Aan alles komt een eind zo ook aan het verhaal van Rabin en Rita. In het begin heb ik heus weleens gedacht 'waar beginnen we weer aan', maar gelukkig hebben we ook dat weer tot een goed eind weten te brengen.
Het was ook een reden om mijn weblog door te zetten, ik was toen pas begonnen. Joop zegt 2002, maar volgens mij was het 2003. Ik vond het een prima plan om het daarop te vermelden, zo donateurs erbij te krijgen en af en toe verslag te doen hoe het Rabin verging en later kwam daar zijn zusje bij.
Het was ook een reden om niet te stoppen want ik voelde me toch verplicht tegenover de donateurs.
Dat is nu gelukt. Het laatste schooljaar voor Rita is betaald en als dit jaar voorbij is studeert ze verder op kosten van de staat.
Ook probeerde ik mijn tekeningen te slijten aan wie ze hebben wou en ook dat geld ging naar hun, zo ook geld wat we kregen voor verblijf in de blokhut van sommigen. Zo sprokkelden we het e.e.a. bij elkaar.
Joop stuurde een mail naar de diverse donateurs, maar dat zijn ze niet allemaal, er zijn adressen kwijt geraakt, mensen uit het zicht verdwenen, we proberen iedereen te bereiken en te bedanken, ook al was het een eenmalig iets, alles was welkom.
Beste donateurs
Ik heb vandaag de laatste donatie overgemaakt voor het schoolgeld en bijkomende kosten voor Rita, totaal € 1.200,--
Dit was de laatste keer. Rita gaat in juni beginnen aan haar laatste schooljaar met specialisatie wetenschap. Wat zij daarna gaat doen weet ik nog niet. Als ik het weet laat ik het horen.
Ik heb de laatste 18 jaar samen met jullie gezorgd dat Rabin en Rita een goede opleiding hebben kunnen volgen en daar zijn we niet in teleur gesteld. Ze hebben beiden hun uiterste best gedaan om een goed resultaat te halen. Rabin in intussen afgestudeerd aan de universiteit in Kathmandu en de resultaten van Rita zijn zeker zo goed en misschien nog wel beter.
Ik dank jullie allemaal ook namens Rabin en Rita voor jullie donaties groot en klein. Het is mijn voornemen om volgend jaar nog een bezoek aan hen te brengen.
De bankrekeningnummers voor dit doel worden nu opgeheven.
Als je hen wilt volgen of gewoon kijken hoe ze het doen op facebook. Voor Rabin kijk naar Rabin Paudel, woont in Kathmandu en komt uit Pokhara, Gebr. datum 14-04-1997
Voor Rita kijk naar Rita Poudel, woont in Pokhara en komt uit Kusma en is van 25-02-2002. ( let op ze hebben beiden een klein verschil is de achternaam.
Humraj, de vader van de kinderen stuurde Joop vanmorgen een bedankje via messenger.
Namaste Joop! We are very grateful for your kind help since 18 years.
Although I am their father by birth, but by giving them proper education and guidelines, you became their second father.The progress they have done upto now, it's credit directly goes to you.They will certainly remember you when they will attain their goals because you are the one due to which their dreams became true. Now our all family is together and all are very happy. I wish that you are also happy there. Hope to meet you soon. Stay safe.
Natuurlijk volgen we hun gewoon in hun verdere leven. Volgend jaar als alles meezit weer een bezoekje van Joop daar.
Eerst een ochtendrondje vanmorgen na een fijne nacht slapen, dat scheelt zo'n hoop!
Na de koffie wat boodschappen bij de PLUS, het was niet druk, wel weer drukker dan afgelopen weken, maar er liep niemand voor je voeten gelukkig. Er draaide een Duitser om dat hij het te druk vond, er waren 'zu viele leute', blijf dan thuis, dacht ik nog. De karretjes worden inmiddels met hogedruk 'pffffttt ' schoongespoten, dat ziet er erg goed uit, je moet maar afwachten of dat ook zo is natuurlijk, maar positief blijven.
Toen ik thuiskwam was de was klaar en na de koffie met een appelflap de tweede al bijna, voordat ik ging wandelen hingen ze aan de lijn.
Ik had zodoende lekker de gang erin vandaag.
Het was superlekker in de polder, ik ben zowaar een beetje rood, je ziet mijn hemd zitten, eigenlijk gewoon verbrand! Je mag tegenwoordig niks meer dus ik dacht ik ga eens lekker bloot, wel met pet want de zon op mijn hoofd vind ik niet fijn. Verbrand is ook niet het goede woord natuurlijk, dat doe je op mijn leeftijd niet meer zo gauw.
Thuis was de was droog en weeral bijna tijd om de tweede lading pannekoeken te bakken anders zou de melk zuur worden. Ik at een door mijn dochter gekookt pompoensoepje, erg lekker!
Dit was weer een goede dag, mijn zus kan weer glimlachen.
'Bij jou zijn het altijd uitersten' zei ze van de week, 'je hebt superdagen en dagen waarop het helemaal niets is.'
Mijn fijnste dagen zijn die waarop ik het lekker druk heb en bezig kan zijn en ook vooral naar buiten kan en foto's kan maken
Gistermorgen voordat Janny en Freek kwamen was er al een vlekje uit Joop zijn rug gesneden, dat vergat ik nog te vertellen, het was een onrustig ding en het werd ook steeds groter, dus weg ermee. Vier hechtingen, best een jaapje en het wordt nu onderzocht .
Er was nog iets dat ik ook vergat te vertellen maar dat is nu weer even kwijt, dat komt ervan.
Vanmorgen vroeg op stap voor een groter rondje. Lekker rustig nog. Ik wandelde naar de zeedijk, waar nu het Grevelingenmeer achter is. Ik hoef dat water niet elke keer te zien, want de dijk is nu ook prachtig, zo'n verscheidenheid aan grassen, bloemen en alles wat er maar de kop op steekt, ik vind het allemaal prachtig!
Er was een oude dorpsgenoot, die een stukje mee opliep met zijn honden zodat we het nog eens over vroeger konden hebben toen we allebei nog op Zonnemaire woonden, heel gezellig.
Even later was er Bram, de ezel van Gerrit. Ik voerde hem sappige grasstengels die aan mijn kant van het gaas stonden en dus veel lekkerder waren.
Er was een reiger....
een familie gans
en nog meer ganzen
Joop ging even op stap voor corona maatregels voor de duiven, die mogen komend weekend ook weer gaan vliegen, want ja ook de duiven mochten België niet in.
HIj keek ook nog bij de bijen, er is nu al behoorlijk wat raat verzameld en daarna fietste hij ook en een rondje naar den Osse.
Wij vermaken ons, al probeerde ik vanmiddag wel een dutje te doen, want afgelopen nacht kwam er van slaap weer niet veel terecht. Soms gaat het weken goed en dan ineens lig je zomaar weer een nacht wakker, gelukkig realiseer ik me dat ik niet de enige ben, maar toch...
Het is vandaag alweer vier jaar geleden dat we verhuisden.
Soms vraag ik me weleens af wat voor impact dat op Didi heeft gehad, zoveel minder bewegingsruimte, maar die beweging heb ik haar toch ruimschoots teruggegeven denk ik dan. Natuurlijk was het wennen voor ons alle drie, we kregen alledrie minder ruimte voor onszelf en Didi geen gras meer om lekker te rollen en een plek om zomaar lekker te liggen kijken naar wat er zoal rondom haar gebeurde, dat was hier niet.
Maar ze was bij ons, dat was wat ze wilde en dus was het goed, ook al was er geen gras.
Voor het eerst sinds drie maanden kwamen Janny en Freek ook weer eens langs, met in acht neming van de anderhalve meter afstand, wat je soms misschien weleens bijna vergeet, maar we deden ons best en we konden lekker buiten zitten.
Zij zijn behoorlijk voorzichtig, nog steeds, met een werkende zoon in huis en andere kinderen en kleinkinderen die niet bij hun komen maar wel vlakbij wonen, dus zwaaien en even een praatje op afstand kan. Ik had de wc schoongemaakt zodat zij beneden konden en wij boven, dat zijn van die dingetjes waar je dan toch rekening mee houdt.
Het was weer gezellig en we wandelden ook nog een rondje in de zon met een roseetje toe.
Alweer een leuk vogeltje op de vroege morgen en dit blijkt de roodborst tapuit te zijn. Ik vind het best.
Vanmiddag nog een rondje al had ik wel een soort baaldag vandaag. Wel lekker in de zon gezeten. Joop fietste en keek nog eens bij de bijen.
Zo ziet het er inmiddels uit, een grote kast en een kleintje.
Vandaag is het alweer vijf weken geleden dat Didi stierf. Ik zat weer buiten, net als vijf weken geleden en alles herhaalde zich in mijn gedachten. Joop zat binnen, net als vijf weken geleden, hij zit nu eenmaal niet graag buiten. De hele middag had hij niet in de gaten gehad wat er zich buiten afspeelde, ik heb hem er ook niet bij geroepen toen en ben het pas gaan vertellen toen ze dood was. Misschien klinkt dat vreemd maar ik vond dat ik het zo moest doen toen.
Geen makkelijke dag je bent er toch mee bezig, nog steeds.
Ja ik kan er niet aan doen hoor, dat ik er steeds weer over begin, het zal wel zijn tijd nodig hebben en anders word ik maar een oude zeurkous, dat kan ik dan ook niet helpen al probeer ik het wel zoveel mogelijk te beperken en de ene dag gaat nu eenmaal makkelijker voorbij dan de andere.
Zo zag het er zo'n beetje de hele dag uit vandaag met daarbij een stevige bries uit het westen deze keer. Frisjes maar wel lekker om te wandelen, waar ik de dag mee begon, met hier en daar een praatje onderweg.
Joop fietste naar Scharendijke en ondertussen maakte ik wat lawaai met de stofzuiger en zette eens een paar kamerplanten buiten, die vorig jaar ook buiten hebben gestaan, dat kan nu wel weer. Ze moeten nu wel goed hun best gaan doen anders komen ze niet meer binnen, het zijn twijfelgevallen.
Joop bracht appelflappen mee voor bij de koffie, die hadden we al best verdiend.
Daarna ging ik alweer op pad, dat is goed voor me. Lekker om me heen kijken, bloemetjes, beestjes, luchten, een beetje prakiseren en ik kan lekker doorlopen, dat is dan ook het enige voordeel dat Didi er niet meer is. Ik zeg het ook tegen iedereen, dat ik nu zo fijn door kan lopen, het enige positieve. Als ik ga vertellen dat ik haar zo mis en de hele dag aan haar denk dan word ik alleen maar sentimenteel, daar heb ik geen zin in, dat doe ik wel als ik alleen ben.
Ik zag meneer en mevrouw lepelaar in de polder, ze stonden daar maar een beetje en ik was net tever weg om bang van te worden denk ik.
Geen avondwandelingetje meer, genoeg gelopen. Zo maar eens aan een nieuwe tekening beginnen, dat is er nog niet van gekomen.
Gewillige vogeltjes vanmorgen, ze bleven maar zitten. Het was heerlijk in de polder dat vonden zij vast ook.
Daarna wat gescharreld en op een pakje gewacht dat tussen 11 en 15u zou komen, ik geloof dat het vijf voor drie was toen ik net op pad was voor een paar boodschappen. Je was net weg zei Joop, die ook de hele dag heen en weer naar de bijtjes kachelde.
Het ene experiment na het andere met de bedoeling het kweken van koninginnen. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Hij vertelt het, maar om nu te zeggen dat dat allemaal blijft hangen... en er bij gaan kijken durf ik zeker niet.
Wel leuk dat het zo goed gaat natuurlijk, tenminste tot nu toe.
Na de wekelijkse vrijdagavond pizza liep ik nog een rondje door de polder, dat was er vanmiddag niet van gekomen.
Ochtendwandelingetjes zonder Didi zijn nog steeds raar. Gelukkig kwam Jackson eens naar me toe en nam zelfs een koekje aan, met als beloning een vriendenplasje, zo noem ik dat maar, ik weet niet hoe het bij honden onderling heet. Fijn hoor, ook zonder Didi weer vriendjes.
Daarna haalde ik mijn vriendin eens naar beneden voor de blur oefening, ik hing haar aan een draadje en zwiepte haar heen en weer, ze bleef er als altijd vrolijk bij lachen. Daar was ik een tijd zoet mee, want een plekje zoeken om haar te laten bungelen was ook nog niet eenvoudig. Gelukkig leverde het een paar redelijke foto's op.
Vanmiddag weer een flink rondje bijna 12km vandaag, lekker hoor. Niet veel foto's, soms is er ook gewoon niets of je ziet niets...
Weer iemand die me bijna niet herkende zonder hond, je loopt ook anders zeggen ze dan.
Pannekoeken gebakken vanavond en nu best versleten. Avondrondjes doe ik niet, nog niet, want eigenlijk was dat ook best fijn, zomaar even een rondje rond het dorp, maar het hoeft niet en ik ben best moe...
« Vorige Pagina |
Toon berichten 1673-1680 van 7963 |
Volgende Pagina »
