Kwart over acht was een prima tijd om te vertrekken, niet zo idioot vroeg tenminste, dus op het gemakje eerst koffie gedronken.
Op Schiphol voegde Martin zich erbij en alles verloopt tot nu toe probleemloos, ze zijn nu onderweg naar Doha.
Ik ging vanmorgen weer gezellig naar de tandarts in Vlissingen. Hij vond dat de kaakchirurg uitstekend werk geleverd had, het zag er keurig uit. Ik heb wel verteld van het gestuntel, maar daar maakte hij weinig van, ook wel weer te begrijpen natuurlijk.
We deden twee wandelingetjes tussen de buien door, eerst vanmorgen voordat ik wegging en vanmiddag toen ik terugkwam. Het is altijd weer even wennen en als Didi ergens chaggerijnig van wordt is het wel van een riem onder haar staart en ik als het spul in elkaar draait, maar dat went altijd wel weer. Het gaat de ene keer ook beter dan de andere.
Samen konijntjes kijken is wel een heel gezellige bezigheid, soms trillen ze van opwinding.
De tassen staan klaar! Vol oude spullen die nadat ze gedragen zijn weggegooid kunnen worden, of weggegeven, want shirts kunnen ze daar altijd nog wel gebruiken en oude handdoeken hebben ook daar nog wel een functie. Zo is er op de terugreis ruimte voor souveniers of lekkere warme pashimina's. Ik heb zelf een knalrode besteld, die had ik al eens eerder maar die ben ik kwijtgeraakt, ooit eens uit de Spit gejat denk ik.
We hielden het vanwege de buien bij twee korte wandelingetjes en vanavond aten we gezellig pasta met z'n allen.
Wat mij betreft mag het nu morgenochtend vroeg zijn, wanneer de taxi voorrijdt.
De vakantiegangers zijn gearriveerd en al duurt het nog tot woensdag voor de echte vakantie begint en we nog met z'n drietjes over zijn, de kriebels zijn begonnen.
Morgen nog even alles controleren samen met Joop of er niets overbodigs bij is en Joop zelf moet alles nog pakken, die was vandaag druk met alle 'papierwerk' te regelen voor de duiven, je bent penningmeester of niet natuurlijk en er blijft niets onafgehandeld liggen.
Als ik het goed begrepen heb is dit weer één van de laatste, we zullen zien.
Ik ben begonnen met schoffelen, dat heb ik nog nooit gedaan, maar omdat ik alles toch wel wat beter bijgehouden heb afgelopen zomer, probeer ik dit ook eens, eens kijken of het scheelt komend voorjaar.
In de tuin begint nu alles ook te verkleuren, nog even en de wingerd is weer bloedrood, jammer dat het zo kort duurt, maar een foto volgt zeker. Nu zijn het nog maar enkele takjes.
Het is nog niet eens een jaar geleden, maar over een paar nachtjes is het alweer zover. Dit keer gaan ze met z'n drieën en wordt het meer een familiereisje, het zal voor Joop heel anders zijn, maar ook weleens leuk misschien.
Zwager Martin en dochter Silvia vergezellen hem deze reis. Geen tentjes maar hutten, wel dragers en een gids. Dit is de route.
Storm komt gezellig bij mij logeren. Ik keek nog eens even bij vorig jaar en nu ik er zo bij nadenk is dat ook de laatste keer geweest dat ik Levi heb gezien, voor Joop nog langer geleden dus, want die was toen niet thuis.
Yara is dit jaar nog wel een paar keer geweest. Met de strao en in de grote vakantie.
Het is niet anders. Ik vind het weleens jammer, had graag een meer betrokken oma geweest, daar is het nu niet van gekomen, daarvoor zie ik ze gewoon te weinig. Nu ik wel mobiel bereikbaar ben komt het er ook niet van. Ik krijg wel antwoord als ik eens iets vraag of stuur, maar als ik niets doe gebeurt er verder ook niets. Er wodt niet spontaan geroepen "oma, wat ik nu beleefd heb!!!" zulke dingen.
Ik was mijn tijd te ver vooruit, want ik heb het wel geprobeerd hoor toen ze nog in de luiers liepen. Ik was denk ik (bijna) de eerste oma die contact via de webcam zocht, maar dat was te lastig, dan werkte hij weer niet, of er was geen tijd...
Vandaag heerlijk gewandeld en ook nog wat in de tuin gescharreld.
De bloemen raken een beetje op, al bloeit er zo hier en daar nog wel wat natuurlijk.
De vrolijke noten van deze dag, want het was best somber.
Ik kocht ook mijn eerste bolchrysant, dat kan nu weer, die horen bij herfstig weer, eerder komen ze er bij mij niet in.
Lekker gewandeld vanmiddag. Ik heb gemerkt dat wanneer je wat later in de middag gaat de meeste fietsers al voorbij zijn, best prettig. Of er moeten al minder fietsers zijn dat kan ook natuurlijk.
Deze kwam onderweg met een duikvlucht ineens op me afvliegen, best eng, jammer dat ik niet filmde.
Vanmorgen eerst de ramen rondom gezeemd, van binnen en van buiten want mijn zwager zou komen en die kijkt altijd of mijn ramen wel schoon zijn natuurlijk.
Toen Janny mijn breiwerkje zag werd ze toch wel jaloers en gaat ze het ook nog eens proberen. Ik heb ook jaren niet gebreid omdat ik dacht dat ik het niet meer kon vanwege mijn schouder en zij heeft hetzelfde met haar pols. Het kan best zijn dat ze daar nu geen last meer van heeft. Eerst zo'n trui als ik brei voor zichzelf en daarna eentje voor Freek, want die wil ook best een zelfgebreide trui...
Als ze daar nu nog maar tijd voor heeft, want ze heeft het al zo druk. Schilderen, bridgen, kleinkinderen, wandelen, zwemmen, de volgorde is misschien anders, maar ze is er wel druk mee!
We hebben lekker een stukje gewandeld, het was heerlijk weer!
Mijn schoenen zijn mee naar Numansdorp voor nieuwe rechte hakken, daar zit een goede schoenmaker.
Zoals ik al zei de aanhouder wint! De foto's komen weer netjes daar waar ze horen en nu weet ik het zeker.
Van mijn mond heb ik geen last meer gehad, vanmorgen voorzichtig even gekeken en het zag er al prima uit.
Ik heb de garagedeur geschilderd en nog een kozijn wat bijgewerkt en daarna de blikken goed dichtgeslagen. Volgend jaar ga ik er wat schilderwerk betreft weer tegenaan en als het mogelijk is lekker vroeg in het voorjaar beginnen, zodat ik het op mijn gemak kan doen.
Nou daar zaten we dan om kwart voor elf in de oude zeevaartschool in Vlissingen waar sinds kort Zeelandcare gevestigd is. Alles keurig netjes en nieuw.
Je hoopt natuurlijk dat het meevalt, maar dat doet het dan toch niet omdat er precies gebeurt waar je bang voor was. Eerst een foto en dan die ellendige spuiten, drie stuks, een prik of vijf misschien wel zes per spuit, ik was verdoofd tot en met mijn ogen. En dan daarna voel je niets meer natuurlijk, dat zou er nog bij moeten komen.
Alles was nieuw zelfs de assistentes en ze konden niets vinden, kwijt vanwege de verhuizing.
De ontstane ruimte vanwege het weggesneden vlees moest opgevuld worden, zodat het goed aangedrukt wordt, anders zit er zo weer nieuw wild vlees en is alles voor niets geweest, maar waarmee?
'Dat hebben we toch niet weggegooid', 'nee je moet die andere hebben het zit in een doosje' , 'ook niet te vinden..? nou dan die eerste maar, kijk even of het nog wel goed is', 'nu nog een klein schaaltje'', 'hebben we alleen die grote? nee die zijn veel te groot' 'ook niet? die mòeten er zijn hoor... nou dan maar een grote'
Ondertussen stikte ik zowat omdat ze op mijn toch al ontzettend dikke neus stond te leunen, 'oh sorry hoor mevrouw'
Rond een uur of drie kon ik weer fluiten, de stier kwam erop af. De pijn valt mee want ik ben vanmorgen al begonnen met een paar paracetamolletjes en dat hou ik gewoon maar even vol.
