Het ergste vind ik dat het dan zo lang duurt eer het twaalf uur is. Gelukkig was er Youp, wij kunnen er wel om lachen. En er was muziek ervoor en erna en dan eindelijk is het zover dat je elkaar even lekker beet kunt pakken, dat mogen wij, ik kreeg er bijna huidhonger van om met Youp te spreken.
Nou en dan is dat gebeurd, dan kijk je even naar buiten, het was koud dus ik heb heel even op de stoep naar de buren gezwaaid en het liefst zou ik dan gelijk maar naar bed gaan, maar nee dan blijf je toch nog maar even zitten, om een beginnetje te maken aan het nieuwe jaar of zo.
En dan lig je eindelijk op bed en dan kan je niet slapen, ik draai me suf. Mijn schouders doen zeer en daar lig je nu eenmaal op. Ik dacht vorige week te beginnen met wat oefeningen zodat de boel toch een beetje soepel zou blijven, maar daar is duidelijk iets mis gegaan, ik kan mezelf nog nauwelijk aankleden zonder pijnscheuten. Even geen fratsen, ik hoop dat het wegzakt tot in elk geval het niveau waarop ik zat. Overdag gaat het nog zonder pillen hoor, als ik tenminste geen rare bewegingen maak, daar moet ik voor oppassen, maar lekker is anders.
Gelijk maar weer een ochtendwandelingetje al stap je toch net even niet zo fris uit bed als anders, maar het was lekker buiten en vanmiddag weer een rondje met het hondje. Het was druk onderweg met de nieuwjaarswandelaars. Ik blijf het een rare toestand vinden heel die decembermaand, maar voorlopig zijn we er weer even vanaf.... gelukkig.
Twee jaar geleden maakte ik het filmpje van Didi en Guust.
We werden opgeschrikt door nieuwspagina van de PZC vanmorgen, er was brand geweest afgelopen nacht in Zonnemaire en daarbij was één persoon om het leven gekomen. We hadden niets gehoord, terwijl het eigenlijk hemelsbreed misschien maar honderd meter verderop was, nog niet eens denk ik.
Heel de woning uitgebrand en de buren ook flinke schade. Wat een ellende. IK keek eens even bij het huis toen ik een rondje ging doen, daar wordt je niet vrolijk van. De omgekomen persoon blijkt wel een problematisch iemand te zijn geweest, maar toch...
Vanmiddag wandelden we samen om het jaar wat rondjes betreft af te sluiten, nog steeds mooie luchten.
We zijn er klaar voor. Joop haalde oliebollen en appelflappen vanmorgen, we hebben nog ander lekkers en nu maar wachten tot we naar bed kunnen.
Goede jaarwisseling allen. Rustig aan maar, dat doen wij ook.
Ondanks dat hij een feestelijk tintje had was het fijn een gewone dag en deden we elk ons eigen ding. Het was wel erg koud merkte ik bij het ochtendrondje, ik had niet eens mijn muts op gezet.
Joop haalde tweedehands puzzels op in Middelburg die hij daar gekocht had en ondertussen wandelde ik weer eens een rondje met het hondje, al had hij helemaal geen zin dit keer, hij vond het ook te koud denk ik, of was bang voor jagers of vuurwerk, want dat is hij.
Morgen nog even oud en nieuw en dan hebben we het weer gehad, ik heb mezelf al tien keer afgevraagd welke dag het nu eigenlijk is vandaag en telkens ben ik het weer kwijt, het is woensdag! Vrijdag nieuwjaar en dan is het weer weekend.
Vanavond kwam er een rits met verlichtte trekkers voorbij, zo mooi om te zien! Ik was te laat toen ik aan een foto dacht waren ze al bijna voorbij. En toen ik eens Googelde zag ik dat het landelijk was.
Nog maar een fotootje gepikt, niemand die dat erg vindt denk ik.
Vandaag zijn we 54 jaar getrouwd, we gaan in steeds rapper tempo lijkt het wel, want nog maar net geleden waren we bij de 50, toen woonden we alweer hier. Op onze trouwdag woonden we ook in Zonnemaire, maar dan aan de andere kant van het dorp en dat lijkt dan weer wel heel lang geleden en dat is het ook natuurlijk, ruim een halve eeuw.
Negentien was ik nog maar net en het moest allemaal best snel want financieel zou dat veel voordeel opleveren, nou daar heb ik nooit iets van gemerkt, nooit een zak geld gezien, dus ja wat daar van waar was weet ik ook zo net nog niet.
We woonden in bij mijn ouders, tenminste Joop zat nog in dienst bij de MP in Vlissingen en kwam zo vaak als mogelijk was op de brommer naar huis. Hij had een aangeklede Zundapp.
We mochten na ons trouwen wel samen slapen, nou iets eerder misschien ook al, maar niet veel want dat hoorde niet, dat was een onuitgesproken wet, Joop sliep op de logeerkamer. We smokkelden wel eens natuurlijk.
We hadden al vier jaar verkering en waren een jaar voordien al netjes verloofd, dus de zekerheid dat het er ooit van moest komen was er. Het waren toch heel andere tijden dan nu hoor.
'In voor en tegenspoed' sprak de ambtenaar van de burgerlijke stand.... dat was voor het eerst dat dat tot me doordrong, dat het een serieuze zaak was, daar had ik eigenlijk nog nooit zo bij stil gestaan.
De eerste dompers kwamen al snel en maar daar ga ik het niet meer over hebben.
En kijk! Mijn oma miste 54 jaar geleden ook een tandje
Oma van moeders kant en opa van vaders kant, die van Joop waren er al lang niet meer.
We gaan gewoon maar door, wij houden het nog wel even vol zo.
Ijskoud vabdaag. Vanmiddag voelde het nog kouder dan vanmorgen, maar wel lekker twee rondjes door de polder.
Mijn tand blijft aardig zitten tot nu toe en dat is maar goed ook, ik kreeg nog geen reactie op de mail die ik stuurde naar de reparateur of ik een afspraak kon maken. Alles is dicht al staat er wel dat ze je niet laten zitten. Er staat ook dat je vooral niet zelf moet lijmen, dat las ik pas nadat ik gemaild had. Ik snap het wel maar ik ga toch echt niet dagen of misschien nog wel langer zonder voortand lopen. Anders wacht ik wel tot hij er weer uitvalt dan hoeven ze de boel niet te forceren. Mijn tanden zijn daar welbekend. ze maakten het gebit zelf.
Een gewone maandag weer, voorzover rond deze tijd dagen normaal kunnen zijn. Winkels zijn dicht, er kan alleen eten gekocht worden.
Ziekenhuizen, bedden, cijfers, inentingen, varianten, nog besmettelijker, we raken het coronavirus voorlopig nog niet kwijt ben ik bang.
Het laatste vel van het eerste blok is gevuld met tulpen.
Eerst de potloden weer netjes op zijn plaats, buraeu schoonmaken en dan het cellofaan van het tweede blok afhalen. Klaar voor de volgende vijftig!
Morgen of vandaag de 28ste is onze jongste jarig. Ze zit tegenwoordig midden tussen de baby's en volgt de opleiding kraamzorg. Na eigenlijk haar hele leven van alles gesjouwd te hebben wil ze eindelijk weleens iets 'zijn' en dat gaat dan meer om het gevoel dat ze er zelf bij heeft denk ik en een beetje leren kan geen kwaad zeker niet als je er ook nog voor betaald krijgt.
Met hard werken heeft ze het altijd wel gerooid. Niet dat ze dat nu niet doet want de studie is ook best pittig en als moeder heb je natuurlijk ook praktijk ervaring. Leren terwijl je werkt bij Naviva.
Morgen/vandaag wordt ze 51, die teller loopt gewoon door. Ik denk dat we even zullen beeldbellen, want ze moet 'gewoon' werken. Die baby's trekken zich van Corona niets aan.
Wat een storm vandaag! Bella rammelde me wakker en het was totaal geen weer om naar buiten te gaan, vanmiddag toen ze een beetje was gaan liggen even een klein rondje. Verder lekker zitten kleuren, we vermaken ons best.
Ik had me nog wel af mogen of onze buitenboom wel stormvast was en ja dat was hij, hij ving te weinig wind om om te waaien.
Lekker een bonbonnetje bij de thee dacht ik, maar dat pakte anders uit. Zulke dingen gebeuren altijd op van die rare dagen.
Het was dus niet voor niets dat ik vorige week 's nachts toen ik gevallen was eerst naar mijn neus greep en daarna aan mijn tanden voelde, alles leek nog heel, maar ik denk toch dat het toen al gebeurd is, misschien een scheurtje dat in de loop van de week zwakker geworden is en bij het bijten in de bonbon kwam de genadeslag.
Daar zit je dan op tweede kerst, geen gezicht natuurlijk, ook al was het geen tweede kerst.
Eenmaal van de schrik bekomen zocht ik de secondelijm op en maakte ze goed schoon, druppeltje lijm et voila!
Nu maar fwachten hoe lang zoiets houdt, met je voortanden kauw je niet en bijten moet ik dus ook maar even niet doen.
Sindsdien is mijn heup ook pijnlijk, voor hetzelfde geld was die ook gebroken, maar ik denk zomaar dat ik stevige botten heb. Mijn vader is het wel overkomen op oudere leeftijd bij het uit bed stappen. Mijn moeder was toen al overleden en hij heeft daar toch in zijn eentje liggen modderen tot hij kans had gezien ons te waarschuwen.
Dat was voor hem het einde van de periode dat hij alleen woonde. Hij kwam in het ziekenhuis terecht en daar ging het van kwaad tot erger. Kreeg een wondje aan zijn voet en eind van het verhaal was dat zijn been (eerst tot aan zijn knie en later helemaal) werd geamputeerd en hij in het verzorgingstehuis terecht kwam. Ik heb het afgelopen week allemaal nog zitten lezen.
