We waren ruim op tijd en langzaam druppelden de belangstellenden binnen. Familie vooral, neven en nichten, maar ook vrienden en vriendinnen van toen en nu.
Er waren erg veel foto's in periodes verdeeld, Michael had dat erg leuk gedaan en dan met een mooi muziekje erbij wordt het toch een stuk aangenamer.
Sprekers tussendoor en af en toe een moment van droefheid. Ina was gewoon nog veel te jong en ze wilde nog zo graag dat kleine meisje groot zien worden. Dat mocht niet zo zijn en dat hebben we maar te aanvaarden.
Het regende, het was droevig weer en eenmaal weer binnen hebben we op haar en het leven geproost. Het was gewoon even gezellig met iedereen die je niet zo vaak ziet en zo wilde ze het ook.
En eenmaal weer onderweg naar huis werden we getrakteerd op de langste file van het jaar.
Het was best vermoeiend, maar dat gaat weer over.
Ik had pas nog wel mogen zeggen dat ik jaloers was op de kipjes van John, sinds een paar dagen heb ik elke morgen mijn eigen kipjes, ze kwamen al hard naar me toe rennen vanmorgen, 'Ha een mens!, Misschien krijgen we wat.'
Nu heb ik gemekt dat het nog niet meevalt kipjes op de foto te krijgen, die bewegen altijd, deze tenminste wel, of ze staan ineens andersom.
Ik vind ze prachtig, vooral die zwarte met zo'n mooi motiefje in hun veren. Flinke haan ook erbij, die kukelde me ook al tegemoet en was van schrik overbelicht. Kortom een vrolijke boel zo op de donderdagmorgen.
Best een drukke dag vandaag. De dokter beaamde even dat ik het goed deed met mijn overgevoelige insectenbeten, als je dat eenmaal hebt dan ben je er niet zomaar vanaf en die steken hebben ermee te maken waar ze gebeten hebben, een borst is nu eenmaal erg gevoelig en gelukkig zag zij ook dat het geen tekenbeet was. Gerustgesteld zodoende.
Daarna zocht ik gordijnen uit. Ja je leest het goed, ik loop er al een tijdje mee en ik was al eens aan het meten en aan het googelen, maar daar word je niet vrolijk van en van iets waar ik elke dag naar moet kijken wordt ik liefst toch wel op zijn minst een beetje vrolijk. Joop was dat al vandaag, dus ik begon er eens voorzichtig over, als vrouw moet je wat zoiets betreft de goede momenten afwachten.
En nu heb ik er al uitgezocht, morgenochtend komen ze opmeten en verder zien we wel. Ik heb een bedrag in mijn hoofd als het duurder wordt gaat het over, of ik moet iets anders uitzoeken. In elk geval komen er gordijnen voor de voordeur en de twee openslaande deuren aan de achtergevel.
Na morgen is alles anders.
'Rustig wat bezig blijven en wat aanrommelen bevalt mij in dat soort donkere tijden vaak het best.' adviseerde Jan.K. gisteren en dat bevalt mij eigenlijk ook het best.
Vandaag stormde het vooral met vanmorgen fikse regenbuien. Van een ochtendrondje kwam dus niets terecht, maar vanmiddag toen het was opgeklaard wandelde ik gewoon een rondje met mijn wandelhondje, het was best lekker .
Verder breide ik, afgewisseld met wat andere dingen. Mijn uitgetrokken opnieuw te breien trui vordert best gestaag zodoende, geen pijnlijke schouders tot nu toe en het voelt ook niet alsof het eraan gaat komen. Het ziet er naar uit dat ik wel wol tekort kom maar daar kan de col van die andere dan weer voor gebruikt worden.... gewoon een beetje aanrommelen dus.
Het lijkt wel of ik de bel hoor, dacht ik en even later nog een keer, ik wist van niets, maar Joop gelukkig wel. We hadden vandaag geen auto, die werd vanmorgen om zeven uur al opgehaald, er was iets met de telefoon draadjes of juist geen draadjes, iets wat ik niet gebruik...
Maar ja ik had wel een afspraak bij de kapper om half elf, gelukkig waren we vroeg op en fietste ik op het gemak naar Scharendijke. Mijn haar zit weer goed.
Vanmiddag rommelde ik in de tuin wachtend op een pakje. Door dat rommelen kwam van het één het ander en alles schuift steeds verder in en naast elkaar, schuilend bij elkaar voor de komende stormen en regen. De helicoptertjes beginnen ook alweer neer te dalen. De boom wordt nu wel erg groot en de helicoptertjes verdubbelen per jaar.
Toen het pakje er was bleek het niet goed, snel weer retour, even op de fiets naar Brouw. Zo kwam ik ruim aan de 31km. Inmiddels was het nog maar vier uur, wat een dag.
De rouwkaart van Ina kwam met de post. Mooie klaprozen op het voorblad, vrijdag begraven in Hoofddorp, daar waar ze het langste woonde. Het zal voor mij een opluchting zijn als dat achter de rug is.
Het wordt zo langzamerhand wel wat najaarsachtiger, wind en regen op het midden van de dag, maar vanmorgen en eind van de middag was het weer droog.
Joop fietste op het verkeerde moment, ik bekeek het wat beter, vooral eind van de middag was het best lekker.
Een rondje Lillo en over het haventje, je hebt daar de keus om binnen of buitendijks te lopen. Nu met demooie wolken liep ik over de haven.
In mijn archief vond ik nog meer terug vandaag, het is soms best goed dat eens even door te spitten, er staan ook dingen op verschillende schijven. Er zijn ook foto's kwijt waarvan ik dacht dat ik ze nog had, maar gelukkig staan die dan nog wel bij Photobucket.
Gelukkig heb ik toch laatst mijn enige paar fatsoenlijke zwarte schoenen niet weggegooid, ik ben echt niet voorbereid op begrafenissen en dat wil ik ook helemaal niet zijn.
Verder een nieuw vel van mijn tekenblok gescheurd vandaag en stof gezogen.
Eindelijk is de Tibouchina in bloei en als het weer een beetje meezit duurt dat ook nog wel even. Ik weet nog van vorig jaar toen hij eind november nog volop stond te bloeien. Twee stekken heb ik van de oude en zo gauw het kouder wordt ga ik ze nu binnen zetten. Omdat de kast in de garage weg is is er wat meer ruimte en dan hoop ik dat ze volgend jaar wat sterker de winter uit komen zodat ze wat eerder bloeien.
Er heeft weer een of ander monster een paar keer in mijn tiet geprikt, verschrikkelijk wat een jeuk en een grote rode vlek van een cm of acht. Ik slik maar weer levocitrizine en smeer met de prednison zalf, het ziet in elk geval al minder rood.
Verder wil ik nog iets vertellen, ik weet niet of het leuk is, ik zelf was redelijk in paniek toen het gebeurde.
Vorige week vertelde ik toch dat ik mijn bankpasje niet bij me had en dat ik daarna de bank app installeerde?
Nou hier het vervolg.
Vrijdag, de dag na het overlijden van Ina deed ik boodschappen bij de PLUS een grote winkel dus daar moet het lukken dacht ik. Ik had veel boodschappen en boven de €25 moet je dan een code invullen, die wist ik! Maar het lukte niet en niemand die wist waar je dan ongeveer je telefoon moet houden, ik probeerde het nog eens, maar nee hoor. Ik besloot mijn gewone bankpasje te gebruiken en toen ging het mis.........
Met geen mogelijkheid wist ik mijn oude vertrouwde code in te toetsen, hij was weg, ik wist waar ik zo ongeveer moest drukken maar iets was er niet goed, tot drie keer toe en geblokkeerd werd ik. Toen nog maar eens de telefoon app geprobeerd, er kwam steeds meer hulp, maar niemand, nee niemand die dat ding gebruikt hoor! Ik was echt de eerste!!
Ook deze keer moest Miriam me weer uit de brand helpen met contant geld. Inmiddels wist ik wel weer mijn bankpascode, ja echt, maar ja ik was geblokkeerd.
Onderweg naar huis met de boodschappen in de kofferbak belde Joop die had ik inmiddels ook al ingeschakeld, hij had mijn pasje al gedeblokkeerd maar nu moest ik nog wel even langs een pinapparaat, dan zou het weer werken....en dat deed het. Poeh!
Ja, ik zit in de albums en de mapjes vandaag. Gisteren ook al, want toen maakte ik de collage die ik toen plaatste en vandaag was er de vraag voor foto's op de begrafenis en dan moeten er ook grote bestanden zijn, dus toen moest ik die weer opzoeken.
Ik bladerde ook nog eens alle fotoboeken door want ik wist dat er ook ergens foto's van haar met Michael haar zoon moesten zijn. Ook Ina met de vader van Michael vond ik. Hij overleed al een paar jaar geleden. Zo gaat er weer een heel leven aan je voorbij.
Ina en Ruud, de jongste twee van de familie op onze bruiloft. Toen kende ik haar dus al een jaar of drie. We speelden altijd spelletjes, pesten met de kaarten vooral.
Bedankt lief zusje en schoonzusje, voor alles wat we samen deelden.
Vreugde, verdriet, zorgen maar ook een hoop lol en gezelligheid.
De laatste jaren kwam daar je ziekte bij.
Wat heb je gevochten, tot het gaatje zoals je zelf zei.
Steeds positief, opgewekt en vol goede moed.
'dag kamertje, tot de volgende keer' hoorde ik je beneden aan de trap zeggen, na je laatste logeerpartij en bij het afscheid knuffelde je me zowat plat, hoewel het er toen allemaal nog best aardig uitzag.
Tot op 19 augustus het trieste bericht dat het niet meer goed ging komen, ook het rondje Zeeland kwam er niet meer van en nu vijf weken later is jouw boek gesloten. Met voor mij onze mooie februari wandeling als slot.
Ina overleed gisteravond 23-09 in het ziekenhuis in het bijzijn van haar zoon.
Ze zou op 12 november 67 jaar worden.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 1137-1144 van 7926 |
Volgende Pagina »
