Dat moet toch als je ergens gaat wonen, niet dat we er nu zo vreemd zijn, maar goed er is daar in d'Ouwe Smisse vaak live muziek op zondagmiddag, dus gingen we eens een kijkje nemen en het was erg gezellig. We kamen allemaal oude en vertrouwde bekenden tegen.
Jammer dat er alleen zuurkoolstampot was, daar had Joop niet zoveel zin in, dus reden we op weg terug naar huis langs Salud voor een hapje. Al met al een leuk rondje hoor.
Verder stonden we vandaag ook weer in het nieuws, vanwege mijn nieuwjaarsmailtje.
Het is allemaal wat. Een mens zou er onrustig van worden.
Ons huis staat nu nog niet officieel te koop, we hebben zelfs nog geen idee van de prijs. Zo gauw dat bekend is zal ik daarvan natuurlijk wel verslag doen.
Met het idee dat ik het padje toch een beetje warm moet houden reed ik vanmiddag met Joop mee tot Zonnemaire en stapte uit bij 'ons' huis.
Het miezerde, niet echt gezellig weer voor foto's, maar de overbuurman liep buiten, die kennen we ook al jaren dus ik stapte op hem af voor een praatje en ging alweer onderuit op het schuine stuk van de oprit dat glad was.
We lachten en maakten wat lolletjes, hij houdt nu de boel in de gaten zodat niemand ongemerkt de boel inpikt.
Want ik krijg er toch steeds meer zin in. Ik heb best nog een tuintje, dat moet wat opgehoogd worden en dan zet ik er wat groens, bloeiends, besjes, geen kale dingen in de winter in met vrolijke bodembedekkers. Het is op het noorden dus graag wat tips! Daarboven bij die koekoek kijk ik op de dijk, daar ga ik zitten kleuren.
Joop heeft een verwarmde garage, nooit meer dooie vingers en die krijgt beneden zijn kantoor met openslaande deuren, want zijn functies bij de duivenvereniging blijft hij zeker voorlopig nog wel uitoefenen, dat kan ook zonder duiven.
We liepen terug naar Scharendijke en bij het schaap was er nog niets aan de hand, maar een kilometer verder was het feest. Ik keek eens achter me, want Didi bleef achter en met dat ik haar riep sprong ze over de sloot en toen pas zag ik ze ook, een stuk of tien, misschien wel vijftien kippen die luidkakelend wegfladderden. Het duurde niet lang of ze had er een te pakken en ja daar sta je dan met je kip. Op naar de volgende. De boer was inmiddels op mijn geroep en het gekakel afgekomen, ik ben er nog schor van. Hij haalde het gaas weg zodat ik het land op kon en Didi te pakken kreeg. Poeh! Ik heb geen idee of ze echt dood waren of alleen maar een trauma hebben opgelopenn en nooit meer een ei leggen, dat kan natuurlijk ook.
De boer zat er niet zo mee, 'het is de aard van het beest', zei hij met prachtige stem. 'Zeg het maar' zei ik, 'volgens mij ben ik daarvoor wel verzekerd', maar papierwerk zag hij niet zitten en met 'doe maar een tientje' was het geregeld.
Nou en toen kwam mijn allerliefste schone zus ook nog even langs voor een wijntje, zodat we gezellig even bij konden praten. Een dag met een gekleurd randje zak mâ zaage ;)
Zoals afgesproken ben ik lekker aan het opruimen geslagen, zo erg zelfs dat ik van geen ophouden weet. Ik kom ook de gekste dingen dingen tegen, zoals de oude pijpen van Joop. Ik vond het zonde ze zomaar in de kliko te gooien dus plaatste ik ze op de gratis site en daar waren ze zo weg. Wat iemand daar nu toch mee moet...
Maar als het gratis is zijn de meeste dingen zo weg. Toch ga ik niet alles zomaar weggeven, verhuizen kost ook geld en weggeven of de kliko kan altijd nog.
Ik heb er een aparte pagina voor aangemaakt en de spullen die ik niet meer hoef zet ik apart in de blokhut, dus mocht je eens willen komen kijken, doe dan maar een berichtje hier of daar. Ik zal proberen het up to date te houden.
Het geeft wel een heerlijk gevoel dat opruimen, ik begin ook zo langzamerhand aan het idee te wennen en krijg er ook steeds meer zin in. Logeerruimte hebben we daar ook genoeg (niet groot, maar genoeg) dus iedereen kan gewoon blijven komen. Campings zat op Zonnemaire, vlak om de hoek zelfs, mocht je liever in een tent of caravan slapen.
En nu maar hopen dat het lukt!
En er lag niet eens ijs, wel blubber. Ik stapte even in de berm en lag plotseling een paar meter verder. En ik was al niet vrolijk, want ik had bijna geen oog dichtgedaan afgelopen nacht.
Vanmiddag de boekenkast eens uitgemest, tenminste een begin gemaakt, dat was ik al lang van plan. Gelijk een hoop boeken in een doos gedaan, weg ermee. Niemand die er ooit nog in kijkt en als je iets zoekt is alles te vinden op het www.
Een paar bewaar ik er wel natuurlijk, zoals Piggelmee, daar kan ik echt geen afstand van doen.
En zo vind je ook nog eens iets terug:
Joop was het al jaren kwijt, dacht dat hij het had uitgeleend en nooit teruggekregen.... ook weer opgelost!
Vandaag kwamen Janny en Freek gezellig even langs voor een praatje, koffie en een wandelingetje. Ik wist niet wat ik zag toen ik de deur open deed, want Freek krijgt opeens weer haar, nog wel met af en toe wat kale plekken ertussen, maar lang niet meer zo kaal als het was. Kijk maar naar zijn grijze bolletje.
Natuurlijk hadden we het uitgebreid over de op stapel staande veranderingen, de voors en de tegens en het is vooral zo fijn dat er meestal toch vooral positief en begripvol wordt gereageerd.
Ik ben aan het nadenken hoe ik mijn tijd anders in kan gaan vullen, want een mens moet toch wel iets te doen hebben, maar ook daar heb ik al wat ideeen over en misschien komen er nog wel meer. Ik prakiseer me suf, maar misschien komt het ook wel vanzelf als het eenmaal zover is.
Er is nog geprobeerd om ons fatsoenlijk al proostend op het nieuwe jaar op de foto te krijgen, maar dat is mislukt. Dat ligt niet aan de fotografen, of de toestellen, wij zijn gewoon totaal niet fotogeniek.
Het was twee januari acht uur, toen ik dit voorbij zag komen op facebook. Ik zat constant met ons pasgeboren plan in gedachten, de eventuele gevolgen en de onzekerheid die het met zich meebrengt, dus ik deed een berichtje, want ik durfde best.... en het was vooral deze zin die me aansprak:
Durf jij jouw uitdaging met ons te delen? Misschien kan je wel een steuntje in de rug gebruiken of juist anderen inspireren!
Ik vertelde ongeveer hetzelfde verhaal als ik gisteren hier deed en ik kreeg even later al een berichtje terug, of we een afspraak konden maken.
Vanmiddag is ze langsgeweest. We hebben gezellig zitten kletsen en zondag komt het begin van ons verhaal hier te staan met over een tijdje een eventueel vervolg. Ik ben benieuwd!
Het zijn spannende tijden en ik houd nu al zo lang mijn mond (wel 5 dagen al), dat het er nu maar eens een keer uit moet.
Natuurlijk weten we al lang dat het te koop staat, maar met oudjaar, toen we op Zonnemaire gingen wandelen, keken we eens even door het raam. Joop was gelijk enthousiast want er zit nog niets in, nieuw, schoon en lekker alles zelf doen.
Natuurlijk weten we ook al lang dat we hier (op ons huidige adres) niet kunnen blijven wonen, maar ja het is mooi en fijn en dan heb je niet zo'n haast.
Als Joop wegvalt, kan ik het niet meer betalen en als ik het loodje leg wordt het voor Joop toch een zware dobber de boel een beetje te onderhouden, hij zou het financieel wel redden. Kortom ergens in ons achterhoofd speelt altijd wel de gedachte en kijken we weleens rond, wetende dat.... en vooral de laatste tijd zeiden we toch wel heel erg vaak als we een huis te koop zagen, 'zullen we hier dan maar gaan wonen'
Ik heb altijd geroepen, dat als ze vandaag tegen me zouden zeggen, je moet morgen in Zonnemaire gaan wonen, ik dat helemaal niet erg zou vinden, integendeel zelfs, ik ben er altijd erg gelukkig geweest in de 18 jaar die ik er woonde en het bleef nadien ook altijd trekken. Zonnemaire rules!
Ik heb er een gelukkig jeugd gehad, ben er verliefd geworden, getrouwd, de kinderen zijn er geboren. Allemaal hele belangrijke dingen in een mensenleven.
Dus ja, het is afwachten. We hebben binnen gekeken vandaag en ja, wij willen wel.
Dat wil zeggen dat ons paradijs te koop komt te staan binnenkort en dan daarna moet het ook allemaal nog financieel haalbaar zijn, want we zijn wel ontzettend rijk, maar niet wat de flappen betreft.
Het zal wel heel anders wonen zijn, midden tussen de mensen, zonder duiven, want die kunnen niet mee, maar wel met een paar stappen in de polder, die er veel mooier is dan hier, een piep klein tuintje, maar wel openslaande deuren, afijn, het verhaal wordt vervolgd!
De eerste jonge duiven zijn weer uit hun ei gekropen, wat een mormels zijn het toch.
De bovenste op 1 januari en de onderste op 2 januari, zoveel groeit zo'n mormel op één dag.
Vanmorgen ruimde ik weer een paar dingen op en heb ik blikken in de aanbieding, voor niets, wie ze hebben wil mag ze komen halen anders gaan ze in de Kliko. Wie wil er nou niet zo'n schattig blikje van de Gruijter appelstroop? Eentje heb ik achtergehouden die was me te dierbaar.
Vanmiddag wandelden we en daarna dronken we een wijntje in Ouwerkerk, erg gezellig zoals altijd.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 3289-3296 van 7989 |
Volgende Pagina »
