Een paar weken geleden toen Ina er was, zaten we eigenlijk een beetje te hannesen met onze voeten. Ina heeft thuis een voetenbankje en ik legde ze meestal op het kleinste bijzettafeltje, wat natuurlijk ook eigenlijk geen gezicht is. Daar heb ik nu het volgende op gevonden! Een poef. Net als vroeger! Toen hadden we zo'n rode met bruin en van die stiksels, die zijn er nog wel maar die zijn iets kleiner, deze is ook iets hoger. Naturel leer, dus het wordt nog iets donkerder, hoop ik, al went het al.
Rond de middag bracht ik Joop op Haamstede, zodat hij terug kon op zijn 'nieuwe' scootmobiel en toen ik een tijdje later de deur uitging om een rondje met Didi te gaan doen kwam hij er al aan stuiven. Die dingen gaan hard! Natuurlijk kan je ook langzamer, maar ja... en bij het indraaien bij de poortdeur reed hij mijn fietslamp aan flarden.
En vanmiddag deed hij alweer een rondje door de polder, toch wel een goed idee zo'n ding, hoe zullen we hem eens noemen want ik vind scootmobiel zo'n invalidewoord eigenlijk, of mag ik dat niet zeggen.... je weet het niet meer tegenwoordig.
Heerlijk zonnig vandaag. Joop bracht prijzen weg ergens bij Terneuzen dus die was de deur uit en zodoende kon ik even lekker tekeer gaan met de stofzuiger en wat daar verder dan nog bij komt kijken, dat weet ik allemaal al niet eens meer.
Vanmiddag een wandeling en Didi wist zeker dat we richting de Veerhoek moesten, bij elke afslag ging ze juist aan de andere kant lopen, zo van 'daar moeten we niet heen'. En hoewel we niets afgesproken hadden zagen we haar toch al vanuit de verte (ik tenminste).
We dronken thee met een koekje, Heleen heeft altijd erg lekkere koekjes en daarna weer op huis aan.
Hij hangt nog steeds in de kamer, tegenwoordig achter Joop zijn stoel en vandaag tien jaar geleden maakte ik de foto van de dansende dames op het strand.
Het was mistig en ik had nog twee honden, Didi jong en speels, Simba oud en ook best nog speels als ze het op kon brengen en tot het eind sjouwde ze met tonnetjes, dat vond ze het einde, vooral als we er dan samen mee gingen voetballen.
Het filmpje maakte ik gisteren, we vonden een ton met een touw eraan en hebben daar een tijdje mee gespeeld, achteraf misschien te wild en te lang en dat Simba het vandaag weer moet bekopen. Didi en ik zijn vanmiddag zodoende met z’n tweetjes naar het Watergat gelopen, de eerste keer voor haar. We waren erg nat, maar lekker opgefrist. (schreef ik 16-01-2010)
Met Simba liep ik 's winters vooral altijd op het strand, een leeg strand!
Didi had al jong last van haar poten, met balletjes spelen was niet goed en ook het losse strandzand was niet goed. Af en toe natuurlijk wel, ze vindt het heerlijk op het strand, maar haar hele leven heeft ze toch momenten dat ze eens trekt met haar poten of er eens doorzakt, misschien heeft elke hond dat weleens maar ik ben bij haar toch altijd voorzichtig geweest.
En nu wordt Didi oud. Ik hoop toch dat we samen nog een tijdje vooruit kunnen. Een kwakkelende man vind ik even genoeg.
'...daar staat ze weer hoor met haar jas, wat ziet ze er weer uit en dat haar ook, waarom doet ze dat toch, dat is toch nergens voor nodig!' hoor ik sommigen denken.
Nou, ik vind van wel, ik vind dat leuk, en meestal zit mijn haar best goed, en wat jullie denken moeten je zelf weten!
Mijn jas ziet er eigenlijk niet meer uit, je ziet precies waar mijn tasje hangt als ik mijn tasje niet 'aan' heb, hij is eigenlijk meer bruin dan zwart. Nu heb ik daar niet zo'n moeite mee hoor, maar het is uitverkoop en hij is eigenlijk net een beetje te dun voor de winter, al loop ik er al voor de derde winter mee, soms met bodywarmer eroverheen, maar zodoende liet ik ook eens drie jassen komen.
Dit was de eerste die ik aan deed, zat goed, paste goed, alleen een beetje poepkleur en geen leuke kleurige accenten, beetje saaie jas. De tweede was veel te dik en zwaar. De derde zag er leuk uit, erg duur (geen korting), leuke kleur, ik was bang dat ik hem erg leuk zou vinden, maar hij zat voor geen meter. Veel te klein ook al was het een M, nee weg ermee!
Icepeak is het, die van Joop ook, daar passen wij blijkbaar goed in. Niet al te dik (die van mij) en met gemak een trui eronder, allemaal eisen. De kraag is wat hoog, maar dat went wel, ik draag toch een sjaal want zonder tocht het in mijn nek.
Vanmorgen waren we ook al vroeg in de breiwinkel. De wol voor de trui van Joop zou nog wel even duren dus we besloten een andere kleur te nemen die wel sneller leverbaar was, leuk! Betere kleur ook. En omdat ik misschien toch nog een dag (of twee) moet wachten zag ik ook nog wat leuks, om alvast aan te beginnen (met korting). Nou ik ben weer even onder de pannen. Dikke naalden, dus dat gaat wel snel maar ook gauwer last van mijn armen. Zo kan ik varieren, stukje mijn trui, stukje kleuren, stukje trui voor Joop. De winter duurt nog even.
's Morgens krijg ik Didi niet goed mee, ik geef er maar aan toe dan zit ik zelf ook lekker snel aan de koffie. Maar vanmiddag had ze er weer zin in we moesten de Bosweg in vond ze en ik vond dat ook een prima plan. Als het niet lukt kan ik altijd Joop bellen, want het is natuurlijk wel zo dat het niet per se moet, weet dat beest veel hoever zo'n rondje is.
Ik noem het een rondje Mon Genie, zo heet het karakterestieke huis net buiten Brouwershaven, inmiddels een Rijksmonument. En op mijn zoektocht zag ik dat vorig jaar de tegels boven de ramen zijn opgeknapt. Dat was me ontgaan, maar nu leuk om te zien dat het netjes onderhouden wordt, want ik vind het een mooi huis.
De in 1911 gebouwde woning aan de Provinciale Straatweg, op de kop van de Delingsdijk, is op zich al een plaatje om te zien. Opvallend hoog en rank gebouwd, met verschillende kleuren steentjes en glas-in-loodramen. Het is één van de weinige objecten in (Noord-)Zeeland met Jugendstil-invloeden, omschrijft de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed de boerderijwoning.
Tekening ook weer klaar een beetje voorjaarskleurtjes gebruikt, dat geeft een mens moed.
Op naar de volgende, wol is nog steeds niet binnen, dus weinig afwisseling. Ik begin maar weer met een rondje.
De foto is een beetje wazig, mijn toestel stond verkeerd 'ingesteld', maar dat komt binnenkort allemaal goed, dit is één van de laatste wazige dus kijk er nog maar eens goed naar. Ik ga namelijk binnenkort een cursus fotografie volgen.
Wie had dat ooit nog eens gedacht, een cursus en ik, of omgekeerd... als dat maar goed gaat. Samen met Heleen, dus ik heb een stok achter de deur en begeleiding. Als ik nu net rond die tijd maar niet aan mijn ogen 'geholpen' moet worden, want ik denk niet dat dat samen gaat, eerst maar eens wachten wat de oogarts er van zegt.
Joop heeft vandaag alvast maar een scootmobiel aangeschaft. Dat duwen van die rolstoel viel niet mee vorige keer en eentje huren is ook niet goedkoop. Met het voorjaar op komst vier weken in het gips en daarna maar afwachten of het snel beter gaat. Zo kan hij in elk geval lekker naar buiten. Er was er toevallig eentje in de buurt te koop, ik kan hem brengen en dan kan hij zelf terug rollen, dat scheelt, want we hebben geen trekhaak meer en ook geen kar, het wordt minder en minder. Volgend weekend kan hij hem ophalen.
Jaaa, de narcissen aan de Zuidweg bloeien, die zijn altijd erg vroeg.
Ik had het gisteren wel zo hard mogen roepen, dat ze nog niet bloeiden, want vanmorgen zag ik ze opeens! Ik kon toen geen foto maken want Joop had mijn hulp nodig bij het terugzetten van de bijtjes.
Maar eer ik er was belde hij al, het was al gebeurd. De bijen hadden het voer om de winter door te komen allemaal al op natuurlijk en dat scheelt zo tien kilo en wachten is natuurlijk ook zowat.
Maar goed de boer is zijn mest kwijt en de bijen staan weer op hun plek, want bijenkasten verzetten is eigenlijk helemaal niet goed. Vanmiddag keek hij ook nog even bij ze binnen, alles was in orde en volgens Joop waren ze hun broednest al aan het uitbouwen, veel te warm om op een kluitje te zitten blijkbaar.
Vanmiddag de sneeuwklokjesfoto gemaakt, het was donker weer en koud, ik had geen zin in een lange wandeling, bij de kachel was het beter.
Geen foto's gemaakt vandaag en eigenlijk ook geen bijzonderheden te melden, dus ik dook weer eens in de archieven.
Vijf jaar geleden lijkt nog maar zo kort en ik blijf het bijzonder vinden hoeveel foto's ik heb van ons huis nog voordat we er gingen wonen, want daarvan was hier nog geen sprake, begin 2015.
Dat huis daar op de hoek staat al een tijdje te koop, splinternieuw, casco dat wel en niemand wilde het hebben blijkbaar en het zou ook nog een jaar duren voordat wij eens beter keken.
Wij hadden toen nog hele andere dingen aan ons hoofd en voor mijn gevoel lijkt het wel twintig jaar geleden, want zo leuk waren die dingen niet en ik denk er eigenlijk nooit meer aan, maar door zo'n foto komen dan wel weer allerlei herinneringen naar boven, het zou niet ons leukste jaar ooit worden.
Wel waren er op 6 januari de eerste sneeuwklokjes, die heb ik nu nog niet gezien.
