Soms overvalt me om de één of andere reden het gevoel bekeken te worden, niet dat ik daar mee zit, het gaat meer om fatsoen.
Ik ben nu al een jaar of achttien een open boek en er lezen mensen mee, dagelijks, wekelijks, of maar eens zo nu en dan en daar heb ik geen enkel probleem mee, sterker nog daar doe ik het óók voor en van de meesten weet ik wel wie het zijn. Faimilie, vrienden, bekenden, onbekenden die ik inmiddels ook een beetje ken.
Allereerst natuurlijk voor mezelf. gewoon dat ik nog eens terug kan lezen, hoe iets was, wanneer ik/we wat deden, gewoon een dagboek. Daarvoor deed ik het op papier.
Nu is het met bloggers onder elkaar zo dat je bij elkaar leest, sommigen ken ik al zo lang ik blog, maar omdat ik zelf niet meer zoveel blogs lees en dus ook niet reageer, zijn de reacties hier ook minder. Prima!
Toch wil ik het er even over hebben.
Ik krijg de indruk dat er hier meer meegelezen wordt, dat is leuk, dat vind ik nog steeds, maar heb dan ook het fatsoen eens te reageren, of te laten weten dat je leest. Dat maakt het voor mij wel gezelliger. Kom je alleen maar om te gluren of uit nieuwsgierigheid, ga dan naar Facebook, dat is daar voor, daar wemelt het van de gluurders.
Je hoeft alleen maar het reactiedingetje aan te klikken en je naam in te vullen, email hoeft niet eens en als je gegevens onthouden aanvinkt hoef je de volgende keer niets in te vullen, makkelijker kan niet zou ik denken.
Het zal wel weer niets opleveren, maar denk er eens over na. Ik geef me behoorlijk bloot elke dag, dan is het wel zo fijn dat je weet wie er kijkt.
Na mijn knipbeurt van afgelopen week moest ik best even wennen hoe leuk het er ook uitzag op de eerste paar foto's. Maar dan heb je het gewassen en dan zit het weer anders, dat haar weet zich ook geen raad, dan weer naar achteren en dan weer naar voren en föhnen begin ik helemaal niet aan.... (behalve als het snel droog moet zijn) dus dat moest ook even wennen. Ik heb toch al niet het makkelijkste haar.
Maar nu na een paar wasbeurten, een goede nachtrust en een beetje make up lijkt het goed te komen. Het is natuurlijk ook supergoed geknipt, daar ligt het niet aan. En nee, nog korter gaat het niet meer worden, dan blijft het weer zo aan je hoofd plakken.
Nu pas kan ik zeggen dat ik er echt blij mee ben, voelt het weer vertrouwd, hoort het weer bij mij.
Nog steeds koud, maar zoals gezegd nu wel lekker geslapen en dat scheelt echt een jas. Vanmiddag een rondje met Paule. Verder doe ik weinig.
Vandaag zou Joop eigenlijk naar het Nepalese consulaat gaan in Amsterdam, samen met zijn zus zijn visum ophalen, dat had hij gisteren geregeld, nodig voor zijn reis volgende maand.
Hij zou zodoende vroeg op moeten, keek nog even nieuws en las de Nepalese krant (in het engels) en toen ging hij wakker liggen en ik ook en een paar uur later zei hij 'ik ga niet'.
Het risico van een week quarantaine op een hotelkamer, geen enkele toerist daar, alles moeilijk moeilijk moeilijk, dus ja. Alles is alweer verschoven naar september. Nu maar weer afwachten hoe de toestand dan is.
Joop ging aan de koffie en ik probeerde nog wat te slapen, wat niet lukte.
Het was al koud maar doordat je geen slaap hebt gehad was het nog kouder. Ik fietste naar Scharendijke, Joop ook, maar wel apart. Vanmiddag wandelden we samen een rondje en kwamen moeder de gans met haar jongen tegen.
Net een pizza gebakken en nu maar wachten tot ik lekker tussen de lakens kan rollen, ik ben er aan toe.
Gisteren onderweg naar de vleesboererij zag ik er weer een, misschien staat hij er al jaren, maar als je fietst zie je nu eenmaal meer dan met de auto.
Hier op de haven staat er ook eentje daar had ik het al eens eerder over
Het zijn informatieborden met daarop de contouren van het voormalige dorp gesitueerd in de onbebouwde polder. Van een dorp is echter bijna of zelfs helemaal niéts meer te bekennen. Maar je kan met een beetje inbeeldingsvermogen het dorp als het ware zien liggen in de bestaande achtergrond.
Ze zijn allemaal te vinden op de pagina van Zeeuwse Ankers
Deze staat opNieuwerkerke, beter bekend alsSchutje(filmpje)
Tegenwoordig een kleine woongemeenschap van een paar huizen en een boerenschuur.
De foto's zijn al van tien jaar geleden, toen stond het bord er vast nog niet daar rechts bij die boerderij. Wat er wel stond was het transformatiehuisje Sjoerd.
Vroeg wakker vanmorgen en de zon scheen, ik was lekker vroeg op pad en besloot nog eens langs de plek te lopen waar ik de blauwborst gezien had, want die vorige foto was toch niet alles.
Omdat ik niet meer precies wist waar ik hem de vorige keer zag, stond ik op verschillende plekken een tijdje stil, het is een mooie omgeving genoeg te zien zo op de vroege morgen. Elk klein piepertje volgde ik en probeerde er een foto van te maken, zo ook van deze.
Toen ik hem wat uitvergrootte op mijn toestel, zag ik pas de blauwe vlek weer, die valt echt niet op zo in het riet, of het moeten mijn slechte ogen zijn, maar zo op het toestel leek het net een bloemetje, ik keek eens naar de plek, geen bloem te bekennen en toen wist ik het wel, dat ik hem weer te pakken had
'Ik ben een vogel en ik doe een bloemetje na'
In elk geval een stuk duidelijker dan de vorige, al kan het nog steeds beter natuurlijk.
Ik werd er wel heel erg blij van, net of ik pas een prachtig cadeautje had gekregen, iets wat ik heel graag wilde hebben...
Het meerkoetje was er ook nog.
Wat die eenden bezielt weet ik ook niet, ze jagen anderen weg, zullen misschien jongen hebben of zoiets, misschien weet iemand van jullie het. In You Tube zijn ze groter. (Moe word ik soms van dingen die vroeger gewoon wel gingen en dan plots niet meer, ik heb ook geen zin meer om het uit te zoeken).
Zodoende was mijn ochtendrondje al 2km langer dan anders. vanmiddag fietste ik 14km naar de vleesboerderij en later in de middag wandelde ik nog 6km met Paule. Ik heb mijn kilometers wel gemaakt vandaag.
We hebben gevlagd en een tompoes gegeten, dat was het dan wel zo'n beetje.
De vlag heeft inmiddels alweer plaats gemaakt voor onze eigen vlag, maar kijk ook eens naar dat struikje! Dat is zo'n leuk struikje. Stormen, kou, hagel- en sneeuwbuien, alles trotseert het. Het blijft groen in de winter en dan in het voorjaar dit en hierna komt er nog wit, het is eigenlijk het hele jaar leuk.
Geen idee hoe het heet natuurlijk, maar dat doet er ook niet toe.
Lekker in de zon gelegen en gewandeld en vanavond aten we patat met snacks, het hele dorp at patat met snacks, gebakken door de dames van het Dorpshuis de Maire, een tractatie van de Dorpsraad.
De meerkoetjes spelen 'alles doen wat moeder doet' , ik heb er een tijdje bij staan kijken. Er was er nog maar eentje. Van de zeven eieren van laatst is er niet één meer over, op naar de volgende leg. Zo gaat dat, zielig vind ik het wel altijd.
Achter het huis in de zon was het goed toeven, de was was ook zo droog, maar daar hield het dan ook mee op.
Gaan slapen met het gevoel van 'ojee, als het maar lukt vannacht' is niet fijn, zeker niet als je de nacht ervoor ook al wakker lag, maar gelukkig heb ik na twee uur de kerkklok niet meer gehoord.
Goed weer om te kleuren ook.
Joop verkocht zijn bijenkast, nog niet alles is weg maar het begin is er.
Ik heb wat vlaggetjes opgehangen, de buurvrouw begon er mee, de mijne lagen voor het grijpen in de garage dus toen heb ik haar voorbeeld maar gevolgd.
Joop weet nog van koniginnedagen (die heetten toen nog zo) dat ze voor het eerst gingen zwemmen. Ik herinner me veel koude optochten met versierde fietsen achter de muziek aan, maar ook de bordesscenes van Juliana op paleis Soestdijk, dat waren nog eens tijden. En daarna het dorp in naar het verkleedde voetbal kijken of iets anders onzinnigs waar vooral ook drank was.
Een bijzondere lucht gisteren, die ik toch nog wel even wil laten zien.
Ik weet niet wat het was en hoe het heet, want het zal ook vast een naam hebben, apart was het zeker.
Weer eens een slapeloze nacht gehad, geen idee waar het door kwam, misschien nu wel door mijn afgeknipte knotje. Vandaag mis ik het, ook omdat je je na zo'n nacht niet optimaal voelt en ook omdat het steenkoud is buiten en zodoende geen zin heb om te wandelen.
