Chill

Af en toe even poepen en plassen en dat is het dan, veel te warm voor wat anders.

En dan kom je toch af en toe

best nog eens een leuk vlindertje tegen.

Het begint al lekker af te koelen hier.

Zeebries

Gisteravond nog een fijn avondwandelingetje gemaakt en nog even gezwommen bij Bommenede. Je ziet het op de foto niet goed, maar daar zwemmen nog best veel hoofden aan de overkant. Dat deed me aan vroeger denken, hoe we op warme zomeravonden met z'n allen op het Veer gingen zwemmen.

Gelukkig was het vandaag lang niet meer zo heet als gisteren, na de middag stak er een lekker briesje op. Misschien lag het gisteren ook wel een beetje aan mij hoor, ik had maandagavond als een gek zitten breien, ja je leest het goed BREIEN. Ik dacht als ik nu even die 22 naalden doe dan ben ik bij de armsgaten, dat schiet dan al lekker op. Ik deed het ook wel, maar iets te krampachtig, of ik zat misschien niet goed, dus mijn rug was ook weer behoorlijk opstandig gisteren, ik kon bijna niets en dat met die hitte...

Vandaag waren we op Scharendijke om de boel wat op te ruimen, wilde uitschieters afknippen, beetje heermoes trekken. De pruimen zijn op gelukkig. Rug nog niet veel beter, maar ja nu weer tuinieren...

Opgezwollen

's Morgens en 's avonds gaat het nog een beetje, maar overdag is het overwegend overleven geblazen.

De libelle kwam me goede morgen wensen, ze zag er nog fris en fruitig uit, net als ik.

Dat is nu wel anders, bij mij tenminste.

Ik ben een soort kleffe, klamme, opgezwollen massa, ondanks dat ik regelmatig onder de koude waterstraal sta. Niks fris en fruitigs meer an.

Time flies

Joop moest even in St. Annaland zijn vanmiddag. Hij ging met de Spit en zodoende reden Didi en ik gezellig even mee, het was toch te warm om te wandelen.

Op de terugweg keken we even in St.Philipsland, de plaats waar mijn vader zijn laatste jaren als politieman sleet.

Ik rekende het eens even uit onderweg. Ze verhuisden op 1 september 1967, wij konden toen in hun huis hier in Zonnemaire blijven wonen. Mijn vader, geboren in 1914 ging op zijn zestigste met pensioen, dat was dus in 1974, dat klopt wel, want zo rond die tijd kochten wij ons huisje op Scharendijke en toen woonden zij daar al.

Hier in dit huis op St.Philipsland zouden ze dus maar negen jaar gewoond hebben, dat zal ook wel zo zijn maar voor mijn gevoel was het 2x zo lang.

De dakkappel zat er toen nog niet op, het raam aan de zijkant was mijn vader zijn kantoor, daar sliepen we als we er met z'n allen waren en met z'n allen is dan met zijn tienen. Mijn zus met vier kinderen en ik met twee. Wat een drukte moet dat geweest zijn voor mijn ouders, maar alles was er gewoon hoor, sudderlapjes, pap, soep, advocaatjes, ochtendboterhammen en mijn vader zat gewoon in zijn stoel.

Er moet een foto uit die tijd zijn van het huis, maar die kan ik zo gauw niet vinden, ik kom dan weer vanalles anders tegen.

Even lekker een rondje gedaan dus, al was dat ook best warm.

Verrassingen

Op zondagmorgen zemen de mannen in Zonnemaire de ramen, op klompen en in pyamabroek, ik zag er tenminste eentje vanmorgen...

'Als ik wist dat je voorbij zou komen had ik iets leukers aangedaan', zei hij, maar ik vond dit leuk zat.

Het was al een beetje herfstig zo op de vroege morgen, dat trok geleidelijk aan weg en vanmiddag wandelden we weer in de zon.

We waren er al vaak voorbij gelopen en op den duur merkten we op of het boekje er wel of niet lag. Vandaag lag het er wel zoals meestal en nu moest ik toch eens kijken wat het was, een aantekeningenboekje van iemand dacht ik, misschien boodschappen, maar nee hoor....

het is voor de voorbijgangers, fietsers, wandelaars, mensen zoals wij en er stond al best veel in.

zodoende heb ik er ook maar eens iets ingekrabbeld

en even van het uitzicht genoten, al moest ik snel weer verder want Joop was al langzaam doorgelopen.

Zonnemaire zit vol verrassingen.

Nazomeren

Mooi al die flarden en strepen, voor mij hoeft het niet zo strakblauw.

Lekker even rollen op het asfalt...

nog even zeilen...

Appels en Peren

en een afscheidsbloemetje, de laatste duivenvlucht vandaag, volgend jaar weer verder, of niet, we zien het wel.

'Toevallig' had ik de emmer nog meegepakt op Scharendijke vanmorgen.

En als afsluiting... met mossels.

Geduld is een schone zaak

Silvia is vanmorgen weer vertrokken naar haar eigen huis en haard.

Ik poetste daarna eens wat en draaide een wasje. Tijd om ook weer een beetje tot mezelf te komen.

Even naar Zierikzee voor een boodschap of wat, maar ik kwam met heel andere dingen thuis. Van eentje had ik gelijk alweer spijt, het was ook te klein, dus dat heb ik ook gelijk maar weer retour gebracht.

Ach ja..

Het duurt even maar dan heb je ook wat, wat een prachtige bloemen zijn het toch!

Wandelen en stilstaan

Vandaag wandelden we al lekker vroeg eens rond en door Noordgouwe en omstreken.

Keken ook daar eens in het kerkje en dronken koffie bij het cafe.

In deze kerk hebben ze stoeltjes, ik zie dat geschuif al helemaal voor me op zondagmorgen, voordat iedereen zit.

Vanmiddag wilde Silvia ook eens bij het Watersnoodmuseum kijken, daar was ze nog nooit geweest. Voor mij was het nu de derde keer en elke keer zie je toch weer iets nieuws, zeker als het zoals vandaag lekker rustig is en alle fotoboeken voor het pakken liggen.

Er zijn ook mensen die hun verhaal vertellen, je kunt dan iemand aanklikken en omdat de naam me bekend voorkwam klikte ik Leen Schilperoord aan en nam het laatste stuk van zijn verhaal op. De dominee was al langs geweest om te vertellen dat zijn vader waarschijnlijk verdronken was bij een poging drie andere mensen met een boot te redden. Al luisterend realiseerde ik me dat mijn zus waarschijnlijk bevriend was geweest met zijn zus, ze woonden ook op Zonnemaire.

Je wordt er niet vrolijker van, erg indrukwekkend allemaal.