Voor wie het nog niet op Facebook zag, de foto's van Photobucket doen het weer!
Ik ben erg blij en opgelucht, want ik was al wel een beetje begonnen, maar eigenlijk was er geen beginnen aan om heel het archief weer op te knappen. Wel ben ik van plan om het af en toe eens een stukje door te lopen, veel linken werken niet meer, kruisjes voor doorgelinkte foto's, afijn gewoon een beetje opknappen.
En ja, wat doe ik nu... ik weet het nog niet. Ik denk dat ik maar doorga bij Photobucket, ze hebben vast hun les geleerd denk ik dan en er kan overal wat gebeuren. Ik heb in elk geval mijn jaarlijkse mapjes maar weer aangemaakt, misschien een beetje afwisselen. Het is ook nooit goed om maar op één paard te gokken.
Joop is de hort op vandaag. We zaten om zeven uur al op, Joop omdat hij weg moest en ik omdat als ik wakker word nog steeds begin te hoesten. Een lange dag zodoende.
Het begin is er weer wat de bloemen betreft, al is het nog wel speurwerk.
'Ik herkende je haast niet' zei iemand van de week tegen me, dat was net op het hoogtepunt van mijn verkoudheid, dus ik zei 'nee ik zie er ook niet uit... verkouden', 'nee dat is het niet' zei zij weer, je bent erg grijs geworden!".... met andere woorden, 'wat ben je òud geworden!'
Ten eerste ben ik helemaal niet grijs maar blond, met heel heel af en toe wat grijs bij de slapen en verder was ik heel heel heeel erg verkouden, ik zag er ècht niet uit, dikke neus, dikke kop, opgezwollen ogen, echt dat je dènkt, 'tsjonge wat ziet dat mens eruit, die is vast heeel heeel heeeel erg verkouden!' Pfff..
Mist vanmorgen. Brrr, denk je dan want meestal is het dan erg fris, maar vanmorgen was het lekker, we deden op het gemak het hele rondje.
Vanmiddag gingen we weer met z'n drietjes, toen scheen zelfs de zon, het was heerlijk. Joop wil maar gassen met dat ding, maar ik heb hem uitgelegd dat het niet om de snelheid gaat maar om het buiten zijn, vitamientjes pakken. Hij zal het wel nooit begrijpen, al ging het verder wel goed hoor, ik maak er ook maar een geintje van. Het is leuk dat we weer samen naar buiten kunnen.
We bewonderen de kluiten, zien de boeren weer in de weer en vragen ons af wat voor moois we komende zomer weer voorgeschoteld zullen krijgen. Ik hoop toch wel op een lapje vlas ergens.
In de loop van de dag ben ik lekker opgekikkerd, mijn hoofd krijgt weer zijn normale kleur en vorm en ik heb weer zin eens iets te doen, af en toe nog wat gehoest en gesnotter maar het eind is denk ik in zicht.
We aten zuurkoolstampot met spekjes, zo klaar en erg lekker.
Nog steeds armoe troef wat de verkoudheid betreft. Een dag bijna gelijk aan gisteren, we hoesten proesten en niessen ons een ongeluk, met vlagen. Dus ik was wat aan de optimistische kant gisteren.
Wel even naar buiten voor een frisse neus. Joop ook even met zijn scootmobiel naar Schuddebeurs om een fietslamp te bestellen.
Vandaag zou mijn vader 106 zijn geworden, hij werd 86.
Foto's hebben we niet zo erg veel en de meeste heb ik al eens geplaatst, dus ik pakte mijn poezie er eens bij.
Ik heb er twee maar alleen in de eerste heeft hij geschreven met zijn priegelige handschrift.
Zelfs een handtekening erbij, tientallen keren heb ik hem die horen zetten onder een pasgetypt proces verbaal, hij deed dat in de kamer aan zijn bureau(tje).
Leuk om te plaatsen vind ik, er volgen er misschien nog wel meer.
Mijn breiwerkje ligt er al dagen onaangeroerd bij, ik heb geen zin.
Bij Joop wordt het al minder, het is bijna over zegt hij, maar vandaag lek ik aan alle kanten, wat een armoe, maar het ziet er naar uit dat het een korte hevige verkoudheid is. Keelpijn is al over het zijn vooral niesaanvallen, en lekkages.
Wel een rondje in de mist gelopen natuurlijk, dat moet nu eenmaal.
Vanmiddag dacht ik dat het misschien makkelijk is elke dag dezelfde dag van alle voorgaande jaren bij te werken met de foto's en ik begon eens. Maar ja dan dwaal je af, best leuk natuurlijk als je toch niets te doen hebt, dus ik kwam niet ver.
Deze kwam ik ook tegen, ooit op zoek naar Opa Kip, en dan vraag ik me af 'zou hij nog lezen?'... 'born in 1950' betekent jonger dan ik. Of zou hij me inmiddels zat zijn geraakt.
Joop moest zich vanmorgen al om acht uur bij de anesthesist melden in Goes, dus dat betekende vroeg op. Ik hoefde niet mee maar ging er toch ook maar uit, zodoende liep ik al vroeg op de dijk en zag de lucht prachtig rood kleuren en daarna de zon boven de horizon uit komen.
Hij was als eerste aan de beurt en kon zo van het ene hokje naar het andere lopen, om kwart over negen was hij weer thuis bijna tegelijkertijd met mij.
Twaalf februari gaan ze zijn achillespees operatief verlengen. Het is een dagbehandeling en hij krijgt daarvoor een ruggenprik en nog een plaatselijke verdoving. Daarna weer vier weken gips en dan zou het daarna goed moeten zijn, daar gaan we tenminste van uit, want we zijn wel een beetje klaar met al het gedokter en hopen niet dat die trend zich de rest van het jaar voortzet.
Kijk dit is Achilles. Zonder hoofd ziet het er best aardig uit vind ik.
Achilles' moeder dompelde hem dadelijk na zijn geboorte in een fontein om hem onkwetsbaar te maken. Achilles bleef daarbij alleen kwetsbaar aan zijn hiel, de plek waar zijn moeder hem tijdens het onderdompelen had vastgehouden.
Het is toch wat, die moeders van vroeger deden ook maar wat en wij zitten er nu maar mooi mee, met die pees ;)
Gisteren pelde ik een mandarijntje en ik dacht er ineens aan dat iemand me nog niet zo lang gelden verteld had dat ik dat in de klas deed vroeger en er schoot me ook meteen een naam bij te binnen. Ik vond het wel grappig en plaatste een foto met een tag naar haar en dat ik aan haar dacht.
Even later een berichtje, dat zij zich er niets van kon herinneren, maar ja ik wist het zeker dus ik verzon eens waar het ook alweer geweest kon zijn.. ze zal toch niet dement worden, dacht ik nog..
Vanmorgen een ingeving, mijn weblog, zulke dingen vertel ik meestal wel en ja hoor ... het was iemand anders!
Ook weer opgelost, erg handig hoor zo'n weblog en zodoende zijn we ook weer even bijgepraat.
Zo wist ik een tijdje geleden bij het zien van een huisje op het dorp zeker dat daar iemand gewoond had en als ik iets zeker weet, dan is het ook zo natuurlijk. Maar uit niets van verdere verhalen bleek dat ze daar ook echt gewoond had, dus blijkbaar had ik het toch fout en woonde ze ergens anders, ik weet nu inmiddels wel waar, maar echt herinneren kan ik me dat niet meer, ik was ook nog maar zes.
Zo worden de dingen soms een beetje anders in de loop der tijd, wegen worden korter, huizen en tuinen kleiner, alleen bomen als ze er nog zijn, die worden steeds maar groter.
Vanmiddag wandelden we een rondje met z'n drietjes, een beetje frisse lucht was wel goed want we worden ineens verkouden! Joop lekt overal, tenminste zijn hoofd dan hè, hahaha we moeten het nu niet erger maken dan het is en ik heb keelpijn, dat belooft niet veel goeds, maar het kan ook morgen weer over zijn natuurlijk
Het gaat goed zo met die scootmobiel, herrie maakt hij niet en al wandelend ontdekten we nog het een en ander, in het mandje ligt netjes een stukje vloerbedekking.
Janny en Freek waren er vandaag een dagje. De trui voor Freek schiet al aardig op en omdat ze bang was tekort te komen haalden we nog een bolletje bij. Joop verheugde zich op een lange wandeling, want hij kon dan mee in zijn scootmobiel en hoefde zodoende maar te zitten. Hij was bij de wolboerderij aangekomen zelfs bijna vergeten dat hij nog kon lopen. 'Ik wil eigenlijk ook wel even naar binnen' zei hij voor de moeilijk bereikbare deur, we moesten er erg om lachen, want ja gelukkig gaat dat nog gewoon, dat lopen, alleen niet zo'n eind.
Freek vraagt zich zo in de loop van de dag af waar iedereen toch gebleven is, namen die hem te binnen schieten bij het zien van boerderijen want ja daar bracht hij vroeger altijd de kunstmest en daar woonde die of die en met een zoon daarvan zat hij in de klas en zijn broer vertrok naar het buitenland, zulke verhalen, maar waar of ze gebleven zijn daar zijn we nog steeds niet achter.
Ook heeft Freek het vel van zijn moeder, erg gevoelig dus en liever geen ruwe handdoeken bij het afdrogen.
We hebben weer veel plezier gehad deze dag, dat begrijp je wel.
Ik heb geen foto's gemaakt, maar kijk eens wat een plaatje Didi tien jaar geleden was, vijf maanden oud, moe van het buiten spelen.
