Het is wel geen uitblinker maar het is er een. Er zijn er genoeg maar ze gaan niet zitten, deze wel even vanmiddag, maar het waaide veel te hard.
Ik had een grote rondte in gedachten vanmiddag, die ik eenmaal onderweg gelijk maar inkortte want door de wind is het ook niet leuk foto's te maken, dat is toch een goeie smoes vind ik.
Erg slecht geslapen, half drie was ik alweer wakker en dan begint het grote draai- en keerwerk, hopend toch nog even weg te zakken, maar ook dat lukte niet, dus we doen het er maar mee vandaag.
Vanavond lekkere frisse wapperlakens.
De kwikstaart is niet zo scherp als zijn gele voorganger, maar ik vond hem toch wel de moeite van het plaatsen waard.
De honingpers is nog steeds niet binnen, dat duurt lang, zodoende ook nog geen honing op de stoep.
Een paar dagen na het overlijden van Didi, gooide ik haar piep naar Jackson, die daar toen totaal geen interesse in had, hij bleef maar kijken waar ze bleef. Ik ben toen verder gelopen, maar had nog wel contact mijn zijn bazin.
Ze vertelde dat hij later de piep bij hun had gebracht, geweldig vond ik dat natuurlijk.
Nog veel leuker was het om vandaag dit te horen: .... 'en hij is helemaal weg van de piep! Sleept het overal mee naar toe en laat het trots aan iedereen zien. Als ik zeg ga de piep van Didi halen doet hij het meteen !'
Geen leuke dag vandaag. Corona en nog een paar andere dingen beginnen ons behoorlijk de strot uit te komen. Daar komt nog bij dat ik altijd denk dat je met eten heel veel aan je gezondheid kunt doen en dat probeer ik dan weer aan Joop duidelijk te maken.
Dat moet ik niet doen, dat weet ik wel, want hij maakt zelf wel uit wat hij wel of niet eet, maar ja, ik ben ook maar een mens en ik heb nu eenmaal liever niet dat hij het loodje legt.
Ik kan ook heel goed begrijpen dat veel mensen depressief van het hele corona gebeuren worden.
Ik doe mijn best, ik wandel zonder Didi en ik kleur. Eigenlijk lijkt alles bijna normaal, steeds normaler, maar dat is het niet en dat wordt het nooit meer.
De dag begon in elk geval met goed nieuws. De vaatvernauwing bij Joop is ongeveer 35% , een operatie volgt pas bij 50%. Wat medicijnen betreft is hij al optimaal beschermd, dus nu maar hopen dat er niets meer losschiet, of andere nare dingen gebeuren en anders gelijk de dokter of 112 bellen. Gelukkig herkent hij het altijd meteen.
Nadat we daarvan waren bijgekomen haalde Joop de eerste volle raten bij de bijen vandaan. We hebben een pers besteld, die is er nog niet, maar als die er is kunnen we de eerste potjes vullen met echte Zonnemairse bijenhoning, erg spannend en er komt ook weer een kraampje op de stoep. Het zullen er niet zoveel zijn als vroeger want met twee kastjes is de productie nu eenmaal niet zo hoog.
Vanmiddag een rondje Kijkuit, veel hondenbezitters laten hier af en toe hun hond uit, dan kunnen ze even zwemmen vooral 's zomers erg lekker natuurlijk. Ik heb niemand gezien, de hele wandeling ben ik ook eigenlijk niemand tegengekomen op een paar auto's na en Heleen kwam ik tegen omdat we dat onderweg afspraken.
Haar man was jarig geweest en er was nog wat lekkers bij de thee en daarna nog een heel sjiek advocaatje, echt zoals het hoort, in een mooi klein glaasje en met een heel klein lepeltje.
Gistermorgen had ik denk ik een beetje te hard gelopen, dat is ook weer wennen natuurlijk, maar gisteravond kreeg ik plots overal pijn, in mijn lies vooral. Schouders doen eigenlijk altijd wel zeer, de ene keer meer dan de andere, maar die begonnen ook behoorlijk op te spelen.
Mijn moeder stak het altijd op verandering van weer, die had dat namelijk ook. 'Mun kriege angder weer, mun schoeren doe zeer', zei ze dan'.
En mijn rug wilde niet en mijn knie deed zeer. Ik moet het ook af en toe eens zeggen denk ik dan, het is bij mij ook niet altijd allemaal zorgeloze soepelheid, welnee. Iedereen heeft pijntjes, ik ook.
Gelukkig is het niet zo erg dat ik constant aan de pijnstillers moet, af en toe een paracetamolletje voldoet, zoals vandaag.
Vanmiddag waren we even in het ziekenhuis in Goes voor het onderzoek van Joop. Het was eigenlijk zo gebeurd, na een half uurtje kwam hij alweer aangelopen. Morgenochtend telefonisch de uitslag en wat er eventueel verder gaat gebeuren.
Toen we terug waren leek het even wat droger te worden en deed ik nog een rondje om eventueel de pijn uit mijn lies te lopen en dat is gelukt!
Aardappels en vlas kleuren goed naast elkaar en fazant en vlas ook. Geen geweldige foto's, niet scherp, maar mooi genoeg voor vandaag vind ik, het is nu eenmaal niet elke dag feest.
Nadat de vlag was gehesen deden we elk een rondje, Joop op de fiets en ik wandelde. De prachtige oranje bloemen kreeg ik eergisteren van Heleen, een opkikkertje.
Joop fietste om oranje tompoucen op Scharendijke en ik had 7km op de teller toen we ze lekker opaten bij de koffie.
Vanmiddag prutste ik wat met de foto's, want daarvoor ga ik eigenlijk wandelen, dan heb ik weer wat te doen. Wat de dagindeling betreft ben ik behoorlijk ontregeld nu Didi er niet meer is. Het is wel zo dat ik nu wat verder kan lopen. Dat kon natuurlijk toch wel, maar wandelen zonder hond als ze er nog wel zijn, dat gaat niet.
Aan het eind van de middag begon de buurvrouw te zingen, dat kan ze goed en het klinkt altijd heel apart zo midden in het dorp, vooral nu het zo stil is.
De buurvrouwen en ik pakten er een stoeltje en een wijntje bij, dat was even gezellig.
En zo komt er aan deze mooie dag ook weer een eind.
Vroeg wakker en tamelijk vroeg aan de wandel. Het is vandaag al twee weken dat Didi er niet meer is en nog steeds zijn er mensen die vragen waar mijn hond is.
Vanmorgen had ik niets bij me, maar ik ben toch van plan altijd iets hondensnoeperigs bij me te hebben. Ik merk nu dat ik zelf ook anders naar andere honden kijk. Ik keek altijd naar Didi wat ze deed en hoe ze reageerde, maar nu die er niet meer bij loopt en ik kom een loslopende hond tegen, wel met baasje, dan vraag ik me soms toch af wat de hond gaat doen, best raar eigenlijk daar heb ik nog nooit bij stil gestaan
Ik ben niet bang, maar als ze naar me toe komen vind ik het wel leuk als ik ze iets lekkers aan kan bieden.
Verder vandaag niet veel gedaan. Het zijn nog steeds rare dagen en nu ook nog een spannende week voor de boeg in verband met het onderzoek van Joop komende dinsdag. Ik moet dan wel rijden want eigenlijk mag hij dat niet eens na een tia, maar ik moet buiten wachten want ik mag niet het ziekenhuis in en als de ader eventueel schoongemaakt moet worden dan moet dat ook eigenlijk binnen twee weken na de tia.
Het stelt niets voor, het is zo gebeurt, het kan zelfs poliklinisch las ik ergens, maar ik ben er toch behoorlijk van uit mijn evenwicht.
Na de thee vanmorgen gelijk eerst om boodschappen. Ik had nogal een lijstje en als het nu een beetje meezit hoef ik de eerstkomende twee weken misschien niet eens naar de supermarkt, hooguit wat vers en dat kan ook ergens anders. Ik was wel in twee winkels, want ik ben best merkgevoelig en bij de vleesboerderij.
En voordat dat dan allemaal ook weer op zijn plek ligt ben je zo een paar uur verder. Joop hoeft daarbij niet te helpen, hij weet toch niet waar het moet liggen, er zijn gewoon dingen die mannen niet kunnen.
Vanmiddag een wandelingetje richting Dreischor, mijn geboortedorp. Jammer van het sombere weer voor de foto's maar wel lekker om te lopen.
En nu ben ik er versleten van en ook van al het coronagedoe, ik kan het woord niet meer horen.
