Twee weken geleden kregen we Corona, vooral de eerste dagen voelde ik me erg rot en eigenlijk was ik toen van plan buiten lichtjes op te hangen.
Ik voel me goed hoor, maar om nu te zeggen ik ga leuk buitenlichtjes ophangen, nee. Eerst was het ook veel te koud en glad en nu regent het weer, kortom.... ik zie er gewoon vanaf dit jaar. De buurt doet het er maar mee. Als het donker wordt gaan hier de gordijnen dicht, net als overal denk ik, we moeten het toch binnen met minder gas wat behaaglijk zien te houden, dus zelf zie ik er ook al niets van.
In de loop van de jaren ben ik erg van mijn schuimrubberen engeltjes gaan houden, die krijgen wel elk jaar een plekje, als eerste eigenlijk en sinds vorig jaar heb ik sterrenlichtjes op batterijen. Geen gedoe met snoeren, het hangt zo en staat erg leuk. Voor mij is dat genoeg. Teveel geschitter binnen werkt op mijn zenuwen.
Ik beloof bij deze dat ik volgend jaar, bij leven en welzijn, mijn best weer zal doen de buurt wat op te leuken.
Sinds oktober lopen er een stuk of vijf hanen op een dijk in de polder, vanmiddag was er een bruine minder maar die zat misschien ergens verscholen. Ze hebben geen hok, maar er is van een stoel een soort van schuilhok gemaakt en ze worden gevoerd, er ligt genoeg.
Deze witte loopt altijd een beetje apart. Ik vind het maar een vreemde toestand, maar ze blijven waar ze zijn, ze kunnen ook gewoon weglopen of vliegen. Misschien zijn ze na de kerst plotseling verdwenen... ze zijn vast lekker, van die wilde scharrelhaantjes.
Het is regenachtig, maar ik moet toch even naar buiten op een dag en omdat we 's morgens wat later zijn en het nu ook nog regent, slaan we het ochtendrondje maar even over, we zijn ook nog niet helemaal de oude na Corona, geen gehoest, maar gesnotter, het duurt lang.
Familie en vrienden zijn er zo langzamerhand wel aan gewend dat ze na een bezoekje in elk geval even genoemd worden en als het even tegenzit ook nog met een foto. De meesten vinden dat wel goed, soms vraag ik het, dat ligt ook aan de foto. Wel zijn er die het nog steeds een beetje vreemd vinden (denk ik), of zich afvragen waarom dat nou moet. Nou daarom!
Het ging er bij mij in de beginperiode vooral om me te laten horen. Er was veel gebeurd voorgaande jaren op allerlei vlakken. Er waren vrienden en ook familie die het af liet weten, we waren vooral alleen, zo voelde dat voor mij tenminste. En dan dacht ik, die illusie had ik dan, dat wanneer ze zouden googelen op mijn naam dat we dan gevonden zouden worden en dat ze dan konden lezen hoe het met ons ging. Niet echt natuurlijk, want ik vertel lang niet alles. maar toch... we waren te vinden.
Eén iemand was er altijd, ik zie haar nog regelmatig, dan komt ze me tegemoet, of afgelopen week stond ze voor me bij een kassa.
Ze leeft al ruim een jaar niet meer, maar steeds meer merk ik hoe ze er altijd voor me was. Maanden kon het duren eer we elkaar weer eens spraken, maar als ik weer eens iets vaags had geblogd kreeg ik een berichtje 'watdoeterop?' Op de achtergrond draaide ze altijd mee.
Een mooie steen heeft ze inmiddels.
Leo is haar eerste man, vader van haar zoon, ze reizen samen verder.
Begonnen bij Blogger en in januari 2004 verhuisde ik naar Pivot, later PivotX (waar ik nog steeds op draai).
Wij zaten thuis. Joop had begin 2002 een beroerte gehad en zou in 2003 worden afgekeurd op zijn 58ste. Alles was onzeker, ook of we het financieel wel zouden rooien en in ons huis konden blijven wonen.
Ik had inmiddels Simba en begon met lange wandelingen en zat vele uren achter de pc.
Ik vond het geweldig, zoveel te vinden, zoveel te zien, Google was er al maar nog lang niet zo uitgebreid als nu natuurlijk. En ik bezocht chats, soms alleen maar om te kijken waar ze het zoal over hadden, er was Mirc, met verschillende chatboxen. Of op Nobody's waar ook een chatbox was, die inmiddels niet meer werkt zie ik.
Ik keek er eens even rond en er wandelen nog steeds dezelfde insekten, dezelfde mensen rond en toevallig hadden ze het over Marlies en mij, dat onze jas te koop stond, grappig. Gelijk mijn wachtwoord veranderd en iedereen fijne kerst gewenst...
En spelletjes! Heeel veeel spelletjes! Joop ook. Nu speel ik alleen nog Wordfeud, maar Joop speelt nog steeds Candy Crush.
En ik begon in die periode met digitaal fotograferen, want een dagelijks plaatje stond toch wel leuk.
Deze is van 2004. Ik loop nu vaak een rondje Schraphage, noem ik het. De letters op het dak zijn nu verscholen achter de bomen.
Zo rond deze tijd is het twintig jaar geleden dat het mij ter ore kwam, ik had er nog niet eerder van gehoord maar er werd geblogd door deze en gene en vanaf het eerste moment wist ik het, 'dat wil ik ook!'
Geen idee wat het inhield en hoe ik eraan moest komen. Ik moet een vervelend mens zijn geweest voor deze en gene, want alles moest ik leren en bovendien had ik geen geduld.
En ik ben nog steeds zo blij dat ik het heb! Het stelt niets voor allemaal, maar ik typ er zo nog tien jaar aan vast als het moet hoor. Hopelijk krijgen we niet al teveel gebreken en blijf ik opgewekt ... en word ik niet dement zodat ik elke dag hetzelfde ga schrijven, dat is nu al bijna het geval, maar als we elke dag spruitjes gaan eten is er iets mis.... dan moet je me even mailen
Ik keek eens bij 3FM en zie dat er nog steeds/weer een Serious Request is in Amersfoort dit keer, alles voor het goede doel, het houdt nooit op al die inzamelingsacties. Al die eindejaarsdingen ook, je komt er niet onderuit en het raakt je, mij tenminste wel.
Toen ik pas begon hadden we net twee kleinkinderen, ze woonden ver maar kwamen af en toe logeren, er was al wel een webcam maar dat wilde niet erg lukken. Nu iedereen wat handiger is op allerlei vlakken en wij sinds kort een achterkleinkind hebben krijg ik af en toe fotootjes en nog leuker filmpjes....
Vanmorgen nog een test gedaan maar daar stop ik mee hoor. Ik voel me goed, supergoed eigenlijk en ik heb energie voor tien! Dat zal misschien ook wel voor een deel aan het weer liggen, want dat was ook al super.
Vanmorgen kon je wel weer geen voet buiten de deur zetten, maar dat deed ik zodoende maar binnen. Coronabeddengoed gestript en in de was, gelijk schoon beddengoed eraan, zodat dat ook maar gebeurd was. Wasje buiten gehangen en omdat het zo nattig leek te blijven geloofde ik het bijna niet maar het was zo goed als droog om een uur of vier.
Ondertussen wandelde ik naar Noordgouwe, ik heb daar zo van genoten! Zo lekker in de zon en er was geen wind. Ik moest wel goed uitkijken want er lag ook nog genoeg ijs, niet overal wordt gestrooid.
Joop bleef binnen, die vond het te koud en om te fietsen was het zeker nog veel te gevaarlijk.
Maar ik had mijn rondje van bijna 7km weer te pakken!
Nasi gekookt vanavond en dan moet ik altijd aan de diensttijd van Joop denken, ik dacht dat het vrijdags was, maar toen ik het navroeg vanavond bleek het op woensdag te zijn geweest dat ze in zijn diensttijd chinese rijsttafel kregen. Hij nam dan altijd een zakje bruine suiker mee voor over de rijst, want zo'n rijsttafel vond hij maar niets. Grappig hè, dat is toch nog goedgekomen.
Het had geregend afgelopen nacht, alles zat onder een laagje ijs en het leek me verstandiger om maar geen voet buiten de deur te zetten.
De zon scheen wel volop en rond een uur of twaalf begon de boel te ontdooien ook in onze achtertuin en omdat ijs schuurt pakte ik mijn ijzeren schuurbezem eens, want afgelopen week merkte ik dat het op sommige plekken ook zonder ijs best glad was door het mos, groen is glad en na even schuren was er zo een boel verdwenen. Morgen misschien nog eens als er weer de kans is. Best leuk om te doen, maar ook vermoeiend.
Vanmiddag wandelde ik 'op mijn dooie akkertje' 6km in de zon, zodoende heb ik toch wel de nodige beweging gehad. Joop bleef lekker binnen. Spruitjes op het menu, met een schnitzel en appelmoes.
Onder het wandelen dacht ik er ineens aan, 'ik doe het lekker op mijn dooie akkertje' en eigenlijk vond ik het een rare uitdrukking, dus ik zocht het eens op.
In De Jordaan (1914), een boek van de schrijver Israël Querido, komt de uitdrukking op zijn akker zijn voor, met de betekenis ‘in gelukkige omstandigheden verkeren’. Het is mogelijk dat op zijn akker in de loop van de twintigste eeuw de betekenis ‘ontspannen, op je gemak’ kreeg. Daaraan werd dan later het versterkende dooie toegevoegd.
Toen ik me echt niet lekker voelde begon ik maar wat te krabbelen, Corona in beeld te brengen.
Gisteren was hij af en ik vind hem eigenlijk best leuk. Maar ja als je er dan bij zet dat het Corona is begint iedereen je beterschap te wensen en daar zit ik niet zo op te wachten ook al is het lief (bedankt).
Vandaar nu met een mooi lijstje hier.
Ik ben al van de paracetamol af, deed boodschappen, inclusief kerststol en roomboter voor Joop. Je kan het maar in huis hebben. Als het moet kom ik wel toe tot na de kerst, op wat groente na dan.
Vanmorgen deden we samen een rondje maar dat beviel Joop toch nog niet zo goed, ik gok dat hij morgenochtend nog even overslaat.
Het was zonnig vandaag, ik waste een paar wasjes en we aten heerlijke huisgerookte zalmmoten met peper van van Beveren, met spinazie en een aardappel. Die houden we erin. Heerlijk!
