Sinds vandaag hebben we nu ook een naambord en zoals het echte Zeeuwen in een Zeeuws dorp betaamt is dat natuurlijk een Zeeuwse knop. Lekker duidelijk. Gemaakt door Louise.
Voor Didi zoek ik nog zo'n blikken bord voor op de poortdeur, maar die zijn moeilijk te vinden.
Onze nieuwe achterbuurman is ook druk met zijn nieuwe woning in de weer.
Toevallig viel mijn oog erop vanmiddag.
Het wordt een flink huis want hij is er erg druk mee. Nu kijk ik natuurlijk iedere keer of hij er is.
Wij reden nog maar eens een keer naar de milieustraat met het afval van de verhuizing van Miriam. De kar doet het nog steeds al loopt hij wel op zijn achterste benen. Laatst was Joop hem opeens kwijt, toen had hij afgehaakt en lag in de sloot. Een droge sloot gelukkig en hiij had het wonderwel overleefd, maar zijn beste tijd heeft hij wel gehad.
Gisteren en vandaag gekleurd met tussendoor af en toe een wandelingetje om op te frissen.
En hoewel het geen weken moet gaan duren natuurlijk vind ik de dagen best om door te komen zo.
Hij is een beetje druk, niet echt een zennn tekening, maar dat was het ook in mijn hoofd en dan krijg je dat natuurlijk.
Het papier is gewoon wit ook al lijkt dat niet zo. Een foto van een tekening maken is moeilijker dan het tekenen zelf. Scannen gaat niet, onze scanner is te klein daarvoor.
Het was een rare dag vandaag. Hij begon al met het overlijden van een oud dorpsgenoot uit Scharendijke dat niemand aan zag komen, nog midden in het leven en dan opeens houdt het op en dat zit dan natuurlijk de rest van de dag in je hoofd. Sterkte voor de nabestaanden.
Het leven is onvoorspelbaar.
Regenachtig, grijs en koud. Ik heb mijn bipsenjas maar naar beneden gehaald en wanten, lekker warm.
Joop is er weer op uit, die zit ergens in het land alweer uit te buiken want het eten was vroeg begreep ik. Wel makkelijk zo die zaterdagen dat ik alleen voor mezelf een stokbroodje hoef te bakken...
Ik heb lekker gewandeld en de rest van de middag zitten kleuren waarbij mijn gedachten afdwaalden of er juist helemaal niet waren.
Die poezen hebben geen idee wat ze hier teweeg brengen.
Eergisteren zat Didi vanaf buiten naar binnen te kijken, ik was aan het stofzuigen en daar houdt ze niet van. Achter haar rug liep er een poes over de schutting en dat zag ze in het raam van de deur, dus voor haar liep de poes eigenlijk binnen. Nou dat was best eng hoor en het eerste wat ze deed was naar de trap lopen en naar boven kijken want daar zat hij volgens haar.
Een paar dagen geleden vertelde de achterbuurman dat hij zijn bloementuintje wat op ging fleuren, hij had wat verloren witlof wortels die nog op het land lagen in zijn fietstas gestopt, 'prachtige paarse bloemen' zei hij.
Er begon wel wat te dagen en ik zocht het eens op en jawel en mens is toch nooit te oud om wat bij te leren. Dus ik heb vanmiddag ook eens wat wortels opgeraapt en in mijn pantenbak gestopt Nu maar wachten wat eruit komt.
Photobucket weigert weer eens dienst vandaar dat de overige foto's niet te zien zijn.
Vanmorgen kwam ik voorbij de paddenstoelen van eergisteren, ze zagen er al een stuk vleziger uit, mooi genoeg voor een foto.
Gisteren maakte ik mijn eerste Zonnemairse tekening af, de tweede van dit jaar wat zodoende niet erg productief was en met nog maar twee maanden te gaan ook niet meer zal worden. Te druk met verhuizen en andere zaken waardoor ik de rust niet vond.
Dat was vorig jaar wel anders, toen maakte ik er toevallig op deze dag ook eentje af.
Vandaag zouden we even het witgoed verhuizen. Er moest eerst nog even een muurtje geschilderd dus het werd iets later, maar om een uur of één reden wij van onze en Mir van haar kant naar Scharendijke.
Het witgoed opgeladen en nog wat spullen en.... ojee, toen vonden we nog een volle kast met kleren en schoenen, waar moest ze het toch allemaal laten... het kwam me toch zo bekend voor.
'Ik heb niets' riep ze in het begin, 'zo gebeurd', totdat je uit gaat pakken.
Nou en toen vonden we later nog een volle kast en het pastte niet op de kar allemaal dus we moesten toch nog een keertje rijden.
De nieuwe bewoner kwam al vriendelijk lachend aangelopen toen we de laatste spulletjes op de kar deden.
Daarna vonden we nog een volle kst onder de trap, en oh ja het tuinbankje moest ook nog kortom we hebben nog veel opgeruimd op het laatst.
We wensen haar veel geluk in haar 'nieuwe', vochtvrije, tochtvrije, droge, centraal verwarmde, mèt leuke keuken, gezellige huisje. Het werd een keertje tijd.
Morgen weer aan het werk en op het gemak langzaamaan alles een beetje opruimen en een plekje geven.
Vanmorgen verhuisden we bij Mir de spullen die met zorg verhuisd moesten worden, ze had daarvoor speciaal een boedelbak gehuurd en natuurlijk had ze zelf de regie, wij droegen aan en zij vulde de bak.
Planten en schilderijen, een breekbare kast, alles werd met zorg versjouwd, al begon Joop wel weer iets te enthousiast met een kledingrek, gelukkig liep het goed af en de spullen kwamen heelhuids in Haamstede aan.
Wij slaakten een zucht van verlichting, want ja de bak hing wel achter onze auto.
En omdat het daar bij de overbuurvrouw altijd zo heerlijk ruikt naar appeltaart en verse broodjes trakteerden wij onszelf daar op. Miriam had geen tijd, of eigenlijk geen geduld. Het zal een rust voor haar zijn als alles achter de rug is.
Ik maakte vanmiddag nog een wandelingetje en kwam de mooie paddenstoelen tegen. Vanmorgen was alles weer nevelig en nat, de foto is groot mooier, klikken maar.
'Er zit wat slijm op uw jas' zei ze nadat onze honden voor het eerst eens even los gespeeld hadden. 'Je mag wel jij zeggen hoor' zei ik nog, ik weet niet of het over kwam.
Het was 26 graden toen we beneden kwamen vanmorgen, er was al iets met de cv ketel, maar we dachten dat het opgelost was met een nieuw onderdeel, dat bleek dus niet het geval en we hebben eerst de deuren maar eens open gegooid, het lijkt buiten toch ook nog steeds zomer.
'Lekker pepernootjes!' dacht Joop, al vond hij het wel raar dat ze in de garage lagen. Het zal de tijd van het jaar wel zijn, want Didi krijgt toch echt het hele jaar door dezelfde brokjes te eten.
We begonnen na de ochtendrituelen met het overbrengen van het bed van Miriam. Zelf was ze alweer druk in de weer met het laminaat in de kamer, boven was klaar dus het bed kon op z'n plek.
Daarna wandelden we heerlijk door de polder in ons t-shirt, ook best nog behoorlijk warm.
Geen boot meer te bekennen in Bommenede.
Daarna verhuisden we nog een karretje met spullen zodat ze kan zitten en tv kijken, want een moment van rust is wel belangrijk na een dag hard werken. Het wordt leuk! We zijn erg blij voor haar, het is een heerlijk plekje.
En toen ik omviel bij het uitladen kwam er iemand met, 'gaat het mevrouw?' Ik word oud geloof ik, of zou het met de haarlengte te maken hebben...
