Een opvallend gebouw van Zierikzee is de uit 1955 daterende graansilo. Ondanks bezwaren verleende de gemeenteraad van Zierikzee op 25 november 1954 toestemming tot de bouw. Men vond het gebouw te hoog (47,10 meter) en het silhouet van de stad zou blijvend worden verstoord.
Ondanks de bezwaren staat hij er nog steeds en in de afgelopen weken is er een 'kunstwerk' opgeschilderd. Een veertig meter hoge waterpeilschaal om mensen te attenderen op de gevolgen van klimaatverandering.
Dieuwke Parlevliet ontwierp het werk samen met leerlingen van de Theo Thijssenschool in Zierikzee. Het idee achter het werk is dat als al het ijs op de wereld smelt, de hele graansilo onder water zou komen te staan. Het moet mensen bij de klimaat-les houden, zegt ze.
Door het draaien van borden door alle leerlingen van Schouwen Duiveland, dat vanuit de lucht gefilmd werd ontstond er een animatie, die met een livestream de wereld over zal gaan. De organisatie was in handen van Act as One, die ook betrokken was bij de peilschaal op de silo.
Geen idee of het er iets toe zal doen, maar het is wel erg mooi gedaan.
Het is hier nog geen overvlieger wat de patient betreft. Gister is de dokter nog langs geweest vanwege de jeuk en waarschijnlijk komt dat door dat ene antibioticapilletje ingenomen vanwege de te plaatsen implantaten wat dus niet doorging. Iets anders ligt niet voor de hand. Hopelijk wordt het morgen minder, vandaag was dat nog niet.
Verder kreeg hij gisteravond een erg pijnlijke rechterschouder. Weer maar de dokter gebeld vanmorgen en dat zou hoogstwaarschijnlijk van de houding tijdens de operatie komen. Het is allemaal wat en zoiets bedenk je zelf niet natuurlijk.
Wel een nieuwe ervaring voor mij was dat ik hem moest scheren vanmorgen vanwege de pijlijke schouder, poeh... best eng want aan één snee hebben we genoeg natuurlijk.
Nu maar hopen dat we komende nacht weer een beetje kunnen slapen, want dat wilde wat mij betreft weer niet erg lukken afgelopen nacht.
Verder besloot de dokter in overleg met de neuroloog weer terug naar de vorige bloedverdunners te gaan (xarelto).
Vandaag de pleister eraf gehaald, de wond ziet er goed uit, maar toch een behoorlijke snee van een cm of acht negen, misschien wel tien, ik heb niet gemeten. We kregen één nieuwe pleister mee, die we er gelijk maar weer opgeplakt hebben want de draadjes irriteren. Via internet gelijk een paar nieuwe pleisters besteld, zo handig toch.
Zo dat was het medische verslag voor vandaag.
Morgen weer leuk nieuws hoop ik.
Dat de eerste knop open gaat van de Tibouchina bijvoorbeeld. De twee stekken die ik heb zijn zo gegroeid de laatste paar maanden en zitten allebei vol knoppen!
Vanmorgen vroeg werd er al in het vlas gewerkt, ik zag de rollen vanuit de verte, alleen liep ik toen niet die kant op.
Restanten werden in brand gestoken, alles is lekker droog nu en omploegen heeft niet veel zin want vlas verteert niet.
Vanmiddag liep ik wel die kant op, gewoon omdat ik toch nog wel een paar van die mooie rollen op de foto wilde en alsof ze het begrepen kwam er net een kar vol van het land rijden.
Het was nog steeds erg warm, ik ben er klaar mee, breiwerkje lonkt vanuit het mandje.
Nou we zijn weer compleet hoor al had het nog wel wat voeten in de aarde.
Ik kreeg een appje, om twee uur mag ik weg, dus ik deed eerst de boodschap waar ik voor onderweg was en reed daarna richting Goes. Ik zag het gelijk al opgefokt en wel zat hij in bed, het ging allemaal niet snel genoeg, hij lag nog aan een infuus en een apparaat. Er moest 'even' iemand komen om hem uit te schrijven en die zat in het kamertje ernaast, maar ja druk druk, ik snap dat wel en we hebben nog een half uurtje rustig moeten wachten tot hij weer vrij was.
Lift? Welnee, zo uit bed vier trappen naar benee, mèt rolkoffer, dat is Joop.
We hebben er beneden maar weer een ijsje op genomen. Er komt nog wel een vervolg maar dat vertel ik later nog weleens, eerst maar weer even wennen.
Hij had vreselijke jeuk op zijn hoofd en enkels. Op zijn hoofd hadden ze allemaal krasjes gemaakt voor de 20 plakkers die erop moesten en misschien heeft er aan zijn enkels ook iets gezeten. Maar ja, nog niet mogen douchen en zo'n kriebelhoofd is niet fijn. Gelukkig had Mir even tijd om te wassen, daar zijn we toen gelijk naar toe gereden.
En nu maar weer wachten tot de wond geheeld is en de impact van het hele gebeuren weer wat naar de achtergrond is verdwenen. Dat duurt gewoon een tijdje.
Het lijkt misschien zo niets, maar het is toch alles bij elkaar weer heel wat.
Naar omstandigheden gaat het goed met de patient hoor, nu nog een nachtje aan de bewaking en als dat allemaal ook goed verloopt mag hij morgen alweer mee naar huis.
Eerst zou ik vanmiddag op bezoek gaan, maar dat bleek te snel, we stelden het uit tot vanavond en daarom ging ik samen met Mir, ik dacht dat het al vroeger donker werd en in het donker rijd ik niet graag. Zodoende kwam ze ook eerst gezellig eten.
En alweer zo'n rare wachtdag waarop je eigenlijk tot niets komt. Ik waste nog maar een was en winkelde wat op het net zonder iets te kopen. Veel te warm om te lopen en buitenzitten had ik ook geen zin in.
Het moet maar weer gauw allemaal gewoon zijn.
Iedereen de groeten hoor, hij kan alweer lachen, alleen zijn stem is nog raar, er heeft een slangetje in zijn keel gezeten en die is daardoor nog wat geirriteerd.
Vanmorgen eerst nog een rondje in de ochtendzon dat kon nog makkelijk, om twaalf uur zouden we naar het ziekenhuis rijden. Onder luid geloei van de sirenes reden we weg.
Ik hoefde niet meer mee naar binnen, we zeiden gedag en 'tot morgen'.
Half zeven wordt hij al gewekt voor allerlei plakkers die ze op zijn hoofd gaan plakken, daar zijn ze zowat een uur mee bezig. Acht uur de operatie en dan maar wachten tot ik gebeld word.
Vanmiddag sjouwde ik van alles, zoals ragebollen, stofzuigen, onder het afdakje opruimen en klimop knippen, zulke dingen, ik had het gewoon druk. Maar dan gaat de tijd ook lekker snel.
Net nog een rondje Korteweg en dan nu maar op naar morgen.
Heerlijk heel de dag buiten doorgebracht. Vanmiddag de tuin weer eens aangeveegd, potten leeggegooid en nog een paar gevuld met stekjes, maar het wordt zo langzamerhand weer wat leger. Op naar de herfst, ik heb er weer zin in.
Het zijn nu ineens wel rare dagen 'in afwachting van...' allebei een beetje uit ons doen, korte lontjes, slecht slapen of met onderbrekingen, we zullen het er even mee moeten doen. Gelukkig is het nog maar twee nachtjes. Vanorgen dacht ik even dat het zondag was, maar dat viel even later toch best tegen.
Gelukkig kan ik weer lopen en gewoon weer eens een foto op de dijk maken, wandelen doet een mens zo goed! Van fietsen word je alleen nog maar onrustiger of het moet windstil weer zijn. Ik ga nog niet ver, een paar korte rondjes.
Best herfstig ineens. Vanmiddag wel even zon, maar de zomer is nu echt voorbij.
