De Pauwlonia Tomentosa in de Korteweg is zich al volop aan het voorbereiden op het komende voorjaar, de knoppen staan al gereed. Hij zit er vol mee maar het duurt nog wel even voordat ze open gaan, dan is het al mei en nog geen blad te bekennen want die komen daarna pas. Juist de mooie grote blaren maken de boom bijzonder.
Het is nog steeds raar allemaal, we slapen slecht, dat doet er ook geen goed aan. Als ik voorlopig logee blijf moet er toch maar een ander bed komen, want de slaapbank kan wel voor een paar nachtjes maar ik mis toch mijn eigen zachte plekje. Even aanzien nog.
Vanmiddag ook weer eens een rondje met Paule. Mijn knie is wel beter, mijn nieuwe laarzen lopen lekker al moeten mijn enkels wel even wennen, maar een km of tien hebben we er al opzitten samen.
Een versierde steen bij het bankje vanmorgen, altijd leuk, maar deze zat vastgeplakt dat is niet de bedoeling natuurlijk.
Van zo'n bosje in de ochtendzon word ik ook best blij, misschien nog wel blijer.
Onder het koffiedrinken dacht ik plots aan mijn fiets waarvan ik vorige week de afspraak verzette. Joop was al in staat auto te rijden dus ik sprong gelijk op mijn fiets.
Wat zo'n pilletje al niet doet. Midden in de nacht kwam er opeens iemand die met me wilde dansen, hij maakte me er zelfs wakker voor. Gelukkig was er geen muziek, maar Joop was er dus behoorlijk van opgeknapt en of het nu al dan niet spierreuma is en hoe erg iemand er dan wel of niet aan toe is, als je veel pijn hebt, nauwelijks je armen en benen kunt bewegen, dan wil je daar alleen maar vanaf en dan ga je echt niet vragen of er soms een mogelijkheid is dat het vanzelf over gaat over een maand of twee of zo.
Het is nog niet over hoor, maar douchen, scheren, aan-en uitkleden en een stukje autorijden gaat nu weer, het leven is gewoon een stuk draaglijker en verder zien we het wel.
Vanmiddag kwamen Janny en Freek gezellig even op ziekenbezoek. Freek heeft ook spierreuma, die heeft weer andere klachten. Er zullen verschillende factoren een rol spelen.
Onder het theedrinken werden mijn nieuwe schoenen/ laarsjes bezorgd. Ze zitten goed! Ik vind ze leuk! De rest van de familie ook en vanavond gelijk ingelopen.
Net als mijn zomerse sandalen zijn ze ook van KEEN, die lopen heerlijk en passen me precies, geen twijfel of de maat wel goed is, die is perfect.
Omdat ik deze tekening eerst niet mooi vond heb ik hem nog eens even onderhanden genomen. Nu vind ik hem stukken beter dan de eerste.
Joop heeft vooral 's nachts veel pijn en is 's morgens helemaal verstijfd. De jeuk is wel minder, maar armen, nek, benen, enkels gingen alleen maar steeds meer pijn doen, dus vanmorgen maar weer de dokter gebeld, kwart over twee konden we terecht.
Alles bij elkaar is het verwarrend en eigenlijk een vreemd verhaal, wat de pijn betreft dacht ze aan spierreuma maar dat stond dan weer los van de jeuk. Ze wist het niet en stuurde ons (gelukkig) door naar de spoedeisende hulp. Daar weer het hele verhaal. Bloed geprikt, urine onderzocht, longfoto gemaakt, de hele mallemolen door. En ook zij dachten aan Polymyalgia rheumatica
Spierreuma komt vrij vaak voor. De dokter beloofde dat het met de prednisolon tabletten binnen een dag of drie over, of toch een stuk minder zou zijn (als dat zou kunnen)
We zijn gelijk maar langs de apotheek gereden en eenmaal thuis de eerste geslikt.
Honger hadden we ook. We waren na de dokter nog langs huis gereden en ik had een paar appeltjes en een banaan meegepakt. Eenmaal daar kregen we niets, geen koffie of thee, gelukkig vond ik bekertjes in de kast voor wat water.... en maar wachten en wachten, vier uur op een houten stoeltje, Joop had tenminste een bed.
Acht uur waren we thuis, gelukkig had ik soep en brood en eieren, prima maaltje als je trek hebt.
Omdat ik de rechtse zo leuk vind, die hangt ook in de kamer, dacht ik ik maak er eentje bij met dezelfde kleuren maar een andere houding. Dat valt nog niet mee, want al gebruik je dezelfde kleuren dan moet je nog wel opletten dat je net zo hard op je potloodje drukt anders wordt hij veel te licht of te donker.
Al met al best goed gelukt vind ik en ze hangen nu ook naast elkaar.
Met Joop gaat het heel langzaamaan een klein beetje beter. De jeuk is zowat weg, het is nu zijn linkerarm en hand die heel erg pijn doen, al geloof ik dat dat ook in de loop van de dag langzaam minder wordt. Vrijdagavond rond twaalf uur hebben we 112 nog gebeld omdat hij pijn op de borst had... of was het nu zijn maag, dat valt altijd moeilijk te zeggen, maar na een hartfilmpje en wat andere metingen bleek alles goed en konden we 'gewoon' gaan slapen.
Het valt allemaal best tegen, maar het is ook nog maar vijf dagen geleden dat de operatie was, dat moeten we ook niet onderschatten. Het heeft gewoon tijd nodig.
Een opvallend gebouw van Zierikzee is de uit 1955 daterende graansilo. Ondanks bezwaren verleende de gemeenteraad van Zierikzee op 25 november 1954 toestemming tot de bouw. Men vond het gebouw te hoog (47,10 meter) en het silhouet van de stad zou blijvend worden verstoord.
Ondanks de bezwaren staat hij er nog steeds en in de afgelopen weken is er een 'kunstwerk' opgeschilderd. Een veertig meter hoge waterpeilschaal om mensen te attenderen op de gevolgen van klimaatverandering.
Dieuwke Parlevliet ontwierp het werk samen met leerlingen van de Theo Thijssenschool in Zierikzee. Het idee achter het werk is dat als al het ijs op de wereld smelt, de hele graansilo onder water zou komen te staan. Het moet mensen bij de klimaat-les houden, zegt ze.
Door het draaien van borden door alle leerlingen van Schouwen Duiveland, dat vanuit de lucht gefilmd werd ontstond er een animatie, die met een livestream de wereld over zal gaan. De organisatie was in handen van Act as One, die ook betrokken was bij de peilschaal op de silo.
Geen idee of het er iets toe zal doen, maar het is wel erg mooi gedaan.
Het is hier nog geen overvlieger wat de patient betreft. Gister is de dokter nog langs geweest vanwege de jeuk en waarschijnlijk komt dat door dat ene antibioticapilletje ingenomen vanwege de te plaatsen implantaten wat dus niet doorging. Iets anders ligt niet voor de hand. Hopelijk wordt het morgen minder, vandaag was dat nog niet.
Verder kreeg hij gisteravond een erg pijnlijke rechterschouder. Weer maar de dokter gebeld vanmorgen en dat zou hoogstwaarschijnlijk van de houding tijdens de operatie komen. Het is allemaal wat en zoiets bedenk je zelf niet natuurlijk.
Wel een nieuwe ervaring voor mij was dat ik hem moest scheren vanmorgen vanwege de pijlijke schouder, poeh... best eng want aan één snee hebben we genoeg natuurlijk.
Nu maar hopen dat we komende nacht weer een beetje kunnen slapen, want dat wilde wat mij betreft weer niet erg lukken afgelopen nacht.
Verder besloot de dokter in overleg met de neuroloog weer terug naar de vorige bloedverdunners te gaan (xarelto).
Vandaag de pleister eraf gehaald, de wond ziet er goed uit, maar toch een behoorlijke snee van een cm of acht negen, misschien wel tien, ik heb niet gemeten. We kregen één nieuwe pleister mee, die we er gelijk maar weer opgeplakt hebben want de draadjes irriteren. Via internet gelijk een paar nieuwe pleisters besteld, zo handig toch.
Zo dat was het medische verslag voor vandaag.
Morgen weer leuk nieuws hoop ik.
Dat de eerste knop open gaat van de Tibouchina bijvoorbeeld. De twee stekken die ik heb zijn zo gegroeid de laatste paar maanden en zitten allebei vol knoppen!
Vanmorgen vroeg werd er al in het vlas gewerkt, ik zag de rollen vanuit de verte, alleen liep ik toen niet die kant op.
Restanten werden in brand gestoken, alles is lekker droog nu en omploegen heeft niet veel zin want vlas verteert niet.
Vanmiddag liep ik wel die kant op, gewoon omdat ik toch nog wel een paar van die mooie rollen op de foto wilde en alsof ze het begrepen kwam er net een kar vol van het land rijden.
Het was nog steeds erg warm, ik ben er klaar mee, breiwerkje lonkt vanuit het mandje.
Nou we zijn weer compleet hoor al had het nog wel wat voeten in de aarde.
Ik kreeg een appje, om twee uur mag ik weg, dus ik deed eerst de boodschap waar ik voor onderweg was en reed daarna richting Goes. Ik zag het gelijk al opgefokt en wel zat hij in bed, het ging allemaal niet snel genoeg, hij lag nog aan een infuus en een apparaat. Er moest 'even' iemand komen om hem uit te schrijven en die zat in het kamertje ernaast, maar ja druk druk, ik snap dat wel en we hebben nog een half uurtje rustig moeten wachten tot hij weer vrij was.
Lift? Welnee, zo uit bed vier trappen naar benee, mèt rolkoffer, dat is Joop.
We hebben er beneden maar weer een ijsje op genomen. Er komt nog wel een vervolg maar dat vertel ik later nog weleens, eerst maar weer even wennen.
Hij had vreselijke jeuk op zijn hoofd en enkels. Op zijn hoofd hadden ze allemaal krasjes gemaakt voor de 20 plakkers die erop moesten en misschien heeft er aan zijn enkels ook iets gezeten. Maar ja, nog niet mogen douchen en zo'n kriebelhoofd is niet fijn. Gelukkig had Mir even tijd om te wassen, daar zijn we toen gelijk naar toe gereden.
En nu maar weer wachten tot de wond geheeld is en de impact van het hele gebeuren weer wat naar de achtergrond is verdwenen. Dat duurt gewoon een tijdje.
Het lijkt misschien zo niets, maar het is toch alles bij elkaar weer heel wat.
