de middag want ze moesten na het scannen nog uitgeknipt en zo. Daarna nog een rondje, het is nog steeds te warm.
De jaarlijkse foto's van de bloemen bij het tuintje op de Veerdijk. Deze maakte ik vanmiddag, mooi maar goed en wel open en ze zijn alweer verlept.
Behoorlijk warm, nog steeds en morgen weer hoor ik net, er komt geen eind aan.
Deze staan daar natuurlijk 'allanka', maar vanmiddag kwam het er eens van om een foto te maken.
'Mokokè' zeggen we dan hier.
Op de foto van mijn pa met de vissen en deze na ben ik nog niet aan het scannen van foto's van Janny toegekomen.
Deze foto is van 1951, ik was vier en Janny tien staat erbij, dat moet dus op de lagere school op Dreischor geweest zijn en ik zat op de kleurschool die zat daaraan vast als ik het me goed herinner, ik weet daar weinig meer van. De ramp was nog ver weg.
Afgelopen week kreeg ik een boekje mee van Freek, hij had het ook weer van iemand te leen en als ik wilde kon ik er eens in kijken. Dat deed ik gisteravond en vanmorgen.
Wat me in dit boekje vooral opvalt is de zorg voor het vee, paarden, koeien, varkens, nu ja alles wat de mensen aan beesten hadden en die ze achter moesten laten toen ze vluchtten en dan later weer terug gingen om het te redden, dat soms inmiddels ook al verdronken was. Vee dat niet weg wilde, angstig was, wat ze voor hun ogen zagen verdrinken, wat een verschrikking als je zo machteloos bent.
Flip de Jonge, een boer uit Scharendijke had een hondje, een Appenzeller, en over het hondje wordt bijna 67 jaar later nog gesproken. Kort geleden stond er zelfs een stukje over hem in de krant, want Bläsz krijgt hoogstwaaschijnlijk een standbeeld vanwege het volgende:
Maar uit het boekje blijkt ook dat er ondanks alle ellende ook veel plezier was in deze ongewone situatie, mensen deden samen wat ze konden en hadden dan ook veel lol samen.
Eerst weer een tekening af gemaakt vanmorgen.
Het is er weer eentje.
Vanmiddag een rondje in de wind en gelukkig waren er af en toe wolken, het was best nog warm. Er bloeit niet veel meer, wat distels die nu ook mooie pluizen krijgen.
Na een eind komt weer een nieuw begin.
Op naar het volgende!
Een heel andere polder ineens vanmorgen, lekker fris maar wel gewoon t-shirtjes weer.
Niet alle vlas was al opgerold, ze waren al snel nadat ik voorbij was gekomen gestopt zo te zien.
Vanmiddag heb ik niet gelopen, we waren even in Numansdorp op de verjaardag van Ivo. Gisteren kreeg hij de sleutel van zijn nieuwe huis, dus daar gingen we ook nog even kijken. Trots op zijn nieuwe spulletje, maar nog veel werk te doen voordat hij kan verhuizen natuurlijk.
Het gesprek kwam weer eens op mijn vader en hoe oud hij geworden was, het wordt bijna een soap want we weten het nooit en dan gaan we zoeken. Gelukkig had ik het laatst nog op Facebook gezet met zijn verjaardag, hij werd 86. Volgende keer zijn we het weer vergeten, of zou het nu eindelijk eens blijven hangen.
'Pa heeft twee grote vissen gevangen', staat er als tekst bij de foto in het album van Janny. Ze haalde het eens tevoorschijn en kijk daar was de foto die ik zocht, ik wist dat hij er moest zijn. Het was zeebaars en zulke grote had hij nog nooit gevangen.
Ik mocht het album meenemen om wat foto's te scannen, leuk! Dus daar komt nog wel wat meer van binnenkort, of als het zo eens te pas komt.
Zoals altijd als ik 's avonds iets van plan ben en dat ook hier vertel, komt daar meestal niets van terecht, zo ook mijn oostelijke wandeling. Het was vanmorgen al veel te warm om te lopen en omdat ik nog wat boodschappen had pakte ik de fiets, dat ging nog net, al droop bij thuiskomst wel het zweet uit mijn haar.
Vanmiddag wel een beetje gekleurd, maar ook dat plakte, bah!
Halverwege de middag stak er een verfrissend windje op en vanavond deed ik nog een rondje. De boer was het vlas aan het oprollen, dat gaat best snel en het rook heerlijk naar vlas want een stukje verderop waren ze ook bezig.
En zo zag de lucht eruit, een heerlijk verfrissend rondje.
Lekker vroeg op stap weer, al is half negen eigenlijk al te laat zeker als je iets verder wilt. Weer een boel foto's gemaakt van ons prachtige eiland, ik krijg er nooit genoeg van.
Een rondje Noordgouwe. Maandag ging ik naar het noorden, gisteren naar het westen en vandaag naat het zuiden. Morgen eens kijken of ik in de vroegte Dreischor aan kan doen en dan ben ik wel een beetje klaar met die vroege lange ochtendrondjes, ze missen me vast op het 'gewone' rondje, de hondjes dan toch.
Dit is meneer Johannes Vijverberg. Ik heb dat even opgezocht want zulke dingen kan ik dus absoluut niet onthouden.
Hij was onderwijzer en heeft veel boeken en plaatjesalbums op zijn naam staan. Vooral over vogels, die hij met zelf gebouwde camera's fotografeerde.
Meneer Vijverberg heeft ook al een rode zakdoek om zijn nek, dat is mode tegenwoordig, ze hangen ook in vlaggenmasten, aan autspiegeltjes, overal kom je ze tegen. De omgekeerde Nederlandse vlag is echt uit hoor, dat is zooo juli...
Vanmorgen las ik een colum waar ik me wel in kan vinden. Ik ben niet zo van de politiek en ik volg het al helemaal niet, het gaat bij mij meer om het gevoel en zij beschrijft dat prima.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Na twee heerlijke weken in Frankrijk waarin de enige kranten die we zagen waren gedrukt op vellen waarin de baguettes waren gehuld, reden we opgetogen ons eigen land weer binnen. Een van de eerste dingen die we zagen was een confederatievlag, hangend aan een viaduct.
We waren ze bijna vergeten, de asociale boeren die ons land al maanden terroriseren. De hooibalen en asbesthopen die op snelwegen werden gedumpt, de bedreigingen van mensen die dat moesten opruimen, de intimidaties bij een minister thuis, de honderd oude knotwilgen die uit boosheid werden gekapt, de gierwagen met mest die werd leeggekiept in een natuurgebied. En eerder de deur van een provinciehuis die werd kapot gebeukt, het politiepaard dat met een trekker omver werd gereden. Zo idioot als ze het zelfs in het land van Gele Hesjes en eeuwige stakingen nog nooit hebben meegemaakt.
En dan sla je een krant open en dan lees je dat onze bestuurders, die al die tijd toch al niet verder kwamen dan ‘oei’ en ‘foei’, een voor een terugkrabbelen uit het stikstofbesluit. Ofwel: zwichten voor terreur.
Want dat is het, terreur. Niks boerenprotesten, gewoon zuiver terreur. Boeren die zich laten opjutten door extreemrechtse randdebielen en intussen doen alsof de rest van het land niks te vreten heeft als zij hun ordinaire veestapel moeten inkrimpen. Terwijl iedereen intussen weet dat verreweg het meeste voedsel naar het buitenland gaat, zodat de zwaar gesubsidieerde boeren nog meer geld verdienen.
Het moet anders, zoveel is inmiddels wel duidelijk, en het kan ook prima anders. Dat laten biologische boeren al jaren zien. Die staan ook niet met vlaggen op viaducten, die werken gewoon. Hun dieren staan niet klem in kooien, zij lopen gewoon vrij rond. Er zijn er zelfs die hun kalfjes bij de moeder laten drinken. Kan dus best.
Het romantische beeld van een boer met een stukje land en een stal met een paar koeien is inmiddels achterhaald. Boeren zijn ondernemers. En ondernemen betekent dealen met wetten en regels die veranderen, en je daar aan houden. Dat geldt trouwens óók voor bestuurders die ze bedenken.
Colum Wendy Wagenmakers
PZC 24-08-2022
« Vorige Pagina |
Toon berichten 801-808 van 7925 |
Volgende Pagina »
