We beginnen het nieuwe jaar maar eens met een waar gebeurd verhaal.
Onderweg naar de verjaardag van Sil een paar dagen geleden zouden we een bloemetje kopen op Nieuwerkerk, daar zit een goede bloemist zo wisten wij. Eenmaal daar was die gesloten, zo ook de bloemist naast de Jumbo, de veiling was gesloten blijkbaar en dan heb je geen verse bloemen natuurlijk, net of ze elke dag naar de veiling gaan...
Maaarr bij de Jumbo hadden ze ook bloemen en de rozen die er stonden zagen er werkelijk prachtig uit, knoppen net iets open zodat je denkt, ze doen het wel, lekker stevig, mooie kleuren, dus ik trok twee bossen uit de emmers, ton sur ton en keek eens rond of iemand er misschien één bos van kon maken, dat is wel zo leuk.
Ik kreeg met niemand oogcontact (als er al iemand was), laat staan dat ik tegen ze kon praten, maar na een minuut of wat kon ik een meisje aanschieten, of zij, of iemand anders misschien van die twee bossen één kon maken.... ah ze ging eens zoeken, ze keek er wel een beetje hulpeloos bij, maar zo erg druk was het toch nog niet en kerst was voorbij.
Ah daar was ze weer, nee ze had nog niemand gevonden, maar ze zocht nog even verder en weg was ze weer. Er waren kassa's, dus ik besloot dat ik ze misschien eerst beter kon betalen. Ik zwaaide eens met de bossen, 'waar kan ik ze betalen' riep ik.. ik werd inmiddels wel een beetje hopeloos. 'Ik wil ze ook wel zo meenemen hoor' zei ik maar eens, in de hoop dat er iemand zou schrikken. Ah daar was het meisje weer, ze had het gehoord en zei, 'oh dat zou fijn zijn' ze dacht natuurlijk dat ik twee losse bossen bedoelde, ipv zonder te betalen.
'Het bloemenmeisje heeft vrij' zei ze, maar nu was er ineens ook een kassa waar ik terecht kon. Ik betaalde en ja hoor, hij maakte er wel 'even' één van. Hij pakte de bloemen heel voorzichtig aan alsof ze breekbaar waren, begon ook een beetje te trillen en ik dacht meteen, 'ojee, waar begin ik aan', denkend aan de wachtende Mir en Joop in de auto.
Het papier van de eerste bos werd voorzichtig losgeknipt, natuurlijk doe je dan ook niet gelijk de tweede bos als je toch die schaar beet hebt. Daarna ging hij aan de elastiekjes peuteren, dat begreep ik wel want hij moest natuurlijk een hele hebben om de boel weer vast te maken. Er zaten wel drie elastiekjes aan en toen hij aan de tweede begon te peuteren zei ik 'die kan je toch doorknippen'. Dat deed hij toen.
De tweede bos ging ondanks de ervaring van de eerste niets sneller, mijn gat ging uit zeggen we dan hier, ik stond het allemaal met verbazing aan te zien en weten jullie wat hij toen deed.......?!!
TOEN KWAKTE HIJ ZO DE ENE OP DE ANDER BOS!
Mijn mond viel open, want ik dacht natuurlijk dat hij nu om en om een roosje van de ene en daarna van de andere bos zou pakken, dus dat zei ik. 'Nee mevrouw, dàt kan ik niet!' en hij scheurde voorzichtig een nieuw doorzichtig papiertje van de grote rol en vroeg of het een cadeautje was, dan deed hij er nog een leuk strikje aan.
'Ja ze moesten ze nog planten' zei ik toen ik bij de auto kwam. We hebben erg gelachen en nu nog als ik eraan denk, het is toch zo fijn als je de humor van de dingen kunt zien. Humor redt echt mensenlevens.
Voor iedereen!
Alweer feest vandaag, in december weten wij nu eenmaal niet van ophouden.
Vandaag vierden wij onze 53 jarige huwelijksdag met een etentje bij Salud, nu ja gewoon lekker makkelijk buiten de deur eten. Het was druk op Schearendieke, zoals overal wel denk ik, de Duitsers komen na de kerstdagen deze kant op om de jaarwisseling te vieren. Hier liepen vanmiddag ook allemaal vreemdelingen op de dijk.
Het was heerlijk vandaag. Lekker zonnig dus ik verzamelde wat stof en deed alvast de engeltjes en de dennenappels in de zak, overmorgen de lichtjes erbij dan kunnen ze weer naar zolder.
Kwart over vijf en nog helder en licht, zo mooi!
Fijne jaarwisseling en liever geen vuurwerk...
....the end is near
Het is niet echt licht geweest vandaag. Deze foto is van een uur of twee, dan zou het toch licht moeten zijn.
Na de wandeling toch nog even naar de winkel want de bananen waren op en zonder kunnen we niet. Alles bij elkaar had ik toch weer een flinke tas met boodschappen met vooral gezonde dingen.
Nog even doorbijten, ik ben de lichtjes zat.
Morgen maandag, op naar vrijdag, nog vijf nachtjes tot de cathederisatie. Die spray heeft hij al een paar keer gebruikt waarna de pijn toch wel weer zakt, het blijft een vervelende en ook spannende toestand.
We waren dus even in Nijkerk vandaag, om te proosten en even gezellig bij elkaar te zijn.
Mir had ook een vrije dag genomen en we reden met zijn drietjes heen en weer. Gelukkig was het goed weer en niet al te druk op de weg.
Er was nog iets met bloemen, we hebben erg gelachen, maar dat komt toch nooit zo leuk over als je het navertelt.
Kleinkinderen ook weer eens gezien, al was het allemaal maar kort. Kinderen hebben tegenwoordig geen verkering meer maar gelijk een relatie als ik het goed begrepen heb. Kortom, ze worden volwassen!
Heleen zorgde voor Didi, waarvoor ik haar erg dankbaar ben. Die lange auroritten is niets meer voor zo'n oud beest, maar ja een rondje met Heleen door de polder is ook niet alledaags.
Morgen weer gewoon zondag. Ik ben er versleten van. Foto's heb ik niet veel gemaakt, deze maakte Levi en ik moet erbij zeggen dat we er niet op zijn florissantst uitzagen, maar ja, wie wel met deze dagen.
Morgen, of vandaag, net wanneer je dit leest, wordt Sil 50, onze jongste.
Dat wil wat zeggen hè. Ten eerste over ons, dat we ook een dagje ouder worden en ook over haar zus die toch ruim vijftien maanden eerder het levenslicht zag, allebei hier in Zonnemaire. Toen wandelde ik met de kinderwagen rondjes door de polder in plaats van met Didi. Silvia lag en sliep en Miriam zat omgekeerd aan het voeteneind met haar slapende zus tussen haar benen.
Ik wil wel eens even van de gelegenheid gebruik maken om te zeggen dat ik ontzettend trots op ze ben.
Altijd wel, maar er zijn nu eenmaal periodes in mensenlevens dat je denkt, het zal wel, of moet dat nou en ik vertel eigenlijk nooit iets ook omdat ze dat zelf eigenlijk niet willen... daarom dus.
De afgelopen jaren ging niet alles vanzelf, bij allebei niet, maar het zijn wel knokkers allebei! Als ouder sta je dan aan de zijlijn en kijkt toe, ze zijn tenslotte geen tien meer.
En ook dat gaat niet van de één op de andere dag.
Trots, maar bovenal is er het houden van in voor en tegenspoed.
Ik wens vooral mijn/onze meiden een voorspoedig nieuw (levens) jaar.
Een nieuwe studie als kraamzorgster voor Sil en Mir als ZZPer met een trouwe vaste klantenkring (haar site werkt nu ook even niet als gevolg van de storing bij Photobucket).
Gisteren heerlijk gegeten met z'n drietjes en vandaag met z'n tweetjes. Het vlees van de vleesboerderij was heerlijk, al had ik me wel op de hoeveelheid verkeken, we kunnen nog wel twee dagen oosterse kalkoenfilet eten, al vindt Joop dat absoluut geen straf.
Een tekening afgemaakt, trui in elkaar genaaid, nu het boordje nog. Die trui is een soort bevalling, dat patroon brei ik nooit meer.
Bij Photobucket draaien de machines volop zeggen ze en volgens mij vieren ze zelf ook kerst, dat vind ik ook geen ramp, bij mij is er geen geld mee gebaat, maar je winkeltje zal er maar op staan.
Verder waren het gewone dagen gelukkig. Lekker gewandeld, het was droog en grijs, maar nu giet het weer.
Morgen vrijdag.
Ons speciale stukje vlees is in huis, voor Joop zit daar ook hert bij, voor Mir lamskoteletjes en mezelf trakteer ik op een biefstukje. Ik heb er toch ongeveer een kwartier voor in de rij gestaan denk ik, wat een drukte.
Verder kwam Freek gezellig even mijn laarzen met nieuwe hakken brengen en kon hij de wol voor zijn trui weer meenemen. Janny was druk in de weer met appels. Appelcake, appeltaart, appelmoes, stoofpeertjes ook nog, dat krijg je als je vier kinderen met de nodige aanhang hebt. Negentien man sterk geloof ik, maar dit keer niet meer bij haar.
Het is raar weer, het ene moment lijkt het voorjaar en het andere loop je weer in de regen. Gelukkig kon ik nog wel een droog rondje doen vanmiddag.
Nog steeds geen foto's maar in de app op mijn telefoon zie ik toch dingen veranderen, het lukte zelfs al een foto te uploaden al zie ik niet waar hij gebleven is. Verder ook geen foto's gemaakt vandaag, deze zijn van gisteren.
De hertjes waar Didi altijd even bij wil kijken, ze vindt ze erg interessant vooral als ze gaan lopen met hun houterige poten.
Zijn ze niet om op te vreten?
Eet smakelijk!
« Vorige Pagina |
Toon berichten 1817-1824 van 7965 |
Volgende Pagina »
