Joop moest zich vanmorgen al om acht uur bij de anesthesist melden in Goes, dus dat betekende vroeg op. Ik hoefde niet mee maar ging er toch ook maar uit, zodoende liep ik al vroeg op de dijk en zag de lucht prachtig rood kleuren en daarna de zon boven de horizon uit komen.
Hij was als eerste aan de beurt en kon zo van het ene hokje naar het andere lopen, om kwart over negen was hij weer thuis bijna tegelijkertijd met mij.
Twaalf februari gaan ze zijn achillespees operatief verlengen. Het is een dagbehandeling en hij krijgt daarvoor een ruggenprik en nog een plaatselijke verdoving. Daarna weer vier weken gips en dan zou het daarna goed moeten zijn, daar gaan we tenminste van uit, want we zijn wel een beetje klaar met al het gedokter en hopen niet dat die trend zich de rest van het jaar voortzet.
Kijk dit is Achilles. Zonder hoofd ziet het er best aardig uit vind ik.
Achilles' moeder dompelde hem dadelijk na zijn geboorte in een fontein om hem onkwetsbaar te maken. Achilles bleef daarbij alleen kwetsbaar aan zijn hiel, de plek waar zijn moeder hem tijdens het onderdompelen had vastgehouden.
Het is toch wat, die moeders van vroeger deden ook maar wat en wij zitten er nu maar mooi mee, met die pees ;)
Gisteren pelde ik een mandarijntje en ik dacht er ineens aan dat iemand me nog niet zo lang gelden verteld had dat ik dat in de klas deed vroeger en er schoot me ook meteen een naam bij te binnen. Ik vond het wel grappig en plaatste een foto met een tag naar haar en dat ik aan haar dacht.
Even later een berichtje, dat zij zich er niets van kon herinneren, maar ja ik wist het zeker dus ik verzon eens waar het ook alweer geweest kon zijn.. ze zal toch niet dement worden, dacht ik nog..
Vanmorgen een ingeving, mijn weblog, zulke dingen vertel ik meestal wel en ja hoor ... het was iemand anders!
Ook weer opgelost, erg handig hoor zo'n weblog en zodoende zijn we ook weer even bijgepraat.
Zo wist ik een tijdje geleden bij het zien van een huisje op het dorp zeker dat daar iemand gewoond had en als ik iets zeker weet, dan is het ook zo natuurlijk. Maar uit niets van verdere verhalen bleek dat ze daar ook echt gewoond had, dus blijkbaar had ik het toch fout en woonde ze ergens anders, ik weet nu inmiddels wel waar, maar echt herinneren kan ik me dat niet meer, ik was ook nog maar zes.
Zo worden de dingen soms een beetje anders in de loop der tijd, wegen worden korter, huizen en tuinen kleiner, alleen bomen als ze er nog zijn, die worden steeds maar groter.
Vanmiddag wandelden we een rondje met z'n drietjes, een beetje frisse lucht was wel goed want we worden ineens verkouden! Joop lekt overal, tenminste zijn hoofd dan hè, hahaha we moeten het nu niet erger maken dan het is en ik heb keelpijn, dat belooft niet veel goeds, maar het kan ook morgen weer over zijn natuurlijk
Het gaat goed zo met die scootmobiel, herrie maakt hij niet en al wandelend ontdekten we nog het een en ander, in het mandje ligt netjes een stukje vloerbedekking.
Janny en Freek waren er vandaag een dagje. De trui voor Freek schiet al aardig op en omdat ze bang was tekort te komen haalden we nog een bolletje bij. Joop verheugde zich op een lange wandeling, want hij kon dan mee in zijn scootmobiel en hoefde zodoende maar te zitten. Hij was bij de wolboerderij aangekomen zelfs bijna vergeten dat hij nog kon lopen. 'Ik wil eigenlijk ook wel even naar binnen' zei hij voor de moeilijk bereikbare deur, we moesten er erg om lachen, want ja gelukkig gaat dat nog gewoon, dat lopen, alleen niet zo'n eind.
Freek vraagt zich zo in de loop van de dag af waar iedereen toch gebleven is, namen die hem te binnen schieten bij het zien van boerderijen want ja daar bracht hij vroeger altijd de kunstmest en daar woonde die of die en met een zoon daarvan zat hij in de klas en zijn broer vertrok naar het buitenland, zulke verhalen, maar waar of ze gebleven zijn daar zijn we nog steeds niet achter.
Ook heeft Freek het vel van zijn moeder, erg gevoelig dus en liever geen ruwe handdoeken bij het afdrogen.
We hebben weer veel plezier gehad deze dag, dat begrijp je wel.
Ik heb geen foto's gemaakt, maar kijk eens wat een plaatje Didi tien jaar geleden was, vijf maanden oud, moe van het buiten spelen.
Een paar weken geleden toen Ina er was, zaten we eigenlijk een beetje te hannesen met onze voeten. Ina heeft thuis een voetenbankje en ik legde ze meestal op het kleinste bijzettafeltje, wat natuurlijk ook eigenlijk geen gezicht is. Daar heb ik nu het volgende op gevonden! Een poef. Net als vroeger! Toen hadden we zo'n rode met bruin en van die stiksels, die zijn er nog wel maar die zijn iets kleiner, deze is ook iets hoger. Naturel leer, dus het wordt nog iets donkerder, hoop ik, al went het al.
Rond de middag bracht ik Joop op Haamstede, zodat hij terug kon op zijn 'nieuwe' scootmobiel en toen ik een tijdje later de deur uitging om een rondje met Didi te gaan doen kwam hij er al aan stuiven. Die dingen gaan hard! Natuurlijk kan je ook langzamer, maar ja... en bij het indraaien bij de poortdeur reed hij mijn fietslamp aan flarden.
En vanmiddag deed hij alweer een rondje door de polder, toch wel een goed idee zo'n ding, hoe zullen we hem eens noemen want ik vind scootmobiel zo'n invalidewoord eigenlijk, of mag ik dat niet zeggen.... je weet het niet meer tegenwoordig.
Heerlijk zonnig vandaag. Joop bracht prijzen weg ergens bij Terneuzen dus die was de deur uit en zodoende kon ik even lekker tekeer gaan met de stofzuiger en wat daar verder dan nog bij komt kijken, dat weet ik allemaal al niet eens meer.
Vanmiddag een wandeling en Didi wist zeker dat we richting de Veerhoek moesten, bij elke afslag ging ze juist aan de andere kant lopen, zo van 'daar moeten we niet heen'. En hoewel we niets afgesproken hadden zagen we haar toch al vanuit de verte (ik tenminste).
We dronken thee met een koekje, Heleen heeft altijd erg lekkere koekjes en daarna weer op huis aan.
Hij hangt nog steeds in de kamer, tegenwoordig achter Joop zijn stoel en vandaag tien jaar geleden maakte ik de foto van de dansende dames op het strand.
Het was mistig en ik had nog twee honden, Didi jong en speels, Simba oud en ook best nog speels als ze het op kon brengen en tot het eind sjouwde ze met tonnetjes, dat vond ze het einde, vooral als we er dan samen mee gingen voetballen.
Het filmpje maakte ik gisteren, we vonden een ton met een touw eraan en hebben daar een tijdje mee gespeeld, achteraf misschien te wild en te lang en dat Simba het vandaag weer moet bekopen. Didi en ik zijn vanmiddag zodoende met z’n tweetjes naar het Watergat gelopen, de eerste keer voor haar. We waren erg nat, maar lekker opgefrist. (schreef ik 16-01-2010)
Met Simba liep ik 's winters vooral altijd op het strand, een leeg strand!
Didi had al jong last van haar poten, met balletjes spelen was niet goed en ook het losse strandzand was niet goed. Af en toe natuurlijk wel, ze vindt het heerlijk op het strand, maar haar hele leven heeft ze toch momenten dat ze eens trekt met haar poten of er eens doorzakt, misschien heeft elke hond dat weleens maar ik ben bij haar toch altijd voorzichtig geweest.
En nu wordt Didi oud. Ik hoop toch dat we samen nog een tijdje vooruit kunnen. Een kwakkelende man vind ik even genoeg.
'...daar staat ze weer hoor met haar jas, wat ziet ze er weer uit en dat haar ook, waarom doet ze dat toch, dat is toch nergens voor nodig!' hoor ik sommigen denken.
Nou, ik vind van wel, ik vind dat leuk, en meestal zit mijn haar best goed, en wat jullie denken moeten je zelf weten!
Mijn jas ziet er eigenlijk niet meer uit, je ziet precies waar mijn tasje hangt als ik mijn tasje niet 'aan' heb, hij is eigenlijk meer bruin dan zwart. Nu heb ik daar niet zo'n moeite mee hoor, maar het is uitverkoop en hij is eigenlijk net een beetje te dun voor de winter, al loop ik er al voor de derde winter mee, soms met bodywarmer eroverheen, maar zodoende liet ik ook eens drie jassen komen.
Dit was de eerste die ik aan deed, zat goed, paste goed, alleen een beetje poepkleur en geen leuke kleurige accenten, beetje saaie jas. De tweede was veel te dik en zwaar. De derde zag er leuk uit, erg duur (geen korting), leuke kleur, ik was bang dat ik hem erg leuk zou vinden, maar hij zat voor geen meter. Veel te klein ook al was het een M, nee weg ermee!
Icepeak is het, die van Joop ook, daar passen wij blijkbaar goed in. Niet al te dik (die van mij) en met gemak een trui eronder, allemaal eisen. De kraag is wat hoog, maar dat went wel, ik draag toch een sjaal want zonder tocht het in mijn nek.
Vanmorgen waren we ook al vroeg in de breiwinkel. De wol voor de trui van Joop zou nog wel even duren dus we besloten een andere kleur te nemen die wel sneller leverbaar was, leuk! Betere kleur ook. En omdat ik misschien toch nog een dag (of twee) moet wachten zag ik ook nog wat leuks, om alvast aan te beginnen (met korting). Nou ik ben weer even onder de pannen. Dikke naalden, dus dat gaat wel snel maar ook gauwer last van mijn armen. Zo kan ik varieren, stukje mijn trui, stukje kleuren, stukje trui voor Joop. De winter duurt nog even.
's Morgens krijg ik Didi niet goed mee, ik geef er maar aan toe dan zit ik zelf ook lekker snel aan de koffie. Maar vanmiddag had ze er weer zin in we moesten de Bosweg in vond ze en ik vond dat ook een prima plan. Als het niet lukt kan ik altijd Joop bellen, want het is natuurlijk wel zo dat het niet per se moet, weet dat beest veel hoever zo'n rondje is.
Ik noem het een rondje Mon Genie, zo heet het karakterestieke huis net buiten Brouwershaven, inmiddels een Rijksmonument. En op mijn zoektocht zag ik dat vorig jaar de tegels boven de ramen zijn opgeknapt. Dat was me ontgaan, maar nu leuk om te zien dat het netjes onderhouden wordt, want ik vind het een mooi huis.
De in 1911 gebouwde woning aan de Provinciale Straatweg, op de kop van de Delingsdijk, is op zich al een plaatje om te zien. Opvallend hoog en rank gebouwd, met verschillende kleuren steentjes en glas-in-loodramen. Het is één van de weinige objecten in (Noord-)Zeeland met Jugendstil-invloeden, omschrijft de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed de boerderijwoning.
Tekening ook weer klaar een beetje voorjaarskleurtjes gebruikt, dat geeft een mens moed.
Op naar de volgende, wol is nog steeds niet binnen, dus weinig afwisseling. Ik begin maar weer met een rondje.
