Mijn caran 'd Ache kleurtjes begonnen aardig op te raken en van de Fabel Castell had ik nog genoeg dus pakte ik die weer eens, want daar zijn ook veel meer kleuren van en die heb ik ook allemaal, maar dat viel behoorlijk tegen nu ik eenmaal gewend ben aan de Luminance, dus ik heb vandaag maar de knoop doorgehakt en een cadeautje voor mezelf besteld... moet kunnen!
Het is wat vlekkerig en is op de manier waarop ik er mee bezig ben minder geschikt, al heb ik er ook al genoeg tekeningen mee gemaakt. En nee ik hoef geen aquarelpotloden!
En toch laat ik hem maar weer zien ook al ben ik minder tevreden, waarom niet. Mijn blog, mijn ding.
Lekker gewandeld ook en bij Heleen op de thee! Feest!
Staaroperaties gebeuren nog gewoon in het oude Zweedse Rode Kruis ziekenhuis in Zierikzee, zoals nog wel een paar dingen. Het heet tegenwoordig Zorgboulevard Victoria, ach ja, zo ouderwets kan natuurlijk niet meer.
Didi en ik wandelden ondertussen een rondje. Ik dacht een rondje Kaasjeswater te doen maar ik nam blijkbaar de verkeerde ingang waardoor ik er bijna gelijk weer uit was. Nu ja zo mooi was het daar ook weer niet en ik bekeek daarna eens wat nieuwbouw in de buurt.
Op tijd weer terug want anderhalf uur zou het vast niet duren als ik de verhalen moest geloven en na nog net geen uur kwam hij alweer aangelopen.
Op de terugweg zei hij nog niet veel, er zat nog zalf in hij zag nog weinig, maar eenmaal thuis in zijn stoel ging er een wereld voor hem open... 'Het is ongelooflijk! Ze hebben het licht aangedaan', zei hij. Nou dat klonk in elk geval goed. Op het ogenblik is het nog wel vervelend, het traant en is ook best een beetje pijnlijk. Hoe kan het ook anders, ze zitten toch in je oog te peuteren. Over drie weken het andere oog. Vannacht nog even dat kapje ophouden voor het geval ik hem per ongeluk een klap op zijn oog geef...
Sil en ik deden nog een droog ochtendrondje door de Kortweg en dat was mooi meegenomen want daarna brak de hemel open. Zij vertrok na de koffie weer richting huis, inclusief lampen die nu een mooi plekje hebben gekregen.
Vanmiddag werd het droog, mijn fototoestel maakt wat vrolijks van de natte boel op standje kleurrijk. Verder dan de Oostweg kwamen we niet.
Morgen is een spannende dag en hoewel iedereen zegt dat het niets voorstelt, vinden wij die staaroperatie best spannend en Joop nog het meest natuurlijk. We zullen zien, om half twee is hij aan de beurt.
Vandaag werd Mir 51. Het is niks dat je kind ouder wordt, maar zelf voel ik me ook nog ongeveer zo, dus eigenlijk kan ik haar wel geruststellen en zeggen dat je na je eenenvijftigste niet meer ouder wordt. Wel ouder natuurlijk maar het voelt niet als ouder, zoiets.
Ze deed er niets aan zei ze, dus daar legden we ons bij neer. Joop moest op pad voor de duiven, gisteren ook al dus die was uithuizig.
Sil kwam en zodoende gebeurde het dat ik samen met mijn dochters spruitjes at met een cordon bleu van kip en we deden daar een wijntje bij en champagne vooraf want Sil had ook iets te vieren. Nou en toen was het uiteindelijk toch nog een beetje feestelijk.
Als afsluiting van de avond speelden Sil en ik ouderwets een potje yahtzee.
Ik vond het een prima dagje, lekker gewandeld ook nog!
Op de kop af tien jaar woont ze nu bij ons. Een oog minder, maar verder nog steeds gezond en wel, tenminste dat hopen we dan maar. Niets is zeker.
Natuurlijk vierden we wel een beetje dierendag en kreeg ze een extraatje maar verder geen overdreven gedoe, weet dat beest veel, die vindt het raar dat we ineens zo overdreven doen.
dus het blijft hier bij een extra koekje
Joop haalde zijn nieuwe schoenen op en omdat ik toch met mijn fototoestel liep maakte ik snel een filmpje. Hij was er moe van. Hè hè.
Het is geen weer om foto's te maken, tenminste dat vind ik, behalve af en toe een mooie bui, maar ja die zag ik vandaag ook al niet.
Gisteravond onder het koken begon mijn rug opeens te prikken, wat zeg ik, flinke steken waren het en vandaag ook nog. Ik informeerde eens bij mijn zus of zij dat ook ooit eens had, maar haar advies was om maar gewoon even bij de dokter langs te gaan.
Onze familie heeft best wel een vlekkengeschiedenis, het verhaal van mijn zus mag er zijn, haar zoon was als kleuter ook al aan de beurt, dus we zijn alert.
Mijn geprik betreft een heel klein vlekje, de dokter keek er eens naar nam de maat en zei dat ze me over een half jaar terug wilde zien. Ik vroeg of ze het er niet gelijk uit kon snijden, dan was het maar weg, en ja dat kon wel maar de kans op een minder mooi litteken op je rug is groot, zei ze. Nou dat zal me echt een zorg zijn hoor, op mijn leeftijd heb je daar echt geen boodschap meer aan, dus volgende week is het weg.
Hoe ouder je wordt hoe meer narigheid je tegen komt. Ziektes, nieuwe kanker, terugkerende kanker, nog meer kanker, beroertes, hartproblemen, alzheimer, dementie, het is echt verschrikkelijk! Daar is mijn pukkel niks bij. Ik ben tot nu toe een gezegend mens en dat realiseer ik me elke dag.
Joop zegt altijd 'ik heb nooit niks' als hij weer eens iets mankeert, maar 'nooit niks' is toevallig wel 'altijd wat'.
Zo onder het breien verzin ik alvast wat ik daarna eens zal gaan doen. Nu had ik al nieuwe bollen gekocht, maar ik herinnerde me ineens die veel te grote rode trui, die moest ook nog overnieuw, ik ging eens op zoek maar kon hem nergens vinden. Misschien had ik hem al uitgetrokken er stond me nog zoiets bij, ja dat moest het zijn. Ik op zoek naar bollen die ook al nergens te vinden waren. Steeds meer begon het te dagen. Achterin de kast vond ik hem en trok hem eens aan en ja hoor, hij pastte precies, op de mouwen na, nu wist ik het weer, te lange mouwen is zo onhandig!
Gisteren heb ik ze ingekort en nu is hij perfect, streepje loopt ook door tot onderaan nu. Ik ben tevreden.
Toch wel een kwalijke zaak dat ik dat dan niet meer weet vind ik...
Na al dat gebrei eerst het huis maar weer eens aan de kant gedaan, lekker gewandeld ook nog, al heeft Joop me wel opgehaald toen ik bijna thuis was vanmiddag, er kwam een bui aanzetten en met de was nog buiten wilde ik dat eerst liever binnenhalen.
En oja vanmorgen zag ik pas dat de Proppers die gisteren het 'onkruid' in het dorp onder handen namen al mijn pantjes hadden weggemaaid! Gewoon op onze eigen grond, niks van de gemeente bij! Ik ben boos!
Van die mooie goed onderhouden rondjes om de paaltjes, dat is echt onkruid hoor, daar wordt niet naar omgekeken. Proplul! En als je het niet zeker weet kom je het eerst even vragen!
Het komt wel weer terug, maar ja zonde is het wel.
Nog even een paar draadjes denk je dan nadat de mouwen er ingezet zijn, maar nee hoor dat duurt bijna net zo lang als die mouwen inzetten. Maar hIj is klaar, en past, tenminste nog wel voordat ik hem waste...
Vanmiddag een rondje Schraphage waar vorige week nog mais werd gemaaid en ik weet het nu.
Het wordt gemaaid en gelijk vermalen (?) en weer uitgespuugd.
Het lijken om en om hoopjes, blad en mais. En er was niemand die dat wist?
Eenmaal thuis weer aan het volgende karweitje begonnen, maar dat vertel ik morgen wel.
