Vandaag kwam Storm eens een inspectierondje doen na de corona toestanden. We hadden gedacht dat hij wel hevig op zoek zou gaan naar Didi, maar nee hoor, hij vond het allemaal best. Behalve dan dat er geen kussen meer te bekennen viel. Wil je even lekker gaan liggen, is de mand weg, onder de trap ook al geen kussen meer, armoe!
We hadden een gezellige dag, want blijven slapen leek ons nog niet zo'n goed idee en achteraf eigenlijk wel goed, want Joop kwam gisteravond naar bed met de mededeling dat hij net weer een lichte tia had gehad. Het stelt weinig voor en het is ook zo voorbij, maar 'pianospelen' gaat dan even niet en de deur op slot draaien ook niet.
Er is hem wel op het hart gedrukt het elke keer te melden bij de dokter, dus dat deed hij vanmorgen. De dokter voelde mee, maar kon er verder ook weinig mee.
Gezond leven, zorgen dat je conditie goed blijft en je medicijnen op tijd innemen was haar advies.... hij doet niet anders. Wel heel vervelend dat het de laatste tijd zo vaak gebeurd en je daardoor ook steeds onzekerder wordt, plus dat de avasie weer toeneemt.
Maar goed, na een wat onrustige nacht gingen we maar gelijk op stap voor de pinksterboodschappen en nog wat meer. Drie winkels en ik kan weer ruim een week vooruit denk ik zomaar en rond de middag gezellig koffie met een appelflap met Sil. Vanmiddag wandelden we een rondje zonder Storm, die wil ook niet meer zo ver en eenmaal weer thuis ging Sil ook nog naar de kapper, zodat ik Storm nog even uit kon laten.
Allemaal leuk en een fijne dag zodoende. Na het avondeten ging ze weer op weg naar huis.
Vandaag slingerden persten we eindelijk de honingraten eens en naar nu blijkt hebben we daar eigenlijk vooral voor de eerste emmer te lang mee gewacht, er was nu al een deel versuikerd, dus niet meer vloeibaar.
De pers werkt uitstekend. Je doet hem vol honingraat en dan maar draaien tot je niet verder kunt en er een homp was over is.
We waren er best een hele tijd zoet mee en alles plakte weer als vanouds, want er valt eens een druppeltje en dat loop je dan naaar binnen en je moet toch alles weer schoonmaken op het eind. En dat voor nog niet eens een halve emmer. Dat was vroeger wel anders. Maar die tijd had ook zijn minder leuke kanten.
Dat brengt me gelijk bij het volgende. Alle foto's zijn er wel gewoon bij Photobucket alleen zijn ze vaak niet zichtbaar, laden langzaam op, ik heb geen idee wat de reden is. Misschien heb ik te grote bestanden geupload (ja toch maar weer de schuld bij mezelf zoeken natuurlijk) of er staan er teveel, ik zit er natuurlijk alweer een tijdje en misschien laden ze daardoor te langzaam. Ik snap werkelijk niet hoe het komt en contact met hun is moeizaam.
Moet ik dan toch maar veranderen want ik wordt er een beetje moe van dat het gewoon niet goed werkt, ook niet goed voor mijn gemoed, dus daar moet ik wat aan doen.
We stopten met de bijen op doktersadvies vanwege mijn steeds erger wordende allergische reactie.
Update:
Even aangepast vanwege de link die niet werkte en een vraag van mij.
Bijna elke ochtend word ik wakker met een vreselijk rotgevoel, dat kan om drie uur zijn, als ik geluk heb een paar uur later, met nog meer geluk rond een uur of zeven. Meestal staat het huilen me dan nader dan het lachen, dat is al jaren zo, dat heeft ook niets met het overlijden van Didi te maken. Dat zal mijn karakter wel zijn, altijd zorgen om dingen waar ik toch niets aan kan veranderen.
Eenmaal uit bed gaat het al iets beter, zeker als we tegelijkertijd opstaan komt bij mij de vrolijkere kant alweer naar boven, altijd in de weer anderen op te vrolijken, grapjes maken, gek doen, ik kan er wat van, meestal dan hè.
En met een hond erbij wordt het dan nog leuker, want honden zijn ook altijd blij als ze je weer zien. Dat is nu niet meer. Toch ga ik naar buiten, buiten zijn is fijn ook zonder hond en het fotograferen helpt me daar ook bij natuurlijk.
De schoonheid van alles kunnen zien, ik ben zo blij dat ik dat heb!
En dan 's middags ga ik weer, lekker in de buitenlucht. Praatjes met mensen, of alleen maar af en toe een zwaai, dat doet me goed, daar word ik ook blij van.
Dus ik worstel me er wel doorheen op mijn manier, maar zoals ik gisteren al zei valt dat niet elke dag mee
Geen behoefte er met anderen over te praten, geen zelfmoordneigingen, het komt wel goed, ooit. Een leven zonder zorgen wat zou dat toch mooi zijn.
Joop heeft geen problemen, die denkt ook nooit, zegt hij altijd, maar om nu te zeggen dat die altijd zo vrolijk is....
Vanmorgen na de ochtendronde eerst het huis eens schoon gespoten. Nu ja schoon... de meeste webben en al het sharastof, of waar het dan ook vandaan mag komen. Dat was vroeger nooit hoor, dat heel je huis onder dat grove zand zat en als het gebeurde stond het waarschijnlijk zelfs in de Zierikzeesche Nieuwsbode. Dit jaar lijkt het wel helemaal raak. Hier tenminste.
Joop is druk met zijn bijen, ik ga het allemaal maar niet vertellen want eigenlijk snap ik er ook niets van, maar vandaag moest er dus het e.e.a. spannends gebeuren.
Vanmiddag weer maar een rondje, het was heerlijk weer maar eigenlijk was het een dag dat het niet ging, dat heb je soms, de ene dag gaat nu eenaal beter dan de andere en vandaag dus niet.
We waren vroeg op vanmorgen, dus liepen we ook al vroeg in de polder, Joop ging ook mee. We maakten er gelijk maar een beetje groter rondje van, nu was het nog droog.
Daarna had ik alle tijd om mijn weblog eens een beetje door de war te schoppen. Dan verander je eens iets ergens en dan ineens ligt de boel in de war doordat je een haakje of een lettertje ergens vergeten bent. Gelukkig is nu alles weer in orde, zelf opgelost. Grote meid. Ik kan dat nog gewoon.
Vanmiddag keek ik eens met Heleen of de orchideeen al bloeiden, dat zou nu toch zo langzamerhand wel.
En jawel, niet meer zoveel als een paar jaar geleden, daar heeft de droogte misschien ook mee te maken, maar toch nog genoeg.
Het was best fris, maar al pratend en al wandelen en af en toe wat foto's makend bleven we toch warm, ik tenminste wel.
Het wordt niet laat vanavond dat voel ik nu al. Dat komt ervan als je zo vroeg opstaat.
Er is er weer eentje klaar, ik ben tevreden.
De opbrengst bij verkoop gaat nu niet meer naar Rita maar is voor mezelf, ik heb dus gelijk de prijs maar verdubbeld. Die potloden en papier zijn duur en ik zit er toch gauw een week aan te kleuren.
Rabin en Rita staan nu alleen nog bij de links, dus niet meer een aparte met het fotootje van Rita. Natuurlijk blijven we hun gewoon volgen, Joop gaat er volgend jaar tenslotte ook nog gewoon naar toe.
De foto's doen het zo langzamerhand weer, deze staan weer 'gewoon' bij Photobucket, ik ben nu eenmaal fan en als dat wegvalt ligt toch alles in duigen. Het duurde in elk geval geen weken en alles komt altijd netjes terug, waar vind je dat nog tegenwoordig.
Vanmorgen geen rondje, ik wilde eerst de tekening afmaken en dat kon nu.
Vanmiddag wel een rondje langs de haven van Bommenede waar de wind dwars op stond, geen pretje, het haventje lag ook niet erg vol. Wel stonden er een stuk of wat campers.
Veel meer verkeer in de polder dan de afgelopen tijd. Ik denk toch dat ik in die zeven kilometer misschien wel tien auto's tegenkwam en een stuk of vier campers, een brommer, een paar fietsers en 4 andere wandelaars.
Er was gisteren een raat afgebroken, Joop heeft het laten liggen zodat ze zelf de honing eventueel weer naar binnen kunnen brengen.
Eigenlijk wilden we honing persen vandaag, ik wilde bijna slingeren zeggen, maar het waaide veel te hard. Toch moet het er binnenkort maar eens van komen.
Joop was door al dat gescharrel met dat afgebroken ding best vaak in zijn handen en armen gestoken, maar daar zie je dan een paar uur later niets meer van en het jeukt ook niet. Het is goed tegen meerdere kwalen wordt er beweerd.
Die van Joop zijn Buckfast bijen en om een raszuivere koningin te krijgen gaan de darren speciaal naar Ameland om daar bevrucht te worden. Dat gebeurt begin volgende maand als ik het goed heb.
Vandaag was het een stuk aangenamer, ook op de weg. Gisteren leek het wel een gekkenhuis. Veel tegenstrijdige verhalen ook in de nieuwsberichten wat het gedrag van de mensen betreft in verband met Corona, we zullen het maar een beetje in het midden houden. Er zijn altijd mensen die ontzettend willen overdrijven en ik denk haast dat dat wat de stranden betreft wel meeviel, daar is ruimte zat en je gaat toch niet op je buurman zijn handdoek zitten, dus dan zit je al gauw anderhalve meter verder hoor.
Aan alles komt een eind zo ook aan het verhaal van Rabin en Rita. In het begin heb ik heus weleens gedacht 'waar beginnen we weer aan', maar gelukkig hebben we ook dat weer tot een goed eind weten te brengen.
Het was ook een reden om mijn weblog door te zetten, ik was toen pas begonnen. Joop zegt 2002, maar volgens mij was het 2003. Ik vond het een prima plan om het daarop te vermelden, zo donateurs erbij te krijgen en af en toe verslag te doen hoe het Rabin verging en later kwam daar zijn zusje bij.
Het was ook een reden om niet te stoppen want ik voelde me toch verplicht tegenover de donateurs.
Dat is nu gelukt. Het laatste schooljaar voor Rita is betaald en als dit jaar voorbij is studeert ze verder op kosten van de staat.
Ook probeerde ik mijn tekeningen te slijten aan wie ze hebben wou en ook dat geld ging naar hun, zo ook geld wat we kregen voor verblijf in de blokhut van sommigen. Zo sprokkelden we het e.e.a. bij elkaar.
Joop stuurde een mail naar de diverse donateurs, maar dat zijn ze niet allemaal, er zijn adressen kwijt geraakt, mensen uit het zicht verdwenen, we proberen iedereen te bereiken en te bedanken, ook al was het een eenmalig iets, alles was welkom.
Beste donateurs
Ik heb vandaag de laatste donatie overgemaakt voor het schoolgeld en bijkomende kosten voor Rita, totaal € 1.200,--
Dit was de laatste keer. Rita gaat in juni beginnen aan haar laatste schooljaar met specialisatie wetenschap. Wat zij daarna gaat doen weet ik nog niet. Als ik het weet laat ik het horen.
Ik heb de laatste 18 jaar samen met jullie gezorgd dat Rabin en Rita een goede opleiding hebben kunnen volgen en daar zijn we niet in teleur gesteld. Ze hebben beiden hun uiterste best gedaan om een goed resultaat te halen. Rabin in intussen afgestudeerd aan de universiteit in Kathmandu en de resultaten van Rita zijn zeker zo goed en misschien nog wel beter.
Ik dank jullie allemaal ook namens Rabin en Rita voor jullie donaties groot en klein. Het is mijn voornemen om volgend jaar nog een bezoek aan hen te brengen.
De bankrekeningnummers voor dit doel worden nu opgeheven.
Als je hen wilt volgen of gewoon kijken hoe ze het doen op facebook. Voor Rabin kijk naar Rabin Paudel, woont in Kathmandu en komt uit Pokhara, Gebr. datum 14-04-1997
Voor Rita kijk naar Rita Poudel, woont in Pokhara en komt uit Kusma en is van 25-02-2002. ( let op ze hebben beiden een klein verschil is de achternaam.
Humraj, de vader van de kinderen stuurde Joop vanmorgen een bedankje via messenger.
Namaste Joop! We are very grateful for your kind help since 18 years.
Although I am their father by birth, but by giving them proper education and guidelines, you became their second father.The progress they have done upto now, it's credit directly goes to you.They will certainly remember you when they will attain their goals because you are the one due to which their dreams became true. Now our all family is together and all are very happy. I wish that you are also happy there. Hope to meet you soon. Stay safe.
Natuurlijk volgen we hun gewoon in hun verdere leven. Volgend jaar als alles meezit weer een bezoekje van Joop daar.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 1793-1800 van 8090 |
Volgende Pagina »
