Hopelijk staan ze er morgen nog, maar voor de zekerheid nog maar even een foto gemaakt.
Het waaide al behoorlijk hard vanmorgen en dat nam in de loop van de dag alleen maar toe.
Geen zin om te wandelen want dat is ook veel te gevaarlijk natuurlijk met al die rondvliegende bomen en pannen, we bleven lekker binnen, op even een poep en een plas na.
Dat wordt een spannend nachtje of niet... we schuilen achter de buren en de boom achter ons lijkt ook aardig stevig te staan.
Eindelijk weer eens als een roos geslapen afgelopen nacht, dat was alweer een tijdje geleden. En dan daarna een fijn ochtendrondje, windstil en rustig in de polder.
Verder deed ik mijn best een fatsoenlijk stilleven te creeren. En als je over de eerste niet tevreden bent doe je er gewoon nog eentje en nog eentje, een mens kan er maar zoet mee zijn en dat was ik.
Vanmiddag regende het een beetje, dus ik kleedde me regenbestendig aan, al met al viel het mee en het fluitekruid staat er op meerdere plekken al erg voorjaarsachtig bij.
De pot schafte zuurkool en Mir at gezellig even mee.
Alle potten staan op de grond, vogelhuisje ook en verder wachten we het rustig af, de tuin is behoorlijk beschut uit welke hoek de wind ook waait. Windkracht negen vind ik niet zo eng dan stormt het. Ik word pas bang bij tien, dat is wat er nu gebeurt, bangmakerij. Het valt me nog mee dat er niemand over springtij en volle maan begint.
We waren wel heel vroeg op vandaag vanwege doktersbezoek. Om kwart voor acht liepen we al op de Veerdijk, nog nergens een zon te bekennen, maar dat hij zou komen, dat kon je al wel zien!
Na de afspraak en het huis aan de kant Didi nog even geborsteld, de zon scheen al heerlijk naar binnen inmiddels.
Ik pakte mijn camera er nog maar eens bij, want juist bij Didi met haar donkere kop en donkere ogen valt het vaak niet mee. Ze leek het leuk te vinden dus ik pakte mijn kans. Wel iets ingezoomd maar zo uit de camera.
De kleur heeft vast iets met de witbalans te maken denk ik zo
'Poesjes' werken altijd als je even een ander kop wilt. De haren zitten nog overal.
En dan heb je zo'n moment en dan staat alles verkeerd.
Dus die heb ik maar even bewerkt, te leuk ook al is hij niet scherp.
Een gezellig middagje met Janny en Freek en een rondje Schraphage gedaan, Joop in de scootmobiel. Nog vijf nachtjes dan is de operatie.
Morgen doe ik zo'n sessie met Joop 
Het was prachtig vanmorgen, dus ik speelde eens met het geleerde van gisteravond. Want mijn toestel stond wel altijd op de P, maar dan nog kan je kiezen of de ISO of de AWB (jaja) automatisch staat, dat vond ik altijd het veiligst en nu schiet ik er nog niets mee op want eigenlijk moet je dan eerst een foto maken zoals je altijd deed en dat ben ik vergeten. Ik was toch al een half uur langer onderweg dan anders.
Vanmiddag nog steeds mooi weer, wel af en toe wolken en dan was het flink kouder.
Samen met Heleen, die ook op de cursus zit en Joop die zelf vroeger ook een donkere kamer had en zodoende ook nog wel het e.e.a. weet, dus we oefenden er alweer lustig op los, tot Heleen geen beeld meer had, toch aan het verkeerde knopje gezeten allicht....
De foto's komen zo uit het toestel, vaak doe ik eens een beetje extra contrast of zo, maar nu even niet.
Leuk en leerzaam was het dus, tien man met de meesten met van die grote jongens, die van mij was het kleinst. En er was ook iemand die alles al wist.
Eerste les: Altijd eerst het klepje van de lens!
En dan oefenen met de verschillende waardes en daarna vergelijken, heel omslachtig natuurlijk...
Huiswerk hebben we ook al, te beginnen met een stilleven binnen en iets anders buiten wat je wilt laten zien. Suggesties zijn welkom.
Het toetertje van gisteravond, met de 'meester' vooraan in beeld.
Nachten wakker liggen en leeuwen en beren zien, dat is mij niet onbekend. Overdag ziet alles er dan plotseling weer een stuk lichter uit. Niet dat de zorgen dan ook voorbij zijn, maar wel beter te overzien.
Nu is dit wel weer een beetje vaag, maar dat zijn jullie wel van me gewend. Het is voor mij belangrijk dat iedereen weet waarom ik zo loop te geeuwen. Zorgen. Zoals zoveel mensen die hebben. Ik besef maar al te goed dat ik heus niet de enige ben.
Een paar boodschappen gedaan op Scharendijke en maar eens wat tulpen gekocht, de eerste van dit jaar, mooie paarse. Lekker gewandeld de zon scheen en de wind was gaan liggen.
Straks de eerste fotocursusles, vandaar dat ik een beetje vroeg ben. Ik heb er totaal geen zin in... maar dat vertel ik morgen wel weer.
De aardappelen waren op, dus de spruitjes gingen niet door. Gelukkig had ik de andere helft van het pak melk van vorige week nog, of was het al de week daarvoor dat we pannekoeken aten...
Ik maakte het beslag met de andere helft van het meel, rook eens aan de melk en bakte de pannekoeken.
Toen ik het pak bij het afval deed zag ik pas de datum, ik moet het gekocht hebben toen die al voorbij was, deze lang houdbare melk die niet in de koeling staat. De pannekoeken zijn op, ik merk nog niets...
Mijn gedachten zijn vandaag vooral bij de familie van der Steen, de molenaar uit Scharendijke. Van begin af aan heb ik ze bezig gezien, bewonderd ook om wat ze deden sinds 2008 toen ze het verpauperde restaurant met het nieuwe huis kochten. Een huis dat helemaal niet hun smaak was, vertelde ze eens. Het liefst zouden ze daar een mooie molenaarswoning voor in de plaats zetten, want daar was het hun om begonnen, de molen!
Dus daar begonnen ze mee, de molen draaide en maalde zoals hij nog nooit gedaan had en zij begonnen te bouwen en te sjouwen, bijna dag en nacht, alles deden ze zelf, altijd waren ze bezig als ik er voorbij kwam. En heel langzamerhand werd het iets, stukje bij beetje.
Er kwam een winkeltje en een pannenkoeken restaurant en er kwamen klanten, het werd drukker en drukker en ik vond het leuk voor ze! Het ging zo goed! Hun harde werken werd beloond.
De molen werd in 2018 hun eigendom en werd oude staat teruggebracht, vorig jaar was ook dat klaar!
En nu is de molenaar plotseling dood. Verschrikkelijk vind ik het en natuurlijk wens ik alle nabestaanden veel sterkte en ik hoop zo voor de molenaarsvrouw dat ze door kan en dat er iemand komt om de molen draaiend te houden.
Niemand weet uit welke richting de wind morgen gaat waaien, we moeten het maar nemen zoals het komt.
Zo waait de wind
Zo komen de dingen en gaan
We verzinnen ze niet, ze gebeuren
en al weten we niet waarvandaan
ze maken ons blij of we treuren
alles is nemen en geven mijn kind
zo waait de wind.
De wolken ze varen
ze varen voorbij
de sneeuw van december
de bloei van de mei
alles wat ik zing
wordt een herinnering lief kind
zo waait de wind
't is een hand op je schouder
'n voetstap op het grind
zo waait de wind
Zo komt de liefde
opeens ontmoet je haar
ze komt jouw kant op
en niemand weet van waar
als je de moed hebt verloren
komt onverwachts een vrind
zo waait de wind
Toon Hermans
We hadden bezoek vandaag.
Dit is Oaklynn. Het hondje van Ed de broer van Joop, een terriërtje, ik weet niet precies welk soort.
Dat was natuurlijk best even spannend toen ze binnenkwam, maar Oaklynn gedroeg zich zoals bezoek zich hoort te gedragen, maar wandelde ook rustig rondjes door de kamer met Didi op haar heupen. Tot ze op een gegeven moment wisten wat ze aan ekaar hadden en moe van het rondjes lopen waren. Ik denk dat ze allebei lekker slapen vannacht.
Het was even gezellig met broers en zus bij elkaar, alvast een klein beetje jarig zijn, want dat zijn de broetjes deze maand weer.
