1969. Het is nu vijftig jaar geleden, ik moet er steeds aan denken omdat er vandaag bij Sil ook weer een kies getrokken is. Ik was zwanger van haar, we woonden nog hier op Zonnemaire en al mijn kiezen werden getrokken met dank aan tandarts Polderman te Zierikzee.
Mijn voortanden bleven staan zodat ik niet al teveel voor gek liep maar ja leuk is anders natuurlijk. Het plan was een noodgebit nog voordat ze geboren zou worden, maar dat ging niet lukken zoals nooit iets lukte bij die tandarts, dus ik moest eerst weer opknappen na de bevalling voordat er tanden aangemeten konden worden.
Toen ik dat noodgebit eenmaal had was ik er best blij mee natuurlijk het zat goed en ik kon eindelijk weer lachen na al die maanden van pijn, waarin je eigenlijk gelukkig moet zijn in afwachting van je baby.
Maar ja je tandvlees slinkt en dat gaat in het begin best snel, dus je probeert te rekken met vulpasta's en weet ik wat niet meer. Nu ja zo versleet ik een gebit of twee, ik weet het echt niet meer.
Tot ik in 1996 helemaal klaar was met het getob. Ik was al jaren niet meer bij een tandarts geweest, we waren verhuisd, had ik eigenlijk nog wel een tandarts....Joop was nog wel bij de oude, maar met wat ik van plan was vertrouwde ik hem niet zo.
Ik trok de stoute schoenen aan en maakte een afspraak bij een voor mij totaal vreemde tandarts Bakker in Zierikzee, ik had daar goede verhalen over gehoord en ook over implantaten en die wilde ik!
Hij keek eens in mijn mond en adviseerde een afspraak bij de kaakchirurg, je bent 'Dental cripple' zei hij, niet te lang wachten, je krijgt alles vergoed als het meezit.
Ik heb niet te lang gewacht en het vervolg is bekend, ik ben zo ontzettend blij dat ik toen die stap genomen heb en dat ik nu in elk geval een fijn gebit heb zonder pijn, zeker als ik nu al die verhalen hoor, de implantaten, kronen en bruggen vliegen je om de oren bij leeftijdgenoten. Zo lekker dat ik dat niet hoef.
Het zag er best somber uit vanmorgen, grijs en nat, maar in de loop van de dag trok dat aardig bij dank zij de wind.
Lekker gepoetst hier en daar, af en toe doe ik eens wat, zo blijft het geheel overwegend schoon hoop ik. Zelfs Joop zag vanmiddag dat de badkamerkraan schoner was dan vanmorgen, kan je nagaan en ik had heus niet alleen de kraan gedaan...
Vanmiddag alleen met Didi gewandeld. Joop keek hoe de bijen er voor stonden en had geen zin om te wandelen, nog steeds last van de verkoudheid, je voelt je dan toch niet fit.
Geen weer om buiten te zitten, teveel wind, dat is dan wel weer jammer.
Al een tijdje valt het me op dat de pink van mijn rechterhand behoorlijk dwars is, hij sluit niet meer netjes aan de andere vingers aan. Niet dat die andere nu nog zo mooi recht zijn maar het valt op en ik heb ook geen idee hoe lang dat al is.
En vanmorgen zag ik het ineens!
MIjn telefoon houd ik vast met mijn pink eronder, zou dat nu echt daardoor komen. Hoe houden jullie dat ding in de greep en krijg je daar ook afwijkende vingers van?
Het is echt niet zo dat ik er een hele dag mee in mijn handen zit, maar een uurtje, of misschien wel twee, ik heb geen idee. Wel houd ik hem ook vaak te dicht bij mijn gezicht, daar let ik op!
Vlasdag viel een beetje in het water dit jaar, maar we gingen toch even een ronje doen, mèt paraplu.
Juliette zong dapper de sterren van de hemel onder haar parapluutje en ik denk zomaar dat ze goede zaken deed.
We dronken koffie met wat lekkers erbij maar het bleef druilerig.
Onderweg naar huis tikte ik nog een schattig kruikje op de kop, ondanks mijn voornemen geen 'rommel' meer te kopen kon ik dit toch niet laten staan, oranje hè...
De dag begon goed met dat ene witje dat me vrolijk goeiemorgen kwam wensen, het was lekker weer voor een ochtendrondje.
Vanmiddag kwam dat andere witje wat gezelligheid brengen.
Nog steeds lekker weer en na de koffie wandelden we een rondje.
We hebben weer even heerlijk gelachen, er is al ellende genoeg en de vooruitzichten zijn ook niet al te best, maar bij de pakken neer gaan zitten heeft ook geen nut, dus dat doen we dan ook maar niet.
Mijn verkoudheid is nu bijna zo goed als verdwenen, het heeft zodoende best nog lang geduurd en natuurlijk was het hoesten na dat eerste slokje siroop niet over, maar het hielp wel.
Nu lijkt het Joop zijn beurt te worden.
Ik ben een beetje leeg, raar weer ook, wind en donkere wolken maar de voorspelde regen blijft uit. Het valt allemaal wel mee met dat slechte weer. Vanmiddag scheen gewoon lekker de zon en had ik veel teveel kleren aan.
's Avonds is het eigenlijk nog het fijnst om te wandelen. De foto's zijn dan ook allemaal van vanavond.
Nou Didi was behoorlijk jarig hoor. Ik heb voor haar gezongen vanmorgen, Heleen kwam een cadeautje brengen maar toen waren we jammer genoeg niet thuis. Best een spannend cadeau met een balon eraan en het rook ook behoorlijk lekker.
De verrassing was groot toen we het uit hadden gepakt een heuse stokjeshapslinger, toen ze er eentje op had ging ze weer netjes liggen want anders krijgt ze er ook geen tien tegelijk natuurlijk. Maar toen ik niets deed of zei was de verleiding toch te groot en hapte ze er nog maar eentje.... en nog eentje... toen heb ik hem maar even opgeruimd want een misselijke Didi daar hebben we ook niks an.
En we blijven nog maar even in de feeststemming want morgen, donderdag de 15de, is onze kleindochter jarig.
Toen ik vroeg of haar rekeningnummer nog klopte zodat ik haar cadeautje kon overmaken, vroeg ik gelijk of ze een recente foto voor me had zodat ik ook eens met mijn mooie kleindochter kon pronken. Ze stuurde deze en nog eentje van dezelfde serie die zeker niet recent zijn maar andere had ze niet zei ze.
Jammer toch, ze is zo mooi en het is zo makkelijk tegenwoordig, want dan maak je toch even een selfie, oma doet niet anders. Hoe meer foto's hoe vertrouwder je met jezelf raakt en hoe meer je jezelf accepteert zoals je bent.
Ik zei het al, ze is mooi en morgen wordt ze negentien.
Yara was twee toen ik begon met bloggen, dus degenen die van het begin af aan meelezen, kennen haar nog als peuter, al zijn de meeste foto's van de beginperiode verdwenen.
Ze werkt al een tijdje bij Mac Donalds en blijft daar voorlopig. Ze heeft twee paardjes waar ze haar meeste vrije tijd in steekt en ze verzorgt ook nog andere paardjes. Heeft veel vriendinnen en een hoop lol en zo hoort het ook op je negentiende.
Toen ik negentien werd ging ik over vijf maanden trouwen...
Verslapen vanmorgen, niet heel veel hoor een half uurtje misschien. Vroeger vond ik dat heerlijk, maar tegenwoordig niet, dan is het eer je een beetje op gang bent zomaar een uur later dan anders.
Het had behoorlijk gespookt 's nachts, onweer met de bijbehorende hoosbuien, dan lig je toch wakker. Ik wel tenminste.
Morgen, woensdag de 14de wordt Didi tien.
Een oog minder, een beetje grijs hier en daar en best nog speels als het haar uitkomt, zeker geen ouwe chagrijn en nog net zo lief als toen ik haar tien jaar geleden uitkoos, 'dat geeltje, die met die bleare'... ze waren met z'n twaalven. Met het vrouwtje van een zusje heb ik nog af en toe contact.
