Met moeite loop ik de 1.25 km 's morgens en al merk ik wel verbetering, het gaat nog steeds niet van harte.
Het was echt weer om te kleuren vandaag en dat deed ik dus ook bijna de hele dag.
En toen het een paar uurtjes droog was fietste ik een rondje, maar dat kan toch nog steeds niet aan een stevige wandeling tippen hoor.
De gekrompen en verdonken dorpen van Schouwen Duiveland zijn allemaal in beeld gebracht door middel van borden waarop de kerk als het ware in het landschap wordt geplaatst. Ik liet eerder al eens Schutje zien en Bommenede. Al vind ik nu dat de kerken van Schutje en Duivendijke wel heel erg op elkaar lijken maar we zullen maar denken dat het om het idee gaat.
Afgelopen week ontdekte ik Duivendijke, ik fietste verder want het was niet echt fotoweer, maar vanmorgen ging ik weer op zoek, ik wist even niet goed meer precies welke plek. En gevonden!
Duivendijke wordt voor het eerst vermeld in 1276. Net zoals bij Duiveland is de naam afgeleid van de persoonsnaam Duve, die ook zijn naam gaf aan een kreek, de Duvenee. De bewoners vestigden zich bij de dijk die langs deze kreek liep en zo ontstond de naam Duivendijke. Het dorp lag in de richting van Brouwershaven en werd verlaten om meer landinwaarts een nieuw dorp te bouwen. Mogelijk is de stormvloed van 1288 de aanleiding geweest. Tijdens het beleg van Zierikzee door de troepen van koning Filips II in 1575/1576 werd Schouwen geïnundeerd. Na de droogmaking keerde slechts een deel van de bewoners terug. De kerk verviel tot een ruïne en in 1590 werd toestemming gegeven voor afbraak. Tot 1812 was Duivendijke zelfstandig. In dat jaar vond een fusie plaats met Brijdorpe, Klaaskinderkerke en Looperskapelle. Omdat Duivendijke als eerste van de vier werd genoemd, heette de gemeente Duivendijke. Deze werd in 1961 opgenomen in de toen gevormde gemeente Middenschouwen.
Duivendijke is het geboortedorp van de moeder van Joop.
Wat lopen betreft kon ik al een rondje rond de achterweg vanmorgen dat is 1.26km en ver zat, dat kon ik aan het begin van de week nog niet hoor, dus verbetering!
Fietsen gaat prima dus dat deed ik daarna, even naar Brouw en de vleesboerderij en het Duivendijkse bord gezocht.
Vanmiddag gezellig op de stoep gezeten.
Heleen en ik fietsten vanmorgen samen naar Brouwershaven waar we eerst een lekker koffietje in de zon op het terras dronken om daarna de tentoonstelling in de grote kerk te gaan bekijken. Dat kan nog tot en met zondag en is zeker de moeite waard.
Een prachtige kerk, ik dacht dat ik nog nooit geweest was, maar een keer of drie vier moet het toch wel geweest zijn. Een kerk vol kunst zodoende.
Ik ging vooral voor de houtsculpturen van Bart Ensing
Heel mooi! Ik heb daar zelf ook nog weleens aan gedacht, vooral in de periode dat we veel hout zaagden en kloofden en ik ook volop aan snoeien deed, ik zag daar ook altijd vanalles in. Maar ja dan moet je weer een hoop gereedschap aanschaffen en ook de ruimte hebben om aan de gang te gaan, dat zou ik hier nu niet hebben, plus dat het alsmaar zwaarder wordt dat hout. Een potlood weegt niets.
De echte vader Cats staat lekker droog binnen.
En de kerk is een kunstwerk op zich..
Niet gewandeld, mijn knie gaat er niet echt op vooruit, ik kan wel lopen in en om het huis, traplopen gaat ook goed, alleen denk ik dan dat ik dat beter geen twintig keer op een dag kan doen. Dus veel pijn heb ik niet. Wel 's nachts als ik lig te draaien dan is het ook niet fijn. Nu ja het zal wel een keer over gaan. Fietsen gaat ook best al voel ik het dan soms ook wel.
Geen bezoekers vandaag. Het loopt niet storm, vanmiddag ben ik nog even op de stoep gaan zitten. Wel een leuk bericht uit een andere hoek gekregen, daarover misschien later meer.
Tien jaar geleden was alles nog anders, toen liepen er nog gewoon olifanten op het strand, was mijn camping druk bezet met komende en gaande kampeerders/logees. We dronken wijn aten pizza's en barbeknoeiden dat het een lieve lust was. Het leven was een feest.
Ondertussen is alles anders, sommigen waar ik niets of niet veel van hoor, die andere dingen aan hun hoofd hebben, of het gewoon druk hebben. Kleinkinderen die hun eigen leven leiden, dat gaat allemaal gewoon door.
Iemand anders die ik nooit in levende lijve zag, maar wel heel veel contact mee had, blijkt ook ineens te zijn verdwenen. Nergens meer te vinden op het hele www niet en daar moet je volgens mij best veel moeite voor doen.
Alles is eindig.
Eergisteren kregen we het trieste bericht dat het niet goed gaat met Ina.
Voor mijn lieve schoonzus is het eind in zicht. Acht jaar lang vecht ze nu al tegen die rotziekte en ze gaat de strijd verliezen.
Waar ze uiteindelijk al die rotoperaties, kuren en pillen voor over had was om haar op komst zijnde kleindochter te zien en dat is gelukt! Ze hebben gespeeld, ze hebben gek gedaan, ze is oma geworden en volop geweest.
Liesje weet maar al te goed wie oma is!
Volgende week gaan we een rondje door Zeeland rijden, herinneringen ophalen.
Gisteravond had ik mijn naam al op de achterkant gezet, hij was af!
Maar eigenlijk ook weer niet naar mijn zin, te flets met de (toen nog) witte lijntjes waardoor sommige figuren niet goed uit de verf kwamen. Nog voor ik ging slapen besloot ik ze vandaag zwart te maken, dat deed ik al eens eerder en vaak pakt dat ook wel goed uit.
Dat was dus mijn eerste werk vanmorgen en eenmaal klaar was hij wel opgeknapt maar ook best somber vond ik, of zou dat door het weer komen...
Ik stuurde hem eens naar mijn zus, die ook best een goede kunstzinnige kijk op de dingen heeft en ze zei:
"Misschien zijn het sombere mensen, genoeg ellende overal, ik vind hem wel goed".
Kijk, daar heeft een mens iets aan en ik heb hem gelijk ingelijst en opgehangen.
Mijn knie is nog niets dus ik fietste, deed een paar boodschappen op Brouw en daarna keek ik eens bij de schelpen van Digna Mielard. Digna reist schrijft wandelt en blogt en is bovendien erg creatief. Wat ze maakt verkoopt ze hier. De beschilderde schelpen staan daar nog niet bij, maar dat komt vast snel.
Ik heb een schelp besteld, passend bij de prachtig beschilderde steen van Truus, die ze me stuurde met mijn verjaardag. Ik ben erg benieuwd.
Negen jaar geleden maakte ik een foto van dit briefje ergens in Zierikzee.
Het lijkt een waarheid als een koe, maar dat is het niet natuurlijk.
Om acht uur vanmorgen gelijk de dokter gebeld voor een afspraak en gelukkig kon ik drie kwartier later al terecht. Nou en na alle vragen waar, hoe en wat zit je dan op de behandeltafel en begint ze te knijpen en te draaien en dan voel ik niets, niets deed er pijn, alles zat goed. Gewoon overbelast even alles doseren, lopen en fietsen mag ook.
Ik zette Vader Cats nog maar eens op de foto met de dreigende wolken achter hem:
Drie eygenschappen noodigh in de Chirurgie: Een valcken oogh, Een leeuwen hert, Een juffers hant.
Dat staat in de wachtkamer in het glas gekrast of gewoon erop geplakt.
Toen ik eind van de ochtend een stukje wilde lopen kwam ik toch niet ver. Nu ja gelukkig niets ernstigs, ook geen artrose.
Dus ik kleurde maar een beetje, terwijl het buiten waaide en af en toe regende.
Eer wij wat weten
Zijn wij versleten.
Het gaat er niet op vooruit met die knie van mij. Vanmorgen had ik spijt dat ik niet iets eerder was omgedraaid want het viel niet mee. Morgen naar de dokter want dat moet maar weer gauw klaar zijn. Trap op is geen probeem maar traf af doet pijn en dan zit het aan de zijkant en dan weer aan de achterkant, pfff...
Gelukkig kwam ik halfverwege mijn hondenvriendjes tegen, kijk eens hoe lief ze me vinden!
Dat gaf tenminste even wat afleiding.
Nog wel lekker in de tuin bezig geweest, sommige dingen bleven veel te nat, verpot en gestekt, ik was er een tijdje zoet mee.
De vlag hing weer uit en ik zat er een tijdje bij maar het was best fris in de schaduw.
Onze kleindochter Yara werd 21 vandaag.
Ze woont al op zichzelf, samen met een vriendin.
Ik geloof wel dat ze gelukkig is, verder weet ik er weinig van.
